Τραγούδι μου
ποιός σ' αποθύμησε μέσα στη νύχτα..
Μοναχική γιορτή μου
ποιός σ' επισκέφθηκε..
Αγάπη
ποιός σ' άγγιξε με τα μεθυσμένα του δάχτυλα..
ποιά σκόνη, ποιά στάχτη έρωτά μου σε λέρωσε..
Μην τα 'φερε όλα ο βοριάς
μέσα απ' τη χαραμάδα;
Μη χώθηκε κι αυτός μαζί, ο ζαλισμένος;
Φορώ τα παπουτσάκια μου για να χορέψω
σ' ενα χωραφάκι με πράσινα στάχυα
και μια λεύκα στην άκρη του.
Πρωί, τα ξημερώματα
Με το λινό ρομαντικό μου φουστανάκι
τις ριγέ κορδέλες μου
κι ενα εβένινο στεφάνι
πλεγμένο στα μαλλιά μου
Θα διαγράφω κύκλους...κύκλους...
και θ΄αφιονίζομαι απ' το θρόισμα της λεύκας
αγάπη...αγάπη....
Τα χέρια μου ανοιχτά θα σχίζουν τον αέρα
η σκιά μου θα ζαλίζει τη γη.
Χόρεψε λεύκα...κύκλους...αγάπη...
χόρεψε αγάπη με τη λεύκα.
Το μεσημέρι το τραγούδι θα φωνάζει
να μην το παραβγούνε τα τζιτζίκια.
Κι η ζαλισμένη γη,
κύκλους κι η γη..
Να ζαλιστούν και τα τζιτζίκια
κι η λεύκα
και τα στάχυα...
κύκλους...αγάπη...αγάπη...
Με νύχτωσες με τ' όνομά σου στα χείλη
κι έπαψε η γιορτή...
αγάπη...
τζιάτζιου μαρία
