Όπως κατάλαβες,

Ώρα να κλείσω τα παντζούρια, γιατί ξημερώνει

κι εγώ δεν θέλω να τελειώσει ακόμα η νύχτα μου.

Θα με τυφλώσουν τα νιάτα της μέρας απόψε.

Και ξέρεις κάτι;

Γκρεμίζει το μυαλό μου.

Όσο κι αν κάνεις τον τυφλό, συμβαίνει.

Ξέρεις πως όλα της νύχτας τα ξημέρωσα

δίπλα στο τσιγάρο που δεν έσβησε

Ξέρεις!

-Ούρλιαξα τελικά μιας και μπορούσα!-

Όλα της νύχτας τα ξημέρωσα!!!

Και παριστάνω τη βλαμμένη σιωπή

στο στόμα του φεγγαριού των ρομαντικών...

αυτό που τσαλαπατάει τα νεύρα μου...

και παριστάνω και την απαρηγόρητη ντροπή

που άλλη μια φορά δεν τα κατάφερα

και που δεν είχα περιθώρια
και τί δεν πρόλαβα να πω κτλ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας δράκος

με μεγάλο στόμα!!!

Είπες να μη χάνω την ελπίδα μου!

Ε, λοιπόν, γιατί να μην το κάνω;

Κάτι μου λέει πως ξέρω,ναι,

Και θα μαζέψουμε τις πράσινες χάντρες μία μία
ξανά...Μαζί, το θες!
Γιατί; Άσε με να το πιστεύω!
Άσε με να σ' αγαπάω όπως μπορώ!

Άσε με να διαλέξω εγώ, πόσο μπορώ να πονάω!
Άσε με, όταν θες να φύγεις,
να σου φτιάξω να έχεις μια δικαιολογία να μην πονέσεις
γιατί η επιλογή, δεν έχει τη δύναμη του μοιραίου...

Μαρία