Άδειο όνειρο εμβόλισε τις πρωινές μου ώρες

Κι η μέρα μου ξώκειλε.

Μαύρα πουλιά πετάξανε πάνω απ' τον ουρανό μου

κι οι οιωνοί μου πεθαίνανε.

Μια καλημέρα πάλι χάθηκε στο δάσος της νύχτας...

Ένας βασιλιάς έπεφτε απ' το θρόνο του συνέχεια

Ανάμεσα σε χιλιάδες αστέρια

Πιο λαμπερός από όλα

Με μια κραυγή υστερίας 

Χειρότερη απ' το "παραγκωνισμένος ¨

Χειρότερη απ' το ¨μισητός¨

Κι η ανάσα του έκαιγε τον ουρανό

Και τα χέρια του χτυπούσαν το σκοτάδι μανιασμένα

Η κραυγή στεκόταν και τον κοίταγε...

Τα μάτια της ορθάνοιχτα τον καταπίνανε

¨ Άμοιρε λιποτάκτη..Πέσε

Η γη αξίζει στους βασιλιάδες

χμ!

Στον ουρανό, μόνο η κορώνα τους...¨