Μικρό,έπαιζε μ' έναν πειρατή
και το μικρό του σπαθί
τα βράδια δίπλα στο μαξιλάρι του
και με το γάτο του το Μάρκο το χοντρό
με τη μαύρη μύτη
και την κοντή ουρά.
Μικρό,τάιζε και πουλιά.
Δυο πράσινα παπαγαλάκια
που μοιάζαν με τα μάτια του.

Μικρό,του φόραγ' η μάνα του τη μπλούζα
και του ΄λεγε "μην τη λερώσεις"
Τώρα, του λέει "μην τη ματώσεις"

[...]


[...]


[...]



Τρυφερέ πειρατή...σώσε το άνθος...καλά το κάνεις
κι ύστερα,καλά το κάνεις...σώσε τον κόσμο σου...



[Οι κουρσάροι, μικροί, ατενίζουν τον κόσμο όμορφο και τη ζωή τους παράσημο  στα χέρια της μοίρας τους.
Δε βγαίνουν με πειρατικό και γάντζο αντίς για χέρι στις θάλασσες. 
Δεν έχουν καν όνομα...]


τζιάτζιου μαρία



* χρωστούμενο αλλά όπου φωνάζει κοιμάται πίσω, με τον τίτλο του...παλιό :*