Σ' αυγάτισα τ' αμπέλια κερά μου

τα στάρια για τ' αλεύρι σου, το λάδι

τα κρομύδια του χειμώνα

ξύλα για τη ζέστη σου.
Μαλλί, κλωστή για τα κεντίδια σου.
Μπόλιασα τις χαραμάδες στα παράθυρα
κι έσιαξα πάνω απ' το κεφάλι σου τα κεραμίδια.
Με τα δυο χέρια μου έσκαψα
τον λίγο κήπο σου.
Καλοκερά μου 'σύχασε.
Ζύμωνε, ψένε τ' ολόξανθο ψωμί σου.
Ζέσταινε το καλύβι μας
Να ορθώσουμε τα πόδια της ζωής που καταριέται
και λαμανάει τη φτώχεια μας.
Μ' αντρειά και δύναμη σηκώσου.
Τούτο τον κόσμο 'μεις τον στρώσαμε
Τον ξέρουμε και τον πονούμε
Κάμε μια ανάσα του καιρού
και θα του παραβγούμε