Αργοσταλάζουν πέταλα απ' τα μάτια σου
αχνά στο φως
σαν τιποτένιος ίσκιος
στα παράλια του φεγγαριού.
Πνιχτά απ' το πηγάδι που τα γέννησε, θαρρείς,
και σμιλεμένα από 'να χέρι ικανό
θάμπουν κυλώντας σε σοκάκια πέτρινα
κάτω απ' το βλέμμα σου το υγρό
το αγαπημένο...
Πού είν' ο θεός;
Πού είν' ο νεκρός
ο ιχνηλάτης στο σκοτάδι που τον στείλαμε
να πει μαντάτα από μπροστά...
[ Στεγνή παρηγοριά στα ρόδα
που θ' αφήσουν τ' αγκάθια τους...]
Ο γευσιγνώστης του κρασιού
που θα το πιούμε, λέμε,
σαν η ώρα κοκκινίσει από φωτιά
κι ορμήξει πάνω μας...
Που είναι;
Να μας το πει!
Είναι πικρό;
Είναι γλυκό;
Να πάψεις με τα δάκρυα
να ποτίζεις τη γλάστρα σου,
ξημέρωμα, στη μνήμη πλάι.
Κι αν θα σου πω από μέσα μου
κι εγώ
μια γνώμη,
είναι καλά.
Και μην της κλαις στη χρυσαυγή
και μην πονάς στο σούρουπο...
Κείνη η γραμμή που πέρασε
όλους μας περιμένει.
τζιάτζιου μαρία
