αντίο

Παντοτινή μου πεθυμιά
ο πόνος μου κατάρτι
στης θάλασσας την άκρη
απ' τα αντίο πιάνεται
Πικρός ο μισεμός σου
κι ο αναστεναγμός σου
παράφορος εφιάλτης
σ' ομίχλη χάνεται.
Καρτερική μου μοναξιά
της λήθης μου σεντόνι
στ' ονείρου μου το αλώνι
η οργή μου ωρίμασε
Κι η ανάγκη ξεμακραίνει
η θέα της χολαίνει
σβήνουνε τα λιμάνια
κι η αγάπη σίγασε