Μνημεία σκιές προσώπων

ακατέργαστα θολή, ζωηρή έννοια

Σήμανε Κυριακή

Εκείνες κυλούν

κυλούν πάνω μου αργά

αργά στα χρόνια

σαν δάκρυα

σαν πνοές ζεστές

σαν ιδρώτας μέσα απ' τα ρούχα μου

στροβιλίζουν και χάνονται

στα γκρίζα σύννεφα ανάμεσα

στις απότομες δυνατές βροχές

σ' ανεμοσκόρπισμα μακρύ

ως ένα τέλος άφθαρτο απ' τα μάτια μου

ως που να κατοικήσουν στο παράταιρο

ως που εκείνη η φωνή απ' το φύσημα να μη μ' ακούει

κι η  δική μου φωνή να σκορπάει...

να σκορπάει στο άπειρο

γλυκά μου τραγούδια που φώναξα.

Η μνήμη μου.

Η παλιά μελωδία του έρωτα

Η μικρή Κυριακή που δε γιόρτασα...


τζιάτζιου μαρία