-Τι
-άνεμος;
-φως;
-χρόνος;
-έρωτας;

-έμπνευση

-η έμπνευση, είναι παντού;

στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

εκεί που αν αφουγκραστεί κανείς ακούει τη φωνή σου

εκεί που αν βαδίσει κανείς βγαίνει στο δρόμο σου

σε μια υπεραστική στιγμή

στο πιο παλιό ψάθινο παραμύθι που βγάζει

απ' τα μύχια της πλάνης
κατ' ευθείαν στα μάτια σου


εκεί που μάγισσες και θαύματα
χοροπηδούν 

στο τσίρκο της καρδιάς σου
στης ψυχής μου το έρεβος

Τζιάτζιου Μαρία

σπινθηρίζεις στην καύτρα μου πάλι...

Φως στο βάθος

Αισιόδοξο ταξίδι

με κόκκινη μάσκα

και κλειστό παράθυρο

Μια ανέμη παλιά για γούρι

το καπνισμένο βιβλίο στα χέρια

τσιγάρα στην τσέπη

Ούτε σακίδιο

ούτε παπούτσια

Ελευθερία

Πίσω αναμμένο τζάκι

ζεστό κρεβάτι

φωτογραφίες

Εσύ;

Μαρία

Παραταγμένες οι νύχτες των εκκωφαντικών μου σιωπών

μ’ εγκαταλείπουν.

Η σκόνη τους ύπουλες γλώσσες φωτιάς στο σαλόνι.

Σκίτσα σου διάσπαρτα παντού

και το ξέχειλο από λέξεις κόκκινο τετράδιο

στο συρτάρι, φωνάζει γοερά το όνομά σου!

Ακριβά  μου κόστισε το Φθινόπωρο...

Ακριβά πλήρωσαν και τα μολύβια τόσα δάκρυα 

Τζιάτζιου Μαρία

Εκείνη άνοιξε με τα τρυφερά της δάχτυλα
ένα της κουμπί απ' το πουκάμισο
Εκείνος γεύτηκε, σεμνός προσκυνητής,
κόκκινο κρασί,
μεταλαβιά απ' τα στήθια της
τα ξέχειλα ηδονές και ευαγγέλια.
Και με στωικότητα
σαν παλιοί εραστές
διάβηκαν το κατώφλι της οδύνης
με τη γυαλάδα της μέθης στα μάτια
απ' τα αιώνια, των απωθημένων, δάκρυα
γατζωμένοι επαίτες
ο ένας στην οσμή του άλλου,
μαθαίνοντας σιωπηλά να διαβάζουν
στ' άγιο προσευχητάρι της σάρκας,
συλλαβή τη συλλαβή,
τη Θεία ένωση των λέξεων...
την άμετρη ευτυχία των αμνών.
Κι ο κόσμος μακρινός ακούστηκε
Ασαφής
Κι οι φωνές του, άγνωρες.
Κι η κόλαση, μια ανάσα απ' την ανάσα

Τζιάτζιου Μαρία

Μικρό ημερολόγιο

Το φεγγάρι της χάριζε χαμόγελα
πίσω απ' τις λεπτές κουρτίνες
και της άνοιγε δρόμους στη νύχτα να ταξιδέψουν οι βάρκες της.
Εκείνη ψάρευε τ' αστέρια στο παιχνίδι της
και σκάρωνε νανούρισμα να κοιμηθεί ο Μορφέας..
Ούτε που νοιάστηκε 
για τα μουτζουρωμένα σύννεφα που ζήλευαν τα μάτια της...

Τη βρήκα φωτισμένη, μέσα στον ευτυχή ήλιο των μαλλιών της
γαλήνια κι απόκοσμη...


Τη φίλησα,
αγκάλιασα με την αγάπη μου στην αύρα της
και βγήκα
ήσυχα
με προσοχή,
να μην σκοντάψω στο όνειρο...

Τζιάτζιου Μαρία

Κι οι πικραμένοι έρωτες, καθώς αντικρίζουν στο δρόμο κάποια μοναχική

τινάζονται λίγο απο τη σκόνη της παλιάς αγάπης 

φτιάχνονται
σιάζουν το λευκό πουκάμισο

ακολουθούν το κατόπι της πεισματικά

μ' ένα πανεράκι όμορφα λόγια
δυο λουλούδια, το φεγγάρι και πολλά αστέρια
Ίσαμε το δωμάτιο που η μοναχική θα ντραπεί με τη γύμνια της λίγο,
θα χαμηλώσει τα μάτια
θα χαμογελάσει απο ευτυχία 
και θα αφήσει με τη σειρά της την απόκοσμη σκόνη της 
στα σεντόνια.
Λίγη, να μην πονάει, να τρίβεται, το σύμπαν

απο δυο μάτια έρωτα...

Τζιάτζιου Μαρία

Μου έλειψες τόσο 

Τόσο ...

 τόσο που πήρα γεύση απο θάνατο!!!

Μαρία

Δεκαεφτά ηλιοτρόπια

Κι αν πω για της ψυχής το σούρουπο

και της χαράς την άχρωμη  δύση 

λευκή μου πέτρα

κόρη του ανέμου σπλαχνική

και μούσα 

Κι αν πω για των ματιών το σύθαμπο

και του αγνού την ερημιά
μαύρο μου αερικό
του ολίγου κόσμου χάρτη
και λιβάδι
και νερό
και κελάρυσμα...
Κι αν πω να λούσω τα μαλλιά
τα ξέπλεκα της αστραπής
τα πόδια της -σκυφτά, αν πλύνω

Αν της ομίχλης τα λιτά
ριχτά φουστάνια ενδυθώ,
άυλη, γκρίζα, αρχαία μοίρα
κι αν πω ζωή
κι ελπίδα
-ελευθερία..
Κι αν πω ακόμα, επανάσταση!
Και δύναμη
Και περηφάνια!
Κι αποκάλυψη..

Θα πω γυναίκα!
Αν πω "εσύ"...

Της άδολης αγάπης μου αστροφώς
Μελάνι των χεριών μου λαλίστατο
Εφηβική μου ψυχή -Καρυάτιδα...


Τζιάτζιου Μαρία

                                                            ~Camille Claudel~

                                                         

                                             
        ~Οι ποιητές, σε καμιά γωνιά του σύμπαντος δε χωρούν μόνοι
                                   Και οι αγαπημένοι, σέρνονται, άθελα, στους αιώνες μαζί τους~

  

Με πήρες μαζί.

Έσφιγγες το χέρι μου τόσο που, δεν σκέφτηκα καν να το τραβήξω από φόβο να μην τραυματιστώ

Τα περιοδικά στο περίπτερο κρέμονταν όπως να 'ναι

η περιπτερού     - κουτσομπόλα

σε κοίταγε με το μισό απ' το ένα της μάτι, νύχτωνε.

Λεωφορεία, αυτοκίνητα,

νερά στους δρόμους, φωτεινές ταμπέλες νέον 

πεταμένα έπιπλα στη γωνιά του δρόμου

δέντρα που πλέναν τη γύμνια τους στον αργό χειμώνα

-μα, πώς τινάζουν τα νερά απ' τη ρίζα τους;

τα έπιπλα; ποιας αγάπης τους θεατές είχανε ρόλο; 

 εκεί

φτάσαμε στο τέλος.

Στα νοσοκομεία οι ασθενείς περιμένανε με αγωνία την κατάληξη

Η βροχή στέγνωσε.

Έτσι απλά. Γρήγορα

Το εκκρεμές στον τοίχο συνέχιζε να μου θυμίζει

τους πεθαμένους μου, που τάχαμου 

κάναν όλοι τούς σιωπηλούς αλλά

οι φωνές τους ενοχλούσαν τους γείτονες

Η σκόνη στο βιβλίο που διάβαζες, για χρόνια σκέπαζε τη μοναξιά της ηρωίδας

μα τα κόκκινα μάτια της, κλαίγανε κρυφά στις τελευταίες σελίδες, λίγο πριν τον επίλογο.

Οι ασθενείς καταλήξανε.

Ε υ τ υ χ ε ί ς  και  γ ε ν ν α ί ο ι

Το χέρι μου, 

πονάει ακόμα από το σφίξιμο

Κι η βροχή, όταν έρχεται 
γλιστράει με σινιάλα στο τζάμι...

Τζιάτζιου Μαρία

Να κοιμάμαι πάνω στη γη και κάτω απ' τ' άστρα-

Μια τόλμη να αποτυπωθεί η νηφαλιότητα του ουρανού
πάνω στο σώμα του ροδάκινου

Μια ιερατική φωτιά
να έχω στο νου μου αυτά που ποτέ δεν πεθαίνουν

Να κοιμάμαι πάνω στην γη
και κάτω απ' τ' άστρα-
που έλεγε στην Ελευσίνα ο θεϊκός τρελός.

Αν γίνομαι λιγόλογος σαν ανεμώνα 
είναι γιατί οι βοριάδες με κατέφαγαν.

Απλά επιμένω να προσκολλιέμαι 
στα βράχια
πάντα μιας αθώας καρδιάς.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σύνδεσμος:http://stratisparelis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1690.html

Ξέρω πως θες να δίνω τίτλο στα ποιήματά μου.

Μα αλήθεια, έχουν οι κραυγές όνομα;

Πόσες επώδυνες ονομασίες να σπάσω το κεφάλι μου ν' ανακαλύψω

για να βαφτίσω την απελπισία μου,

αφού κανείς δεν πρόκειται να την προσφωνήσει όπως θα τη βαφτίσω;


Έχουν τίτλο τα ποιήματά μου!!!

έχουν όλα το όνομά σου...



-μαρια-

                                                                                            [Fabrizio Michelucci]

Απ' το "ΙΔΙΩΝΥΜΟ" Κατερίνα Γώγου 1-6-1940/3-10-1993

Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι 

μες τους ανθρώπους...

τα περίπτερα πως κρυώνουνε

απ' τις βρεγμένες εφημερίδες

ο ουρανός

πως τρυπιέται στα καλώδια

και το τέλος της θάλασσας 

από το βάρος των πλοίων

πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες

στο τελευταίο δρομολόγιο

και το λάθος εκείνου που κατέβηκε

στην πιο πριν στάση

τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο

και η ντροπή σου

ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά

πως να τα ζητήσεις

πως τσούκου τσούκου

αργά, μεθοδικά

μας αλλοιώνουνε

να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή

από το στυλ της καρέκλας 

Όσες φορές θα πυρπολείς την ανάσα μου
θα βουτώ στο κενό να παγώνω...

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις ~ Πάμπλο Νερούντα

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ' τα πέρατα μ' ακούς
η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα οτι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι οτι ένα φιλί, μου φαίνεται
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα είναι ποτισμένα απο την ψυχή μου
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα,
ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις
κι απ' την κούνια σου πεταλούδα μου μικρή εσύ.
Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα μ' ακούς
η φωνή μου εμένα δε μπορεί να σ' αγγίξει:
Άσε τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες στη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σαν δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη
Απόμακρη και τόση δα κι απ' τ' αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο- μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα

Κύριε, αδίκησες τους ποιητές
δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο..

Τάσος Λειβαδίτης

Θα μπορούσα ίσως να μετανιώσω

για το παιχνίδι με τους ληστές.

Να αλλάξω το ρόλο μου με άλλον.

Δεν εμπνέει παραφροσύνη πια.

Τελευταία παίζω πολύ με τους στρατιώτες σου

καταστρώνω πλάνα,

στήνω στο σαλόνι πεδία μαχών,

κρύβομαι στο χόρτο και περιμένω  

Πάλι τα ίδια.

Οι ακροβολισμένες ενοχές

σφραγίζουν με αναρίθμητες ριπές το στόμα μου.

Τα δικά μου πολυβόλα σωπαίνουν.

Τραυματίας πάλι εγώ.

Απ' τα πυρά μου (;)

Δεν είναι παιχνίδια αυτά.

Δεν έμαθα ποτέ να τα παίζω.

Άσε που διαρκούν πολλές αιωνιότητες

και μου θανατώνουν το παρακάτω.

                                                                               Τζιάτζιου Μαρία

                                                                             “Handle with Care,” Fotini Hamidieli, 2010

Άνοιξα τον φάκελό σου.
Δεν είχα πάλι θέμα για σήμερα

Ξαναμπήκες στα πρόχειρα με υποσημείωση:

"Εκκρεμεί έλεγχος".

Προς το παρόν,
η ζωή συνεχίζεται...


                                                              Τζιάτζιου Μαρία

Οι άγγελοί μου

Πεθαίνουν ένας ένας

Κάθε μια στιγμή που σε ξεχνώ

Ψυχοραγούν στην αγκαλιά μου ματωμένοι

Κι ύστερα ευωδιάζει θυμίαμα θανάτου

Στις χούφτες, στα μάτια, στα ανάκατα μαλλιά μου

Και στα χείλη που φιλούν στα κουφάρια τους

Την υγρή αφή της σήψης.

Έτσι με ηρεμεί όποιο μικρό τέλος σου δίνω

Στο χορό με τα πένθιμα μοβ 

Όταν ασυνάρτητα στριγκλίζουν τα ρέκβιεμ μέσα μου

Κι ο κόσμος γυρίζει, γυρίζει,

Εξακολουθεί να γυρίζει...

Ως που να αρχίσει αγάπη απ' την αρχή

Ως που να ελπίσω ξανά ότι λησμόνησα

                                                                       Τζιάτζιου Μαρία

Έχω μάθει να δημιουργώ ερείπια μόνη μου
για να μη φορτώνομαι στις πλάτες των άλλων...
                                                                                μ.τ

Ξόδεψα όλη μου την κόλαση 
κι ακόμα δε χόρτασα παράδεισο
                                                        μ.τ.

Όστρια

Είναι κάποιοι που ξέρουν
πως τα στοιχειωμένα μου καράβια που μπάρκαραν
ταξιδεύουν στ' ανοιχτά το ξημέρωμα
πριν ακόμα ο ήλιος επιθεωρήσει τις ρότες τους.

Κάποιοι που πετούν στην κουβέρτα
το κομπόδεμα της ψυχής τους για ναύλα
και στ' ανοιχτά, βουτούν στην ίσαλο γραμμή μου
να ξεπλυθούν στην αρμύρα της θάλασσας .

Ξαγρυπνούν μαζί μου κάποιοι που διαβάζουν
τις συντεταγμένες της αϋπνίας τους μέσα μου
και μου ανοίγουν στις διώρυγες πόρτα,
να αναπνεύσουν πέλαγο τ' αμπάρια μου
να χορέψει το κατάρτι ο πουνέντες
να φυσήξει την ψυχή μου η όστρια...

                                                                          μαρία τζιάτζιου

Για ένα στίχο ~ Νόνη Σταματέλου~ Ποιητική συλλογή "ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ"

Οι συνάδελφοι παρατήρησαν
πως έχω μαύρους κύκλους στα μάτια.
Που να μη διάλεγα και το λευκό απ' τη ντουλάπα...

Ο τροχονόμος που με σταμάτησε στην ευθεία
μου σύστησε να μην οδηγώ κουρασμένη.
Το παιδί με τους καφέδες
με ρώτησε με έγνοια: "είστε καλά;"
Κι ένας μαθητής διαπίστωσε θαρρετά
"ξενυχτήσατε κυρία"...

Το μεσημέρι
στον καθρέφτη της κάμαρής μου
απήγγειλα έναν μονόλογο...
Και το πάτωμα γέμισε δάκρυα.

"Σαν πεθαμένη είμαι" ψιθύρισα
κοντά, πολύ κοντά στο πρόσωπό μου
και σάλεψαν ήσυχα τα φύλλα στο μπαλκόνι.
"Σαν πεθαμένη είμαι" επανέλαβα
πανευτυχής που δεν ήμουν.

Ποιος θα με καταλάβει αλήθεια αν του πω,
πως πάλευα όλη νύχτα μ' έναν στίχο...

Δρόμοι του φεγγαριού

Σαλεύεις
στους κόκκινους δρόμους
του φεγγαριού που μάτωσε.
Σ' εκείνη τη γωνιά της γής
που σμήγει ο πόνος
με τη λήθη της καρδιάς.

Πόσο σε καίει το τίποτα
οι ρίζες του κακού που μεγαλώνουν
και τα φουγάρα της ψυχής
που όλο καπνίζουν στάχτες!

Μοιάζει η μοναξιά με λύτρωση
ώρες ώρες
που αφήνεις τα νύχια στη σάρκα σου
κι ο λύκος φίλος.

Ακατανόητο
να στερείσαι ο,τι έχεις
περιπλανώμενος στην καρτερία
των αναπάντητων "γιατί"
και των αναλοίωτων "αντίο"
βουτώντας υπομονετικά πάντα στη  μνήμη.


Κι ας ξέρεις πως η μνήμη
δε ζεί στο σήμερα.
Δεν υπάρχει στο αύριο...
Δεν είναι σύμμαχος ποτέ.
Είναι παλιάτσος.
Είναι μπορντούρα σε όνειρα.

Άσε το φεγγάρι να κλάψει μόνο του
Λυπήσου που κουβαλάει
ολονών μας το νύχτωμα.
Ποτέ δεν θα δούμε
έτσι κι αλλιώς
το πρόσωπό του γελαστό.
Γνέψε μας μόνο
όταν θα λάμπεις δίπλα του
κι εγω θα καταλάβω πως είσαι 'σύ.
Και θα σου χαμογελώ πάντα
Να 'χεις παρέα στο αξημέρωτο πέταγμά σου...

                                                                    μαρία τζιάτζιου

Σου σμίλευα όλη νύχτα
ως το ξημέρωμα
αυτό το πρόσωπο απ' άκρη σ' άκρη,
απο το μέτωπο ως το λαιμό,
με κάθε όμορφη, εύκαιρη λέξη μου.

Το στόλισα ψιλές, δασείες, κόμματα
κι ένα σωρό αδέξιες έννοιες,
έτσι, για να σ' αναγνωρίζω μόνο εγώ.

Βούτηξα το Άλφα στα μελάνια
και το Ωμέγα στην ψυχή μου,
φύσηξα να πάρεις πνοή,
κι έσβησα απ' τις σκιές σου
ο,τι κακό έχεις πει
να μη χαλάει η έκφραση,
κάθε φορά που θα τολμάς
να μου ψιθυρίζεις αγάπη
απ' την αμίλητη εικόνα σου.

Κατά το πρωί,
σου είπα καλημέρα
κατέβασα τις τέντες μου
έφτιαξα έναν ακόμα καφέ
και σε έκρυψα, λίγο πριν ξυπνήσεις,
στο συρταράκι της ντουλάπας μου,
εκεί που πάντα έτρεχα κρύψω
της ζωής μου τα αδιέξοδα...


                                                           τζιάτζιου μαρία

Μη φοβάσαι.
Βροχή είναι μόνο.
Είσαι νότιος εσύ,
μη φοβάσαι.
Κλείδωσε τα παλιά
που σκιάζονται τις αστραπές,
σφάλισε τα στεγανά στη σκέψη σου
γύρισε το κλειδί στα μάτια σου
κι έλα φυλάξου στο όνειρό μου.
Σου υπόσχομαι
θα νιώσεις οικεία.
Είμαι ως τον εφιάλτη μούσκεμα...

                                                                τζιάτζιου μαρία

Να μαι  πάλι,
να στραγγίζω των δακτύλων μου το αίμα
πάνω στα λευκά χαρτιά
στις ίδιες μικρές ώρες της νύχτας
πίσω απ' τα άσχημα κάγκελα
με το ταξίδι να θαμπώνει ακόμα τα μάτια μου

Μα σ' ακούω να ομορφαίνεις την ασχήμια τους
ψιθυρίζοντας πλάι μου
"είναι ευλογία ή ποίημα"
Είναι.
Δίχως να ξέρεις καλά καλά πως

είναι απ' τα μάτια σου που κυλούν μέσα μου
ανάκατα με δάκρυα ευτυχίας
και μυρωδιά βροχής,
που αρωματίζει το χαρτί.
Απ' το φιλί στο καλωσόρισμα.
ή απ' την ανασεμιά
στο πρώτα μοναχικό μαξιλάρι σου.

...

Κι έτσι με σύμμαχο
λυτρώνεται κι η καταραμένη ποίηση
και ξαμολάει τις κόρες της
στην άγουρη επιστροφή, δειλή,
μετανιωμένη
απ' το κατακάθι της απουσίας μου...

Μα γύρισα.
Δεινή ερωμένη και πιστή ακολουθία σου.
Γιατί όπου αυτή η ξυπόλυτη ποίηση με έφερε
ήτανε μόνο που,

βύζαξε απ' το μαστό της αγάπης σου...

                                                                            τζιάτζιου μαρία

                                                                                                                                    [foto: tziatziou maria]

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ~ Νόνη Σταματέλου ~

Σ' ευχαριστώ που μου 'δειξες απ' την αρχή
το Στερέωμα.
Για το κόκκινο δειλινό των Κυκλάδων
σ' ευχαριστώ.
Για κείνο το "σ' αγαπώ"
που ήχησε σε όλο το Αιγαίο

Μια πιο πολύ σ' ευχαριστώ
για το ποτάμι που βρήκες στα σπλάχνα μου
που τρέχει, τρέχει, τρέχει
που τρέχει γαλανό νερό
και πλένεται η ζωή μου...


Απ' την καινούρια ποιητική συλλογή  "ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ"

Δεν ήμουν σίγουρη αν έψαχνα ένα ποίημα για το τέλος ή ένα τέλος για το ποίημα.
 Όμως τα παράτησα όταν συνειδητοποίησα πως, έχω σίγουρα, ένα ποίημα και ένα τέλος.
"Κάτι έχω" σκέφτηκα...

                                                                              μ.τ.

Εγώ αυτή τη φορά,
ξεκινάω για πίσω...

Χωρίς ήρωες
χωρίς ρομάντζα
χωρίς ποίηση.
Μόνο  ρίζες...
                               μ.τ.

ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ ~ Νόνη Σταματέλου

Σε πύρινη τροχιά η ψυχή μου

τόσα χρόνια

ως έντομο μορμυρίζον

στις παρυφές της Άνοιξης

Με μάτια ανοιχτά 

και κεραίες αθέατες

προσανατολισμένες σταθερά 

στη γόνιμη χώρα της σιωπής!

Τις νύχτες πάνω απ' τα σπίτια

σ' ένα κρυφτούλι με τις γωνίες των αστεριών.

Τις μέρες ακίνητη

με τα φώτα κλειστά στην τροχιά του μυαλού.

Όλοι γνωρίζουν βέβαια

πως είμαι ένας κανονικός άνθρωπος

με όνομα, ταυτότητα και ωράριο εργασίας.

Ευτυχώς δεν υποψιάζονται τίποτα!

http://www.mylefkada.gr/politismos-ekdhloseis/politismos-ekdhloseis/noni-9909.html

Αν η ψυχή γίνεται αστέρι
κάνε με σκοτεινό.
Αν γίνεται χρόνος
κάνε με, πριν.
Αν γίνεται αγάπη
κάνε με, εσύ.

Αν γίνεται κύκλος,
άφησέ με δρόμο ευθύ
Αν γίνεται τόπος
κατρακύλησέ με στο χάος
Αν γίνεται μαζί...
αποθήκευσέ με απο τώρα στις τσέπες σου

                                                                                  τζιάτζιου μαρία

Κατερίνα στον καθρέφτη

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ,
να μην ξυπνήσει εκείνη που κοιμάται μέσα μου
κι ανακαλύψω πως το μάταιο είναι τροφή και το παράλογο δρόμος
και πεινώ να φάω
και διψώ να ταξιδέψω.
Μη συρθώ απ' τις αδυναμίες μου
που φυλακίζω έντρομη
όσες μυριάδες σαν αυτοκόλλητη ταινία μου κολλήσανε
ως επιθυμίες και θέλω.
Κι εγώ θέλω.... Θέλω!!! Και θέλω,
να πάψω να υπόσχομαι πως μπορώ,
ακούω,
συμμετέχω.
Θέλω, να μη με χρειαστεί η ζωή να είμαι εδώ
να μη με αποζητήσει κανείς
να αφεθώ στην ποίηση δίχως ενοχές
να μην αναφέρω τον Τρότσκι
να μην ξέρω που πέφτουν τα Εξάρχεια
να μη με ξαναδούν σε πορείες, να μην ξέρουν τ' όνομά μου,
να μην ξέρουν τ' όνομά μου
να μάθουν να αποδέχονται την άρνησή μου
να μη μου ζητούν
να μην περιμένουν.
Θέλω να μην πρέπει να αναπνεύσω
Θέλω, αφού επιλέγουν το πώς θα ζήσω
να μπορώ να επιλέξω
το πώς θα πεθάνω

                                                       τζιάτζιου μαρία

      ζ                                      
      ω
      γ
      ρ
      α
      φ
      ι
      κ
      ή

      τ
      ζ
      ι
      α
      τ
      ζ
      ι
      ο
      υ

      μ
      α
      ρ
      ι
      α
   
      Μη με προκαλείς περισσότερο

      απο αυτό που επιτρέπω στον εαυτό μου τις νύχτες.

      Απελαύνω πνεύματα αιμόφυρτα που... 
      δεν εμπιστεύομαι τις πράξεις τους.  

                                                                      μαρία

...
Άκουσα τον πιο βαρύ μου αναστεναγμό που ως τότε είχα άγνοια αν στ' αλήθεια υπήρχε
Πόνεσα και στις πιο απόκρυφες γωνιές της ψυχής που καμιά λογική, ποτέ, δε με είχε πετάξει στα βάθη της.
Έκλαψα με τα πιο σιωπηλά δάκρυα μαθαίνοντας πόσο είναι ικανά να κάψουν την ψυχή και πόσο επώδυνα να χαράξουν στα μάγουλα.
Όμως, μάζεψα λίγο απ' το κουράγιο μου, τραγούδησα σιγανά με τη σπασμένη φωνή μου και είπα στην καρδιά
"Ξέχνα το ταξίδι γλυκιά μου. Οι μεγάλοι δρόμοι είναι εκείνοι που τους παίρνεις μία μόνο φορά γιατί αλλιώς, χάνουν τη μαγεία τους.
....
Οι πιο αγαπημένοι άνθρωποι δεν είν' εκείνοι που ποτέ δεν θα φύγουν απο κοντά σου αλλά, εκείνοι που ποτέ δεν θα σβήσουν απ' την ψυχή σου. Να τιμάς και να ευχαριστείς πάντα εκείνους που σ' αγάπησαν γιατί αυτοί ήταν η ζωή σου. Το αύριο της κάθε μέρας σου. Κι εκείνους που σε πλήγωσαν, καρδιά, να τους ευγνωμονείς ακόμα πιο πολύ. Ήταν εκείνοι που σου έμαθαν να διακρίνεις  την κακοτοπιά, το λάθος, το πόσο δεν πρόσεξες. Τα μεγαλύτερα μαθήματα απο κείνους τα πήρες.Τα χαστούκια που μας δίνει ως μαθήματα ο θεός, μην ξεχνάς, μας τα δίνει με τα δικά τους χέρια..."

Αυτό είναι. Ο θεός. Εκείνον έψαχνα απο μικρό παιδί και δεν βρήκα ποτέ μου. Ζητούσα ένα σημάδι του, φώναζα γι' αυτό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ξέσκιζα το στήθος μου, ερχόμουν σε πλήρη απόγνωση, έπεφτα και δεν είδα την αγάπη του ποτέ, ποτέ...Δεν μου άπλωσε το χέρι του ποτέ. Έπρεπε σακατεμένη να σηκωθώ και να παλέψω πάλι μόνη, να τα στήσω ξανά πάλι όλα απ' την αρχή. Έτσι έμαθα να μην κοιτάω ψηλά. Δεν σήκωσα τα μάτια κι εγώ ποτέ ξανά να τον ψάξω. Έκοψα τις παρτίδες μου με τους ουρανούς και τα λευκά του σύννεφα. Αποστρεφόμουν και την αναφορά του πια..Μα ας είναι.
...
Οι σκέψεις κάναν μια πορεία ετών στο μυαλό μου ως που κουράστηκα. Το κορμί μου άρχισε κι έτρεμε τινάζοντας γύρω μου τις σταγόνες της βροχής που ακόμα χουζουρεύανε πάνω στα ρούχα μου και γυαλίζανε στο μισοσκόταδο.Μα δε με ένοιαζε, τίποτα δεν είχε σημασία πια. Τίποτα. Και σ' αυτό το τίποτα τελείωσε εκείνο το βράδυ καθώς τα μάτια μου κλείνανε, υγρά απ' τη βροχή και τα δάκρυα. Ένα τίποτα που χανόταν υπόκωφο στα όρια του συνειδητού και του ονείρου. Ένα τίποτα που έμελλε να είναι η τελευταία λέξη που θα με συνέδεε με την κακή μου πραγματικότητα και με την εποχή εκείνη. Έτσι βρεμένη, ακουμπισμένη στο μέσα περβάζι του παραθύρου, με όλα τα γνώριμα αντικείμενα πλάι μου, ανάμεσα στις πιο αγαπημένες σκιές του παρελθόντος, στη σιγουριά και την ασφάλεια του πατρικού μου, αποκοιμήθηκα.
...
Δεν θυμάμαι να ξανάδα τόσο όμορφο όνειρο
...
"Ο θεός τελικά, κοιμόταν στη στέγη των ονείρων μου..."

                                                                                                             μαρία*

Ως την ανάταση

άκρα μουδιασμένα

χείλη ξερά

άνυδρα

σα να κατάπια λέξεις δικές σου

στυφές

ή σα να γεύτηκα την τραγωδία σου

Κι ο χορός εισβάλει 

Ο χορός σου

υπνωτισμένος

ασθενής

καταραμένος

Μου αρκεί χλωμός

αβάσταχτα μισός

 Καρκίνωμα 

Τσιγάρο

ή αλκοόλ

Ουσία

Στις άκρες του υποκόσμου

στο λιμάνι μου

καταγώγιο φτηνό

καπνός

καπνοοοοοός......

Η ερημιά μαζί σου

Η άτονη επιθυμία

Η πνιγηρή εξάρτηση

Η ανίατη σιωπή

Η κόλαση

Οι φλόγες μου

Η ανάσα μου

Η ανάσα μου!

Και πάλι η ανάταση

Πάλι εκεί

Είναι ψηλά ο νους

                                 τζιάτζιου μαρία

Πίσω απ' το φεγγάρι

Οι ποιητές θα τιμήσουν το φεγγάρι απόψε
Οι ερωτευμένοι θα το λατρέψουν
κι οι άστεγοι θα το σκεπαστούν.
Μα εγώ θα κρυφτώ πίσω του.
Στη σκοτεινή πλευρά της γνώσης του
Στην πεμπτουσία της σιωπής του.
Στο άγονο, μοναχικό και ξεχασμένο πρόσωπό του
που, νιώθω να χαμογελά,
σ' όλα τα μυστικά όταν λιώνει η θέρμη του,
εκεί που ξένοι κατοικούν
και άγγελοι έκπτωτοι.
Εκεί που χρόνια αγαπημένοι ταξιδεύουν
και δίνονται
και χάνονται...


Κανένα ίχνος σου ακόμα δεν θα ταράξει αυτή τη νύχτα
που θα λουφάξω μέσ' το σύμπαν.

Θα είμαι στο φεγγάρι απόψε.

                                                                       τζιάτζιου μαρία

Σ΄ακούω στις καταδύσεις της νύχτας

μέσα απο ένα χαλί λόγια παλιά να ξετυλίγεσαι 

Ως το βυθό της μου δανείζεις παρελθόν.

Ως το πλάτος της έρωτα

Κι ως τον αφρό της σύμμαχο.

Ως τη στεριά

γίνεσαι αστέρι στο βορρά μου

Κι ως την αυγή

το παραλήρημα στη σκέψη μου.

                                                                     τζιάτζιου μαρία

Δεν προσπαθώ να σφάλω.

Καμία νύξη λοιπόν για λάθη.

Τον εαυτό μου δοκιμάζω, για να μάθω...

Χτίζεται απ' την αρχή ο παράδεισος;

                              μ.τ.

Πίσω απο το αύριο
μπορείς να κρυφτείς και μόνος
Πίσω απο το χτες όμως
θα με βρεις χαμογελαστή, υποταγμένη και ανένδοτη.
Αρνούμαι να το εγκαταλείψω...
                                                              μ.τ.

[...]

Ανέλπιστα, ξαφνικά η γη συρρικνώθηκε, έγινε μια τελίτσα στο σύμπαν. Μαζεύτηκε στην άκρη να μας κάνει χώρο. Σε όλους τους ερωτευμένους η γη κάνει χώρο. Το ξέρει με τα χρόνια. Θέλει την άνεσή του ο έρωτας να ξεδιπλώσει. Να ταλαντιστεί, να χασμουρηθεί και να ανοίξει τα μάτια του

[...]

                                      Νοέλ Μπάξερ      ~ Απο δρυ παλιά κι απο πέτρα~

Φόρεσα φτερά και θα σε πάρω μαζί μου απόψε.
Κανείς δε νοιάστηκε αν θες.
Φόρεσε την περιουσία της ντουλάπας σου
κι ακολούθησέ με για να μάθεις.
Θα κάνουμε μια συμφΩνία
Θα αγοράσουμε καπνό απ' το περίπτερο
και θα πληρώσω εγώ.
Θα σε κεράσω ένα ποτό.
Θα πληρώσω εγώ taxi.
-Λες να σε φιλήσω πάλι πρώτη;
Τέλος πάντων, έτσι ας γίνει.
Θα περπατήσουμε στη θάλασσα την κοινότυπη ρομαντική μας βόλτα
και θα με κρατάς αγκαλιά. - Είδα, όλοι κρατιούνται.
Θα γυρίσουμε σπίτι με τα πόδια
Στο δρόμο θα λέμε τα κλασικά περί υδάτων και
δε θα αφήνεις το χέρι μου, για να ανακτήσουμε την οικειότητα.
Ως εδώ καλά. Θα φορέσουμε μαζί φτερά μετά
που θα κάψουμε, πούπουλο πούπουλο -ως το πρωί
στη σκιά της βεράντας
Θα ξεκουράσω τα πόδια μου πάνω στα δικά σου.
-Κι αυτό για την οικειότητα
Θα γελάω με τις εξυπνάδες σου. -αυτό για να θυμώνεις πάλι
κι εσύ δεν θα παραδέχεσαι ούτε αυτή τη φορά.
Θα φτιάξω καφέ. Μπορεί κι ελληνικό... έχουμε.
Μουσική θα διαλέξεις μόνος σου.
Τα φτερά θα καίγονται ακόμα.
Οι ήχοι του δρόμου θα έχουν σωπάσει.
Τότε επιτέλους θα μπορείς να μ' ακούς να σε κοιτώ.
Γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες ή όχι
θέλω να χτυπάνε πάνω μας οι ακτίνες το πρωί
όταν θα έχουμε ξοδέψει μια ολόκληρη νύχτα μόνοι
για να μάθεις ξανά απ' την αρχή, πως!

Ας ανατέλλεις κάθε μέρα στα μάτια μου.  Έξυπνε

                                                                                        τζιάτζιου μαρία

Θα εισβάλλεις πάντα απρόσκλητος
και το θεωρώ δεδομένο.

-Όπως στα αμπέλια  κάνουν κουμάντο οι μέλισσες
στην ψυχή κάνει το μαύρο.

Κοιμήσου.

Και μη με νιώσεις, σκέψου με!

Άρτεμης αγαπημένη

Διασχίζω κάθετα τον ουρανό
σ' ατέλειωτη προσγείωση
τυλιγμένη στα ιπτάμενα, χλωμά
πέπλα της ημισελήνου.
Κάθε νύχτα
Κάθε συλλαβή.
Για όσο το αντέχω, ακροβατώ ηθελημένα
στο μοναχικό της διάδημα
που αν τσακιστώ,
μόνο στα μάτια του Ωρίωνα θέλω λυγμό.
Να σκύψει φως πάνω μου η σκιά του
αναλαμπή, μοναχική κι αυτούσια,
δικός του πόνος - Άρτεμης αγαπημένη
ωραία μελλοθάνατη στα χέρια του έρωτα...

                                                                                τζιάτζιου μαρία

Πόσα ποτάμια δεν αδικήσαμε
στην άρνησή τους να κάνουν πίσω
ματαιώνοντας όσα τικ τακ σπάσανε τις σιωπές μας
ανήμερα ενός πένθους...
Μισήσαμε τάχα
τα ποτάμια ή το χρόνο
για τις λάθος αποσκευές που κουβαλήσαμε
 απ' το σταθμό στο τραίνο;

Ακόμα κι αν ξημερώσω να ρωτώ
δω και κει,απλά
θα δώσω χρόνο στο ποτάμι να φύγει.
Όπως φεύγουν τα πλοία
και δεν έχεις τη δύναμη του Γολιάθ
να τα σταματήσεις
να τα τραβήξεις πίσω γιατί,
όχι που είπα για δύναμη,
είναι που,
διαπερνιέσαι απ' τη μετριότητα της θέλησης
και την ανημποριά, να το κάνεις με ψυχή
Κι αυτό ούτε απο ανημποριά, μάλλον.
Ίσως απο κείνο το καταραμένο μυστικό
που δε σου αποκαλύπτει ο εαυτός σου
όταν απορείς "γιατί αφήσαμε το χρόνο να μας τρέξει και
γιατί χάσαμε κι άλλο πλοίο"

Μα έτσι είναι με τα ποτάμια, μοναχά φεύγουν
δίχως να μπορείς να τα ακολουθήσεις πάντα
Έτσι είναι και με τα πλοία
Δε μπορείς ούτε να τα σταματήσεις
ούτε και να φύγεις μαζί τους
Όχι με όλα...

                                                τζιάτζιου μαρία

Νομίζω πως είναι ώρα.
Τώρα που η έκσταση έγινε θυμός,
το λάγνο κοιμήθηκε
κι εσύ μετοίκισες στην άρνηση μόνιμα,
τώρα που κι o άγγελός μου στάθηκε
να φροντίσει τις πληγές του
κουρασμένος στα πόδια μου
με τα φτερά μουδιασμένα,
θα σωπάσω.

Κι όταν αντηχήσει η σιωπή μου στα πέρατα,
όλα βάψουν από παρελθόν
και δεν θα μυρίζεις πάνω μου άλλο από σκιά,
θα 'μαι ευτυχής που
δε θα μπορείς να μου απαγορεύσεις
να σ' αγαπώ περισσότερο.

                                                          τζιάτζιου μαρία

           

بالنسبة لك

وأعتقد أنه حان الوقت.

وكان الآن أن النشوة والغضب،

ينام في شهواني

وانتقلت لك إنكار دائم،

والآن بعد أن كان ملاكي

رعاية الجروح

تعبت على قدمي

تخدير مع أجنحة،

وسوف تصمت.

وعندما تتعالى لي الصمت إلى نهايات،

جميع الطلاء من الماضي

ولن أشم على لي غير الظل

سأكون سعيدا

لا يمكنك حظر لي

أحبك أكثر ...