Άκουσες το λυγμό μου...δίχως να θες
κι είδες μέσα μου από λάθος...
Μα όσο κι αν νομίζεις πως κατάλαβες
τα βαθιά μυστικά έχουν κρυφούς δρόμους
κι αλλόκοτους...
Κρύβονται σαν θησαυρός
στον βυθό της θάλασσας...
προστατευμένα από πνεύματα
του παρελθόντος...
Δε βγαίνουν στο φως της μέρας
και δε ζουν μαζί μας,
να μην αναστατώσουν το αύριο.
Γιατί έχουν την ικανότητα να μας παρασύρουν
να μας τσακίσουν, να μας διαλύσουν..
και να σκορπίσουν τα κομμάτια μας
να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας...


Άκουσες τον απόηχο ενός οδυρμού...
Είδες τη συνέπεια μιας καταστροφής..
Αυτά τα συντρίμμια μέσα μου συμμαζεύω...


Κι όταν έρχεσαι κοντά μου
πες μου να χαμηλώνω το βλέμμα μου...
Γιατί το ψέμα καμιά φορά
μιλάει από τα μάτια

τζιάτζιου μαρία