Την αλήθεια δεν την αποστειρώνουμε Μάρτη μου.
Όσες φορές ήρθες κι έφυγες εδώ με βρήκες.
Στο ίδιο καταφύγιο μέσα στα σύννεφα
να προσπαθώ να τους πλέξω τα μαλλιά
με κάθε τι εύκαιρο από χαζές λέξεις
που παλεύω να κολλήσω τη μια πλάι στην άλλη
να σε ξεγελάσω.
Σκέψου πόσες φορές σταμάτησα στο μαύρο ουρανό
κάθε διαδικασία
πόσες ευκαιρίες έχασα
πόσες φορές μούσκεμα τα παράτησα
πόσες λέξεις μου πήγαν χαμένες και
πόσες μου πέσαν απ' το στόμα στο κενό.
Βαρέθηκα να μετρώ σπασμένα
Έλα και φύγε
Δεν έχω να σου δώσω άλλο από αλήθεια
όπως την έζησα ωμή
χωρίς κοσμητικά.
Αν ακόμα μια φορά μου ζητήσεις, Μάρτη
θα γίνεις μήνας του χειμώνα μου
και θα καθυστερώ πάντα την Άνοιξη.
Κι ας μην έρθουν πίσω τα πουλιά, που
έτσι κι αλλιώς ποτέ μαζί τους δε με πήρανε
