Έπεσα
και πρέπει να σηκωθώ
Χτύπησα
και πρέπει να φροντίσω τις πληγές μου...

Δεν υπάρχει λόγος

Η φυγή είναι πάντα λύση
Πάντα σωτήρας
και πάντα λύτρωση
Η φυγή απαλλάσει την πράξη απ'τη ματαιότητα

Ποιός θα πιεί να γιορτάσει τη φυγή και δε θα κλάψει;
Ποιός θα δεί την ελπίδα
να καταφέρνει να μπεί εκεί που κοιμήθηκε ο εγωισμός
Ο καλύτερος των δικών σου
Ο ψυχρότερος στα μάτια σου

Έχεις χρόνια ακόμα να με κάνεις να ξεχάσω
Γιατί δεν το θέλεις
Κι εγώ τελικά
πρέπει να το πιστέψω
Αυτό που μας χωρίζει πάντα,
δε με κάνει να κλαίω
κλαίω ίσως γι'αυτό που δε μας δένει ποτέ.
και για το χρόνο
που δεν υπήρξε γιατρός
εγκληματίας όμως.
Ο ανθρωποφάγος χρόνος μας.
Λέω να μην τον αφήσω να με καταβροχθίσει
Μπορεί να έχω ανάγκη το χθές
Μόνο γιατί ποτέ
δεν ήθελα να μιλήσω γι'αγάπη...

Μ'άφησες,
τρελλή,
ν'ακούσω το κύκνιο άσμα σου.
δεμένη χειροπόδαρα
εσύ.
κι η απόγνωση
γδέρνει τη σάρκα μου
να ματώσω
κι η απελπισία,
σπρώχνει με όλη της τη δύναμη
να μη μείνει τίποτα απο μένα.
Πες το τραγούδι σου ν'ακούσω
Κι όταν πεθάνεις
Θα σε θάψω αλλού
Να μην έχει ζωή εκεί που θα πάς!

Εκείνοι που δεν υπακούν σε νόμους
δεν είναι πάντα εκείνοι που χαλούν την τάξη...

Νώε,μη μας ξαναβάλεις στη βάρκα σου

Κάποιος ανέβαινε ένα βουνό
Κάποιος πέρναγε απ'τις συμπληγάδες
Έγώ χόρευα το χορό της Σαλώμης.

φτάνει το τόσο
το υπόλοιπο στους άλλους
αρκεί το μέχρις εδώ.
παραπέρα

Μακάριοι

Τώρα η σιωπή;
Τώρα που γιορτάζουν και τραγουδούν τα όπλα;

Κι αισθάνομαι απαίσια όπως ξέρεις...
που βάζω και τον εαυτό μου,
μαζί με τους ψευτοεπαναστάτες
δίπλα στα λόγια τους
τα έτσι κι αλλιώς άχρηστα
που εύκολα γράφονται
απ'την κολλημένη καρέκλα
μπροστα στον υπολογιστή...
κι εγώ μαζί τους..

Αμα μπουκώσεις το στόμα τους
με ένα ξεροκόμματο
το βουλώνουν!
βολεύει και η ψίχα.
Τι σου είναι το φαί!!!

δεν ακούς που κελαϊδούν τα όπλα

κι άμα πέσει μόνο κανα φύλλο στο κεφάλι μας
θυμόμαστε...
ποιοί είμαστε και πόσοι

Καινούριος πόλεμος...

και καλά κρατεί

δε φτάνει εδω η βρώμα απ'τα πεινασμένα χνώτα
κι ούτε ξεβολεύετ'η μεριά μας
Εμείς πάντα..
μακάριοι άχρηστοι
με ελαφρά τργουδάκια
που φωνάζουν τόσο δυνατά
όσο να μη φτάνει στ'αυτιά μας
ούτε το τραγούδι των όπλων

Μακάριοι άχρηστοι με το ξεροκόμματο στο στόμα...

έτσι που λές πέρασε......

Κοίτα να δείς τι σου είναι.
Η γλάστρα με τη μολόχα
παρατημένη απο καιρό
κατακιτρίνισε τα φύλλα της
και είναι έτοιμη να τα τινάξει..
ή τουλάχιστον
έτσι πίστευα εγώ..
γιατί σήμερα
έσκασε μπουμπουκάκια...
εκεί που αναρωτιώμουν,
ποια μέρα θα μου κάνει καρδιά να την πετάξω
ε,δεν είχα και τύψεις
που δε της πότισα νερό,
 καθόλου.

Παύει ο ρυθμός της καρδιάς μάτια μου...
ξεχνάει ο νούς σα μεγαλώσει ο άνθρωπος
σα χιόνι στο καλοκαίρι, το παλιό...
δροσιά στην κάψα..
έκλαψα μια φορά...
ομολογούμαι.
Σήμερα!
Μα γιατι βγαίνουν δάκρυα
γι'αυτό που δε θυμάσαι;;;;

Δε μπορώ να κάνω οτι καταλαβαίνω.............

Τρελλή διάθεση,
υστερική,
δεν ξέρεις τι θέλεις!
Απ' όλα σου 'δωσα...

Αλλαγή σχεδίων πλεύσης!

Πού να σκοπεύσω στο αύριο;
αφού, ο μόνος, σίγουρος προορισμός
είναι το παρελθόν !!!

δε μ'απογοήτευσες... απλά, με θυμώνεις...
                                              

κεραυνός

Στα τόσα μέρη που έζησα...
στους δρόμους που περπάτησα
στα δάκρυα που τους πότισα
στους ανθρώπους που άφησα πίσω
στα λόγια που είπα
σε όλα που άκουσα
στο γέλιο που ξέχασα
στους έρωτες που σχίστηκα
στις νύχτες που ξημέρωσα
και στις μέρες που διέγραψα
στις αναπνοές που πήρα
στις ελπίδες που έχασα
στα χρόνια που περίμενα...
εκεί που ακόμα δεν έφτασα.........

Επειδή...τίποτα

http://www.youtube.com/watch?v=ZcmYFiIB7oQ&feature=related



Επειδή καμιά φορά
εύθημες νότες
χορεύουν πάνω σε στίχους θλιβερούς
κατα λάθος
Επειδή
το θλιβερό χθές
όταν γίνει ανάμνηση χαίρεται
Επειδή
η ανάμνηση έχει στήσει το σήμερα
Επειδή το σήμερα
είναι το παρελθόν του αύριο...
Αύριο θα βάλω
εύθημες νότες να χορεύουν
πάνω σε στίχους θλιβερούς...
του χτές...

                       μη με φοβάσαι.....

Σε όσο χρόνο μου μένει,
θέλω να σου πώ
θέλω να μάθεις
όσο ακόμα προλαβαίνω.
Θέλω να δείς...

Αυτο το καραβάκι..
έτοιμο
με τα πανιά ανοιχτά
μου λέει ...
"έχει και λευκό
το μαύρο φόντο στη ζωή μας"
"δεν είναι στάσιμο τίποτα"
"δεν ανήκουμ'εδώ"
"θα φύγουμε γι'αλλού"
"παντού είναι τόπος"
"κρύβει το παντού μια ελπίδα..
και το αλλού"
"κι εκεί που πεινούν,ελπίδα
της βοήθειας που θα δώσεις"
"μη λιμνάζεις"
"λύσε τα χέρια"
"σήκωσ'τα μάτια"
"σκυφτοί δεν πήγαμε πουθενά"
"ούτε 'κει που μας χρειάστηκαν"
"ούτε 'κεί που μας αγάπησαν"
"ούτε 'κεί που είχαμ'ανάγκη"
"ποτέ πίσω απ'το σκηνικό"
"μπροστά είναι όλα"
"στο θέατρο του παραλόγου"
"με ένα πειρατικό".
"Κουρσεύεται η ζωή.
Και κατακτιέται"............

Κοίτα εκεί που ορθώνεις το ανάστημά σου
πάντα να σε τρώνε σε μπόι...

http://www.youtube.com/watch?v=2wAS1fiu8g0&feature=related


ΦΩΝΑΖΩ!!!
ΟΥΡΛΙΑΖΩ!!!
ΤΙΣ ΛΕΠΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΜΟΥ
ΞΕΡΩ,
ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΚΟΥΣ.
ΜΑ ΑΝ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ
ΑΝ ΣΦΗΞΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΗ ΥΠΟΜΟΝΗ...
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ
ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΩ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΜΟΥ...
ΤΙ ΛΕΣ;

Εγώ σου αφιερώνω τις δύσκολες στιγμές μου...
τις πιο πολύ
τις όσο πιο μεγάλες
Μη σου φανεί παραξενο...
κάτι θα σου'πε η ζωή...
θέλουνε ΚΟΤΣΙΑ και ΥΠΟΜΟΝΗ!!!

Κι αν είναι να γίνω βορά στα όρνια,
δε μοιράζω μονάχη το πτώμα μου;

μήπως πρέπει να ξυπνήσεις;
δεν υπάρχουν κοινόχρηστα όνειρα...

http://www.youtube.com/watch?v=M5gpBncR8zI

Μου άρεσε που είπες στη φούσκα...
"έτσι ειν'αγάπη μου η ζωή...
καμιά φορά έχει δύο κούνιες και
τρία παιδάκια ν'ανέβουν"....

Και τι έγινε...
οι ζωντανοί,
σπρώχνουν πάντα τις μέρες να περάσουν....

Λοιπόν στον ύπνο μου
βλέπω ότι σ' έχω νικήσει
Πόσο χαίρομαι που όταν ξυπνάω
δεν έχω πολεμήσει κανέναν

PARHARIDOU YELENA

Δε θα ταράξω πουθενά τα νερά
οι πηγές ας κοιμούνται ήσυχες....

Δεν είμαστεΤίποτα περισσότερο απο μια ιδέα
Τίποτα περισσότερο απο ένα κλίκ
που ανοίγει τα μάτια
κι ένα ακόμα που τα σφραγίζει

Δε φταίμε μόνοι
που γινήκαμε ανθρώποι.........

Εγώ,μαζι κι η βάρκα μου η Μαριώ
χαράματα ξανοιχτήκαμε
προς το βράχο
με τον πύργο του φάρου.
Τραβώ κουπί
φυσάει
φώς πουθενά
Όταν ο ήλιος ανηφορίζει
διαγράφονται σκιές.
Χριστέ μου
ερείπια ο φάρος
κι ένα καράβι τσακισμένο
ξεψυχάει μαζί του...

http://www.youtube.com/watch?v=0YJYnyey8UY
  

όταν δεν υπάρχει τίποτα πια, να συντηρηθεί το χθές
κλείστου απαλά την πόρτα
μην ταραχθεί η ανάμνησή του...

έχω ακόμα φεύγοντας, στο δρόμο
την αίσθηση της αγάπης.
ανακατεμένη με λέξεις για το σύμπαν
τον θεό και τον άνθρωπο.
απ'όλα τα μονοπάτια περνάμε τελικά
παρατηρώ
και μια νόστιμη γεύση στο στόμα έχω.
δεν έχω ξαναφάει πιο νόστιμη ομελέτα
ποτέ μου!
είμαι όμως λίγο...νά...μάλλον δεν το είπα
δεν έχω τακτ και..
σου είπα αλήθεια οτι κι ο καφές,
στο κουζινάκι σου είναι πιο νόστιμος;
είναι!
σαν βάλσαμο...
είναι,
ή μήπως τον νοστιμεύουν οι μπούκλες σου;;;
μμμ θα το σκεφτώ κι αυτό
και θα σου πώ
όταν αποφασίσουμε να ράψουμε για το καλοκαίρι...
αν ποτέ ράψουμε για το καλοκαίρι..
αν τελειώσει το πλεκτό
κι όόόταν συνέλθουμε
να συνεχίσουμε τη ζωγραφική...
όόόταν τελειώσουμε τα μπιζού...
όόόταν θα φτιάξουμε το κέικ με τα βότανα
κι αν τελικά βρε παιδί μου
μας αφήσουν οι αναλύσεις!
πάντως, το άλλο σου το'πα;
περνούν πιο εύκολα κι οι τραγωδίες
δίπλα στο καλοριφέρ της κουζίνας σου!
και οι μπούκλες...και οι μπούκλες........
κάνουν τη δουλειά τους κι αυτές.
καλύπτουν και τα δικά μου αυτιά
όταν με τρελλαίνουν οι τσιριχτές φωνούλες...
κι ας είναι ατίθασες
εμένα πόσο με γαληνεύουν...
στο υπόσχομαι, θα ζωγραφίσω αύριο
και θα τελειώσω τον τοίχο της Σισού
σπρώξε λιγάκι.....
μα πατώ κι εγώ στ'ακροδάχτυλα
γιατί κρατάω την ανάσα μου
βλέπεις
ο θεός
πετάει στο δρόμο μου διαμάντια
κι όλο φοβάμαι μην τα σπάσω...... 

Κρύβομαι πίσω απ'το πανί
στις προβολές στο σινεμά
κρύβομαι στο πίσω κάθισμα
των αυτοκινήτων.
μέσα σε κλειδαρότρυπες
και μέσα σε μετρό
κρύβομαι στις φυλλωσιές των δέντρων
και σε κάθε παρτέρι με λουλούδια.
Κάτω απ'τα πλήκτρα του υπολογιστή
και πίσω απο κρυμμένες φτιαχτές φωτογραφίες
Στα καλαμάκια του καφέ κρύβομαι,
και μέσα στα παπούτσια
πίσω απο κλειστές πόρτες
και πίσω απo δυνατά τραγούδια
Κρύβομαι σε όνειρα
και στο βαρετό ξύπνημά τους, κάθε μέρα
Είμαι πίσω απ'τα ράφια των καταστημάτων.
Μες την εικόνα που δείχνει μπάλα
Στα μάτια των φίλων
Στις μεγάλες διαφημιστικές ταμπέλες στους δρόμους
σε κάθε σταγώνα της βροχής
και στις ακτίνες του ήλιου που φτάνουν στη γη
Σε βραδυνές συναυλίες
Και ψάχνω ακόμα μέρος να κρυφτώ.....

Αν γίνεις κάρβουνο
θα γίνω στάχτη σου
Αν γίνεις πέτρα

εγώ η σκόνη...

http://www.youtube.com/watch?v=m7sTUrXYEfY

Εκεί που σταματούν τα δάκρυα
αρχίζει η ανάμνηση......

Τα απελπισμένα κλάματα
τα συντροφεύουν δαίμονες που
τρέφονται με χαρά
απ'την παλίρροια των δακρύων
Και τις νύχτες
φυλούν τα πτώματα
των άρρωστων ψυχών
που παραδόθηκαν στον έρωτα.
Σφυροκοπούν στ' απομεινάρια.
Μην κλαίς
δε σου ταιριάζουν δαίμονες εσένα
και
μην κοιτάς εγώ.
μεγάλωσα μαζί τους!

Καληνύχτα.
θα πάρω μαζί μου τη εικόνα
αύριο με την καινούρια μέρα
θα σκεφτώ πάλι
με μαύρο άσπρο
ίσως αν δεν ήταν
δε θα ξεκίναγε
να γίνει χρώμα...

Ακόμα κι αν ξεμάκρινες
Μη σε γελάσει ο χρόνος
αν σβήσουμε το παρελθόν
ζούμε ζωή μισή"
                               ΝΟΝΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ

"Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου
είναι κλάμα.
Απο 'κεί και πέρα οι άνθρωποι
ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε
ή γίνονται τέρατα
και κάνουν τους άλλους να κλαίνε"
                           
                                      ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

http://www.youtube.com/watch?v=9EsudZmCplU

1996 38 και κάτι......

Καληνύχτισε τη ζωή Μαρία
                             Νύχτωσε
Έρχεται γρήγορα καμιά φορά το σκοτάδι
Πές καληνύχτα στα παιδιά
πές και στους άλλους
Σε μένα μη λές τίποτα
δε λέω ποτέ "αντίο"
εγώ δε θα'ρθω
Και μη μου το κρατάς
Δε θε να δώ
τα νυχτικά σου να φοράς
που δε σου πάνε
Δε θε να δώ και να ακούσω
που δε σου παν
κοινές ατάκες
και καληνύχτες ψεύτικες
                      Παροδίες
κι όπως θα έλεγες,
                         αηδίες...
Μα θα τα πούμε και το ξέρεις
είχαμε κώδικες εμείς

Βρε Μαριώ
κοιμήθηκες και
θα με δείς στον ύπνο σου
απο μια νύχτα
που ο θεός
δεν ξημερώνει
Κι εγώ για μια ολόκληρη ζωή
έχω τα μαύρο σου μαντίλι να κουνώ
για μια ολόκληρη ζωή
Καληνύχτα Μαράκι

Αλόγιστη λύτρωση

Αλόγιστη λύτρωση
ποτίζεις τις αυλές μου
απ'τα μάτια του χάους
μεθησμένη πνοή...
απλώνεις λερά σεντόνια
στους θάμνους με τ'αγκάθια
τρέχεις
στη βοή μου
ασταμάτητα
με ξύλινα πόδια
τί απ'τις βροχές να φέρεις πίσω..
αναζητάς καρπούς
ανάμεσα απ'τα δάχτυλα
μυρωδιές
απ'τα στήθια που στάζουν
τα θέλγητρα
Να,
απ'του κτήτορα το νεύμα κουμαντέρνεσαι
Άριστα πράτεις
μόνο. 

Πλένει εκείνη το πεζουλάκι
για να καθήσω
μα εγώ δε θέλω
θέλω πολύ
να περπατήσω
Σκύβει γλυκά
και με φιλάει
στο μέτωπό μου
κι εγώ ξυπνώ
ήταν απλά
στο όνειρό μου
Τρέχουμε βόλτες
κι όλοι οι δρόμοι
είναι δικοί μας
Είμαστε μόνες
δε θέλω να'ρθει
κανείς μαζί μας
Σκύβει ξανά
και με φιλάει
για το καλό μου
γυρνά και χάνεται
και μένω μόνη
στο βάσσανό μου
Ξαναξυπνώ.
και με θυμώνει
που όλο τελειώνει το όνειρό μου...

Ποιός είπε πως αιμοραγώ;
έχω τη διάθεση του κλόον
Τραγουδώ
να για κοιτάχτε
τα δάκρυα τα'χω καταπιεί
και τα παράπονά μου
τα'φαγα
έχω χορτάσει
το πρόσωπό μου
το'κρυψα
και τα αισθήματά μου
τα'χω κρυμμένα
καλα
καρδιά μου

http://www.youtube.com/watch?v=Cq6NGcCN4po&feature=related

Το ήξερα νεράιδα,
πως είσαι έ ξ υ π ν η
σε αισθανόμουνα απ'την αρχή
ένιωθα τον αέρα απο τα φτερά σου
τον κίνδυνο
.....πές το διαίσθηση................
κι αφού είσαι έξυπνη
ακόμα θα με ακολουθείς
ξέρω
όπου κι αν κρυφτώ
μα.....
δε σου πήρα τίποτα
όλα δικά σου είναι
το φώς του ήλιου
με τη ζέστη εσένα ζεσταίνει
στα πράσινα λιβάδια
με τα άλογα που καλπάζουν
εσύ ξαπλώνεις
ο γαλάζιος ουρανός
εσένα σκεπάζει
τα νερά στις πηγές
οι θάλασσες,
εσένα λούζουν
μη με ζηλεύεις
όλα δικά σου είναι
το ξέρω πως με κοιτάς
......
ο θεός μιλάει με τις νεράιδες
όχι μαζί μου

Πολεμιστή
τώρα που φεύγεις
για τις καινούριες σου μάχες
.................................................
.....................................
.......................................
..........................πληγές
.............................................
...........................................
............................................
.....................ιμένω
.....................................
............................
...να προσέχεις πάντα!!!!!!!!!!!!!

ζεστός καιρός σήμερα
φωτεινή μέρα
οι πόρτες μας ανοιχτές
ξανά μαζεύω τα παιχνίδια τους απο γύρω
δεύτερη φορά σήμερα
ο δεινόσαυρος του Βασίλη
σφήνωσε κάτω απ'το έπιπλο της τηλεόρασης
πότε σου είπα οτι είμαι ερωτευμένη μαζί σου;
πότε σου είπα οτι είσαι υπέροχος άνθρωπος;
πότε σου είπα
πόσο κι εγώ λατρεύω να πίνουμε μαζί τον καφέ μας;
πρίν μια ολόκληρη ζωή...
ο δεινόσαυρος βγήκε τελικά απο 'κει κάτω
αλλα ο μαρκαδόρος της Χρυσουλένιας
έβαψε ξανά το
ίδιο μαξιλάρι
έτσι εξακολουθώ να είναι πάντα ερωτευμένη
με όλα όσα είσαι...
με ό,τι έχει σχέση με σένα
κι ακόμα δεν το μετάνιωσα, να ξέρεις
είναι πικρά καμιά φορά, με ό,τι συμβαίνει
μα προσπαθώ
και στήνοντας τις μαξιλάρες πίσω στον καναπέ
που παλεύαν στο παιχνίδι
αναρωτιέμαι πότε θα δείς όσα σου γράφω
δεν είχες ποτέ σχέση με τέτοια πράματα
δεν ξέρω αν ποτέ διάβασες αυτά που ήτανε για σένα
ό,τι πέρασε,δύσκολο,
με συνθλίβει
το σπασμένω αμαξάκι το πετάω
θα τραυματίσει το παιδί
αυτά ολα όμως τα όμορφα που έχω απο σένα
όλα όσα έχουμε μαζί, εδώ,
μου είναι πολύτιμα
για πάντα
όπως η ζωγραφιά του Βασίλη
στην πρώτη σελίδα με το βιβλίο
που γράφω ποιήματα
κι ο πειρατής του δίπλα στο κρεβάτι του
πολύτιμα
όσο όταν ακούω τις ανασούλες τους
απ'την άκρη της πόρτας
τις νύχτες
δεν σας συγκρίνω
δεν είναι σε καμιά περίπτωση το ίδιο
αλλα.......
το φαγητό μας είναι έτοιμο
τουλάχιστον αυτό,
καταπίνεται
καλύτερα απ'την αναμονή
και το άγνωστο που περιμένει
έξω απ'την πόρτα...

Και ξημέρωσε.....
Και τι μ'αυτό;΄
Πού τα σπουδαία;
Δεν ανοίγω το παράθυρο με τη θέα
Άκουσα έναν Παπάζογλου΄
στον καφέ μου
(με το κόκκινο φουλάρι,ναι.)
έπλυνα και το τζάκι
απο τους καπνούς,που μαύρισε
(απο μέρες,ξέρεις)
πέταξα τα άδεια πακέτα
απ'τα απαίσια καινούρια μου τσιγάρα
(δέν ξανακάπνισα εκείνα τα παλιά μου
απο κείνο το βράδυ)
και χαιρετώ και τις πεταλούδες
που μπήκαν στο σπίτι μου
κατα λάθος
ίσως
στ'αυτιά μου.
Αφού δεν τις βλέπω άλλο...
να μην εξακολουθώ να μιλάω μαζί τους
σαν την ηλίθια
Θα με περάσουν για τρελλή
Έχω είδη αναστατώσει τον κόσμο
(πάντα...........)
Χάθηκα και με ψάχνουν
(στα άχυρα....)
Κι έχω τόσα νεύρα.........
Ευτυχώς που είναι Σάββατο
11:02
τελείωσε κι ο καφές...
και δε περιμένω ν'ακούσω απο κανέναν
υπέροχα πράγματα
ξανά
μόνο αναρωτιέμαι...
για πόσο θα κοιτω τα μάτια σου ακόμα
μέσα απ'τα γράμματα
της Ελληνικής αλφαβήτου
ε;
φτιάξε ένα σπιτάκι
μ'ένα παραθυράκι
και φώναξέ με
όταν σταματάς τη δουλειά σου
να πάρω τα τσιγάρα μου
που δεν είναι τα παλιά μου
να πούμε...
γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στον κόσμο
τι κρύβεται απο πίσω;
το χρήμα;
κι εσύ
γιατί όλο μου φεύγεις
και με απελπίζεις;
να πάρω τα τσιγάρα μου;;;;

Ασπασούλα........
τι κοινό έχουν οι "μολότοφ"
με τα "μηνύματα αγάπης";;;;
ίσως δεν ήταν τελικά αυτο....
μάλλον
δε βρήσκουν πάντα το στόχο τους...
είμαι ακόμα στην ίδια θέση
όπως εκείνο το πρωί
που γελάγαμε με τον πόλεμο
είναι σχεδόν
η ίδια ώρα...
τίποτα άλλο δεν είναι το ίδιο
το μήνυμά σου
να ξέρεις
δε θα φτάσει ποτέ
λυπάμαι που το λέω
πόλεμος είναι
κι αφήνει πίσω θύματα
ο ήλιος πάντα βγαίνει όμως...
για τους υπόλοιπους
θέλω πάλι να γελάσω
ποιος έφαγε τελικά τις μολότοφ;;;
χαχαχα
πάρε με πάλι τηλέφωνο
να σου πώ
μήπως είναι χαζό;
πάνε και ξώφαλτσα καμιά φορά
αλλα...
στην αγάπη και στον πόλεμο...
ειπε ένας αγαπημένος...
-όχι δικός μου!
όλα επιτρέπονται.....
ε, ναι
δεν είναι αδύνατο
να καίγεται ο κόσμος
απ'τα μηνύματα αγάπης
κι εσύ απο μια μολότοφ;
ειναι;
για το επόμενο καλοκαίρι
τελικά
έχουμε πολύ matrial.
απ'τους κουραμπιέδες΄
που δε φάγαμε τα χριστούγεννα
μέχρι το πώς μαύρισε το τζάκι μου...
πολύς καπνός σου λέω....
θα δουλεύεις;
δε βοηθάω φέτος
με την κρουαζιέρα.
πολλά αλλάξανε.
μην κάνεις έτσι...μια μολότοφ είναι μόνο................
θυμάσαι το πράσινο σαλβάρι
και την πράσινη μπλούζα μου;
θα τα κορνιζάρω στο σαλόνι
δεν τρελλάθηκα
όλα έχουν ένα λόγο
με πιστεύεις;
ναι, θα είναι αλλιώς
δε θα είμαστε χαρούμενες
προσπαθώ να μην έχω τύψεις,
ξέρεις.για τη χάντρα!
έριξα κι όλο το σαλάμι σου
στη γάτα...
αλλα δε θα την άντεχα άλλο...
ήταν πιο σημαντική η κουβέντα
στο μπαλκονάκι της Βασιλικής.
το βράδυ με τα πολλά στόματα
θυμάσαι;;;
πάλι γελάω μόνη μου
το βράδυ που έφυγε κι ο γάτος
κι απο απέναντι ξετρυπώνανε τρομοκράτες....
χαχα
η τρομάρα ήταν πιο μεγάλη 
κι απ'το κρύο...
Ηθελα τέλος πάντων να σου πώ
πώς τα μηνύματα αγάπης
όπως και οι μολότοφ
ακόμα κι αν δεν κάψουν κανέναν
άμα λείπει το γατί σου
θα αφήσουν μόνο
μελαγχολία,
για την πίσω βεράντα μας
για το καλοκαίρι που έρχεται...

Τα χελιδόνια σου

Που να φανταστείς
εκεί που σε πήγε η ζωή πως
κάποιος παλεύει ν'αντιγράψει
"τα χελιδόνια σου στα σύρματα"
μόλις χτές
Γιατί
μέσα απ'την καρδιά μου
δε σε ξέχασα
Γιατί
μόλις χτές
εγώ κι η πένα μου
το λόγο σου είχαμε
Να προσπαθούμε ν'αντιγράψουμε με πάθος
αυτό το "λ"που αγαπάς
χωρίς να ξέρουμε
εγώ κι η πένα μου..
Σ'ένα ξεκίνημα δικό μου
να προσπαθώ
ν'αποτυπώσω
στα δικά μου "σύρματα"
την ομορφιά
Μα Τω Θεώ
με τα δικά σου χελιδόνια
Εγώ κι η πένα μου, να,
λίγο πρίν έρθεις
το λόγο σου είχαμε
Και δεν είχες ιδέα πως
το λόγο σου είχαμε
Πώς να ξεχάσει κανείς...
Και'γω δεν είχα ιδέα
πως τα όνειρα καμιά φορά
βγαίνουν αληθινά
αφού, να,
μόλις χτές εγώ,
λίγο πρίν έρθεις
εγώ κι η πένα μου
το λόγο σου είχαμε
Αχ,τι νόμισες;
Ο τόπος που εγκατέλειψες
για να πάρεις τα καράβια
εκείνα που σε πήγαν μακριά
ο τόπος
νόμισες
σε ξέχασε;
Εδω που περπάτησες
μάτια σε είδανε.
πολλοί σε είδανε
να βάζεις μπρός τις μηχανές σου
καθώς ξεκίναγες
για το χτές πιά.......
Άφησες πίσω τις χρωματιστές κλωστές
απ'το γαϊτανάκι που πλέξαμε...
Κι εγώ τις φύλαξα
να, μόλις χτές
τα χρώματα αποτύπωνα
πάνω στα χελιδόνια....

Απλώνει τα φτερά της η νύχτα
κι ένα γεμάτο φεγγάρι
σε χαιρετά
απ'το παράθυρο τ'ουρανού
Τί σε θλίβει;
ποιό σκοτάδι είναι χειρότερο
απο 'κείνο της ψυχής;
Όλα είναι ξένα στον παράδεισο
μοναχικά
εδώ, μαζί,
να έρθει η Άνοιξη.
Να μας ζαλίσει
η μυρωδιά της πασχαλιάς
στη μικρή μας αυλή.
Να μετρούμε τ'αστέρια
σα μικρά παιδιά
Κάτω απ'το βλέμμα
μιας κουκουβάγιας
δίπλα στον κισσό που κρέμει
σαν τα μαλλιά του Απόλλωνα, λυτά........

Χαράζω μέσα στο μυαλό
τύψεις με την κάμα
Εγώ καλά είμαι
Εσύ
τα δυο χεράκια κόλλησες στο τζάμι
και το μουτράκι σου
κι άφησες χνώτο
να μου δείξεις οτι ζείς τάχα
Απ'την ανάσα μας
δε δείχνει η ζωή
μα απ'το χαμόγελο
Πόσα απ'τα χέρια μου να περιμένεις...
Με πεθαμένα μοιάζουνε
τα ορθάνοιχτα ματάκια σου
Μπορείς να ελπίζεις μόνο
πως όταν κλείσουνε
-κι εγω το υπόσχομαι-
θα δείς ζωή πως έτσι είναι....

Μαύρισε ουρανέ μου
Στάξε
Φουρτούνιασε τις θάλασσες
και κλάψε
Απόψε κι αύριο
Μαύρος να γίνεις
Καλό δεν ήρθε ακόμα
Ταίριαξε στο χρώμα της ψυχής την πλάση
Να μην περιμένω άλλο
Φώς να μη μπεί
Σ'αυτό το σπίτι
στ'Αμελέ Ταμπούρια μου
Παράταιρη
δε θέλω να'μαι
Να μη μαρτυρηθώ
Δε θέλω

δεν ακολουθώ άλλο στις μεγάλες θάλασσες...

Χαμήλωσε το φώς,
κλείσε τις άγριες μουσικές.
   έλα...
ακούμπα όπου ακουμπώ.
  σςςςς....
είμαστε οι δυο μας.

και τί θα πεί δέν είν' η αγάπη,
δέν είναι όμορφα;
έλα να δείς πώς ζωγραφίζω την εικόνα σου
δες πώς απλώνει το μολύβι στη σκιά
είσαι πανέμορφος!
θα την κρεμάσω στο μουσείο του μυαλού...

Για δές κι εκεί...
Σου γράφω ένα τραγούδι
μα δε μπορώ να βρώ φωνή
πιο όμορφη απ'τη δική σου,
φωνή,να τραγουδήσει τη λατρεία,
αν θές, τραγούδα μου...

Πάμε κι αλλού
σου φτιάχνω ένα ποίημα
αλλα νομίζω πως,ποτέ δε θα τελειώσει
γιατί το ήθελα να ξεπερνά τα πάντα.
μα..πιο πολύ απ'τα πάντα είσαι 'σύ.
κι αυτό θα είναι το λίγο...

 αν κουραστώ και κοιμηθώ,
να με σκεπάσεις...
αν ακούσεις την ανάσα να λιγώνει
να με φιλήσεις
κι ύστερα φύγε αν πρέπει
εγώ θα αφήνω πάντα 'ι χ ν η
να έρχεσαι,να στεγνώνεις τα δάκρυα

το ήξερα!
θεέ μου αν υπάρχεις,
το ήξερα!!!!!
πως σου μιλώ κι ακούς
πως κάπου υπήρχε τρόπος
να σ'αγγίζω
Εσένα που είσαι παντού!
εσύ που διαβάζεις τη σκέψη
Θεέ μου αν υπάρχεις...
σε λάτρεψα...
που είσαι σοφός
σε λάτρεψα!!!
Σοφός και όμορφος θεός!!!

Τι έπαθα.....
ξέχασα τα μάτια μου πάνω σου............
Κι αυτή η  υ π έ ρ ο χ η  φωνή σου..........
τι έπαθα.............
ακούω τις λέξεις μία μία
στο δρόμο πλάι μου
κάτω απ'το φώς.
Πετούν σαν πεταλούδες.
αστείο;
Μα ας μου πεί κάποιος
αν φτάνει αυτο...
Γιατί αυτό που λάτρεψα
ήτανε νούς!

Και τώρα πού είναι;

Αν για το κάψιμο ενός και μόνο αχυρώνα φτάνει ένα σπίρτο
για την πυρκαγιά μιας η και δύο καρδιών
φτάνει μόνο μία ματιά......


                                                                ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΟ

Το δικό μου το "πολύ"
πως να χωρέσει
στο δικό σου το "λίγο"........

                              ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

...............

έχω σπάσει το κεφάλι μου
κι ανάθεμα αν έχω βγάλει άκρη!!!!!!!!!!!!

σε περιμένω.....

http://www.youtube.com/watch?v=siBXRuY3B-4
σε περιμένω.....
ως την άλλη
και την άλλη μέρα
ως την ώρα που δεν θα ζήσω ποτέ
ως τη στιγμούλα που η ανάσα τελειώνει
ως που φτάνει ο άνεμος
σε περιμένω
ως εκεί που σπάει ένα χαμόγελό μου
ως εκεί που καταλήγει ένα δάκρυ μου
εκεί που δε μπορεις να δείς
ως εκεί που ποτέ δε θα'ρθεις
ως την άκρη του κόσμου μου
σε περιμένω........
γιατί πονούν...
πονούν να μη σε βλέπουν τα μάτια....

Γυρνάς στα νυσταγμένα πρωινά μου
Κολυμπάς μέσα στο ζεστό καφέ
που με ξυπνάει
Καίς στα τσιγάρα
που δεν κόβω
Ψιθυρίζεις κάθε τόσο
στο αυτί μου
όνειρα απο ΄κείνα που δε στέκονται.
Αιμοραγείς απο κάθε πληγή μου που ανοίγει.
Με κοιτάς απο κάθε γωνιά που γυρίζω
να με ησυχάσεις όταν χάνομαι.
Μ'αγκαλιάζεις
και τρέμω σαν πουλί στη βροχή...
σα να΄ναι αλήθεια.
Ως που να ξανάρθει η νύχτα
και χάνεσαι...
Αφήνεις μια γαλάζια σκόνη
καθώς φεύγεις
που έχει απλωθεί για πάντα
μπροστά στα μάτια μου
Κι εκείνη η φωτογραφία.
Σαν απ'το πουθενά
Για πάντα
μπροστά στα μάτια μου
Μεγάλα,  πράσινα μάτια μου ......

Νοσταλγώ τις παλιές μέρες.
τις προηγούμενες.
δε μου ερέσει αυτό που αλλάζει.
δε μου αρέσει.
δε μου αρέσω κι εγώ
κι εγώ αλλάζω
αλλάζει κι ο καιρός
και όλα
δε μου αρέσει

Βοήθησέ με να κοιμηθώ
κάνε πως είσαι δίπλα μου

Θα κάνω πως δε λυπάμαι
έτσι θα κάνω
θα πώ πως
είμαι κι εγώ μέσα στο μυαλό σου
έτσι θα πώ
και θα σκεφτώ
πώς ήταν η αγκαλιά πλάι στο τζάκι
κι έτσι θα κοιμηθώ

Σφιγμένη
Νευρική
Χαμένη
Ξύλινο ανθρωπάκι

έπαψα να περιμένω

Έπαψε η αγωνία μου...
κοιμάσαι πάλι δίπλα μου
στην άκρη της ανάσας μου...
εδώ είσαι
το κρύο έπαψε
ζέστανε την καρδιά
κι αποκοιμήθηκα
τρείς μέρες ήταν αρκετές στην κόλαση...

ταξίδι

Όσες ώρες ταξίδευα
ανέμελα
με της ζωής το καραβάκι

τόσες φορές

έγυρα τα μάτια μου ταπεινά-υποθέτω

στο βυθό της σκέψης

βούτηξα στο νόημα

και στην ουσία

ψάρεψα τη σοφία

και την αρετή

όση πρόλαβα

Άφησα στον ήλιο,υγρά

να στεγνώσουν τα λάθη
Όσες φορές ταξίδευα
με τη φουρτούνα

με δοκίμασε

τόσες φορές ο θεός
για την πίστη μου