Της ανατολής

Μπορεί και να 'ρθεις
μπορεί και να ξημερώσει
η να βρέξει.
Μπορεί αν δω την ανατολή
απο τα μάτια μου να σβήσουν
τα αστέρια όλα
μέσα στο πρωινό κρύο.
Έτσι το ΄χα φανταστεί.
Στο πρωινό κρύο!
Τις πέτρες να σκεπάζει η δροσιά
τα χέρια μου να ζεσταίνονται στις τσέπες μου
κι αν βρέξει
στο τσίγκο που δέρνει η βροχή
να πω πως ήταν δάκρυα για μένα.
Γιατί δεν έπαψα να μη λέω "ποτέ"
και γιατί  έκρυβα στη χούφτα μου
τόσο φως
που οι ανατολές το κλέβανε.
Έτσι το φαντάστηκα!
Να γυρίζει κάθε πρωί ο χειμώνας...


-μαρία-