Ένα γέρικο, σκαμμένο βλέμμα
από αιματίτη
και μάρμαρο
σ' ένα βραχώδες πρόσωπο
αντικριστά στους καθρέφτες.
Μη μου λες τι να κάνω.
Με κούρασες.
Αν τους βάλω χρώμα
θα χάσουν την ομορφιά
της απόγνωσης
και τη σμηλεμένη με τόσο κόπο ιστορία
στην πλαγιά των κροτάφων.
Κι έχει αξία το γκρίζο.
Μίλησε το χαρτί
καθώς τους εμφάνιζε.
Ίσως με φέραν σε απόγνωση.
Και δεν ήθελα να τους κρύψω στο μπλόκ μου.
Αλλά ούτε θέλω να χάσω τη μαγική στιγμή να μου μιλήσουν
Μη ρωτάς.
Δε λέν παντού τα μυστικά τους τα μολύβια...

Ας πούμε καλημέρα.
Μα μικραίνει ο κόσμος στον ήλιο
Τα μάτια μου κλείνουν
Χάνεται στην αχλή το τσούρμο ξημερώματα.
Καλημέρα!
Αργεί ακόμα του φεγγαριού το κάδρο
στον κοιμησμένο τοίχο τ' ουρανού
να στολίσει τη θάλασσα.
Διαβαίνει αργά, σαν βάσσανο η ώρα.
Κι εγω που προσδοκώ να πέσει η νύχτα
μετρώ τα βότσαλα ενα ενα...
Καλημέρα...
Η πρωινή δροσιά μου χάιδεψε τις πλάτες
και πασπάλισε με ρίγη την πλάτη μου.
Σεπτέμβρης...σιγά σιγά θα πέφτει ομίχλη την αυγή..
Κοίτα μη μου χαθείς κάτω απ' το στρωσίδι της..
είναι ύπουλη.
Έχει το χρώμα της λησμονιάς...


Κι είναι γλυκιά η καλημέρα

Λάτρευα τις σκιερές σου επισκέψεις
και τα γρήγορα φτιαγμένα λόγια απο φόβο.
Οι χαραμάδες στα βιβλία μου,
ίχνη απ' τους διστακτικούς σου δρόμους,
χιλιοπερπατημένοι,
αντιφέγγουν την κιτρινισμένη αγάπη
που κείτεται, με τα τραύματα ακόμα..
Κι ας πέρασε καιρός.
Δεν ξέρω...
Κι ενώ
φροντίζω τα μονοπάτια σου
και κρατώ ανοιχτά τα πορτόφυλλα
να σε μπάσω μέσα αν θα 'ρθείς,
και φυλώ τ' άδεια πακέτα απ' τα τσιγάρα
να τα γεμίσω με επιστροφή,πάλι,
έχω γεμίσει τις τσέπες μου με δάκρυα..
γιατί..
 δε βρήκα άδειο χώρο να κρύψω τις ελπίδες μου!

Οι λύκοι αργούν τη νύχτα...να βγούν απ' την ψυχή μας

τα ουρλιαχτά τους κοιμούνται πάντα μαζί μας...

Είναι που θα μας ξεπλύνει η βροχή κι είναι  που αγαπώ τόσο το ταξίδι της..

Περαστικά!
Απέκρουσες την κτηνωδία της αυτοκαταστροφής;
Περαστικά!
Τα μαλλιά σου βρωμάνε ακόμα

και τα χνότα σου.

απο κείνο το "γιατρικό" που ΄λεγες
όταν το 'σταζες στα καμένα σωθηκά σου
με το χωνί
να σε γειάνει απ' την ασθένεια...
"Νοσώ" είπες
" την αρρώστια μου τη λένε *ζωή*
και κατατρώει κάθε μέρα λίγο λίγο απο πάνω μου.
Με πληγώνει το πρωί που ανοίγω τα μάτια μου
και πονάει ως αργά...
Μα δε θέλω βοήθειες..
Για τω Θεώ!!!
Όχι άλλη εξαπάτηση.
Όχι άλλους γιατρούς που λιμαίνονται
τα πεθαμένα μου κύτταρα
προς "εξέτασην".
Αφήστε την αρρώστια μου
να διαπραγματευτεί με το θάνατο
για να πω μια φορά..
πως έπραξε ελεύθερα.
Κι εγω της δίνω τη συγκατάθεσή μου

κι αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.

Και χειροκροτώ ό,τι αποφασίσει.
Δικιά μου είναι, αφήστε μας!
Ο καθένας δικαιούται τουλάχιστον,
να καταλήξει ήρεμα..."

Παράδερνα πίσω και μακριά στο χρόνο
μαζί με τα ξεχασμένα
και τα πεταμένα.
Κάτω απ' τις στοίβες
με τις μετανιωμένες λέξεις
και τις άχρηστες εν τέλει, συγνώμες
που με μεγάλη προσοχή
φύλαγα έτσι,ατακτοποίητα
γιατί, κάποια στιγμή θα γέμιζα
με το να προσπαθώ
να αναρρώσω  λάθη
και να προσδιορίσω τελικά

το μέγεθος της αυτοκαταστροφής...

Όσο κι αν έλειψα
Εκεί πάντα έτρεμαν τ' αστέρια
Και το κρασί ήταν πιο γλυκό
Κι είναι τόσο ωραίο να πίνεις το κρασί
Και να αξίζει να θυμάσαι

                                      Yelena Parharidou