Μόνοι, σαν τις ερημιές του κόσμου
καμιά θάλασσα δε μας σήκωσε
κανένας ουρανός δεν μας ξημέρωσε.
Οι συλλαβές της χαράς ήταν δύσκολες
Μια λύσσα, στην έρημο
φωνή γλάρου
λευκού, όσο η πίσσα.
Ξεραμένα κίτρινα, τα λουλούδια
δεν ανθίζουν
όσο ήλιος δε βγαίνει
στο ατέλειωτο νύχτωμα.
Κι ο Αυγερινός,
ο Αυγερινός σε εμάς,
την πλάτη του έδειχνε
τσαχπίνης κι ανισόρροπος
με τα παράπονά του σκόρπια αστέρια
σ' όλες τις γωνιές τ' ουρανού

τζιάτζιου μαρία

[foto: jpastos]