Έλεγες,
κάτω απ' τις χλομές ανταύγειες ενός φανοστάτη
πως,
οι μέρες μας θα διαρκέσουν τόσο,
όσο θα ρυτιδιάζει  η θάλασσα
κι οι γλάροι θα βουτούν στα γαλανά νερά της.
Και, κοίταξα στα βάθη της ανήσυχη
μήπως την πιει η γης
και σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό
να βεβαιώσω πως
οι ιπτάμενες λευκές σου υποσχέσεις
σχίζουν ακόμα τον αέρα...
Έστειλα την κραυγή μου να βρει το τέλος του ορίζοντα,
ως εκεί που μου 'λεγες πως θα φτάσουν οι ώρες μας
μα...


τζιάτζιου μαρία