Δεκαεφτά ηλιοτρόπια

Κι αν πω για της ψυχής το σούρουπο

και της χαράς την άχρωμη  δύση 

λευκή μου πέτρα

κόρη του ανέμου σπλαχνική

και μούσα 

Κι αν πω για των ματιών το σύθαμπο

και του αγνού την ερημιά
μαύρο μου αερικό
του ολίγου κόσμου χάρτη
και λιβάδι
και νερό
και κελάρυσμα...
Κι αν πω να λούσω τα μαλλιά
τα ξέπλεκα της αστραπής
τα πόδια της -σκυφτά, αν πλύνω

Αν της ομίχλης τα λιτά
ριχτά φουστάνια ενδυθώ,
άυλη, γκρίζα, αρχαία μοίρα
κι αν πω ζωή
κι ελπίδα
-ελευθερία..
Κι αν πω ακόμα, επανάσταση!
Και δύναμη
Και περηφάνια!
Κι αποκάλυψη..

Θα πω γυναίκα!
Αν πω "εσύ"...

Της άδολης αγάπης μου αστροφώς
Μελάνι των χεριών μου λαλίστατο
Εφηβική μου ψυχή -Καρυάτιδα...


Τζιάτζιου Μαρία

                                                            ~Camille Claudel~

                                                         

                                             
        ~Οι ποιητές, σε καμιά γωνιά του σύμπαντος δε χωρούν μόνοι
                                   Και οι αγαπημένοι, σέρνονται, άθελα, στους αιώνες μαζί τους~