Έρωτας μάστιγα

Στους κόρφους μου σκυφτά
Σέρνει οδύνη
Λόγος κι εξομολόγηση
Μια ανάσα άγκυρα
Κι εσύ πιστός
για το κουρέλι της αγάπης μου

Περιφρονείς την ξαστεριά
Τη θάλασσα την ήμερη

Την ένδοξη ευτυχία των αμνών

Ο Ποιητής IV (4) - Ανδρέας Λισσόβας

Είναι μεσημέρι αργά
Όπως γυρίζει ο ήλιος
θα χτυπήσει πάνω στα μάτια.
Σου γράφω ξανά.
Το σπίτι με κοιτάει ακατάστατο
Όμως πιο πολύ με  καίει
που τα τσιγάρα τελειώνουν
και θα πρέπει να ξεκρεμαστώ απ' τον πέμπτο
για να μαυρίσω κι άλλο τα πνευμόνια μου.
Ξέρεις εσύ.
Το τηλέφωνο δεν επικοινωνεί
Ο κόσμος είναι πολύ μακριά μου
Δεν τον ακούω,
παρά μονάχα εκείνο το τρένο
δίπλα στα δέντρα.
Περνάει και ξαναπερνάει απ' το κεφάλι μου
και δεν είπα ακόμα ν' ανεβώ.
Είναι μεσημέρι αργά για να πάρω το τρένο
δε νομίζεις;
Κι ύστερα, δεν αφήνω μόνη της την Κατερίνα
Πρέπει να της κάνω κάτι να φάει
Είναι ψηλά ο νους
Σε σκέφτομαι

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Με την αφορμή της σημερινής ημέρας θα ήθελα να ακουμπήσω εδώ πάνω λίγες απο τις στροφές ποιημάτων που αγάπησα απο ανθρώπους γνώρισα και που τους εύχομαι όχι μόνο για την εμπορική επιτυχία -σε όσους έχουν εκδώσει τις σκέψεις τους- αλλά και για τη γαλήνη της ψυχής τους. Και τα σχόλια εδώ, νομίζω, είναι περιττά...

Όταν βρέχει - Νόνη Σταματέλου

[...]
Όταν βρέχει
αναποδογυρίζω με μανία τα παλιά συρτάρια
Και γεμίζει με μνήμες το σπίτι
Τρέχω και κλείνω πόρτες και παράθυρα
Ανοίγω ένα παλιό κρασί
Και με βρίσκουν το πρωί στο πάτωμα
Χτυπημένη απ' την απουσία...
  


Το αντίο - Νόνη Σταματέλου

[...]
Μα όσο κι αν ξεμάκρυνες 
μη σε γελάσει ο χρόνος
αν σβήσουμε το παρελθόν
ζούμε ζωή μισή






αλλά, αυτόν τον καιρό - Χρήστος Ζάχος

[...]
Και αυτόν τον καιρό πίνω περισσότερο απο ποτέ
Και αυτόν τον καιρό καπνίζω περισσότερο απο ποτέ
Και αυτόν τον καιρό τρελαίνομαι περισσότερο απο ποτέ
Και αυτόν τον καιρό πεθαίνω κάθε μέρα -όπως παλιά
Αλλά αυτόν τον καιρό δε μπορώ να γράψω λέξη.
Ούτε μια λέξη.
Ούτε
Μία
Λέξη
Μία
Μόνο
μια
λέξη.


Μηδέν - Χρήστος Ζάχος

[...]
Κι  εγώ ο άθλιος
μα και ωραίος εραστής σου
γυρεύω λίγη αγάπη
ή θάνατο
να σώσω τη βιασμένη μου ψυχή
ζώντας με την αιώνια πληγή ανοιχτή στον ήλιο
και περιμένοντας λύτρωση
απο το πουθενά


Μαγεία - Βίκυ Δερμάνη

Οι δράκοι πέθαναν
οι νεράιδες γέρασαν
τα φίλτρα έσβησαν
και μόνο η λάμψη των ματιών σου έχει μείνει για να μου θυμίζει ότι ακόμα υπάρχει μαγεία...

Άνευ όρων -Βίκυ Δερμάνη

[...]
πεινώ το σώμα σου γυμνό
σώμα στο σώμα ν' αρμενίζεις
τόξο να γεννάσαι λαίμαργο
άγριο τόξο κρατερό
τυφώνας άλκιμος κι ακμαίος.


Είμαι εδώ - Δημήτρης Σιδιρόπουλος

[...]
αγάπησα τις σκοτεινές νύχτες του πόνου
και της σιωπής σου
τους βράχους που κύλησαν
πάνω στον άγριο έρωτά μας αγάπησα
ερωτεύτηκα την απουσία σου
γιατί μου δίδαξε την πείνα του έρωτα.


Αν - Δημήτρης Σιδιρόπουλος

[...]
Αν είχαμε την ιδέα της ομορφιάς
θα σπέρναμε ένα φυτό στη γη της
Αν είχαμε το μεγαλείο
θα καταλαβαίναμε πόσο μικροί είμαστε





Στιγμής αιωνιότητα - Φιλιπιδάκη Δέσποινα

Με όσα συνθήματα
κι αν γράψουμε τους τοίχους
την λέξη "ΤΕΛΟΣ"
Το πάθος μιας στιγμής
«Αιωνιότητας»
Δεν θεραπεύεται
Ποτέ!

Του χρόνου το ένα - Φιλιπιδάκη Δέσποινα

το σήμερα είναι το ένα

το αύριο είναι τα πάντα

ανάμεσα σε εσένα κι εμένα

διαλέγω του χρόνου το ένα

και είναι δικό μου.

Ακολουθώ - Ανδρέας Λισσόβας

[...]

Μα είναι, χρόνε

που μοναχά

σε βλέπω

και να σε πιάσω δε μπορώ...

Κι έτσι,

παίρνω το γαϊδουράκι μου

Πάντσα μουγγός

κι ακολουθώ...

όπου με βγάλεις...

ακολουθώ...

Μέσα απ' τις σκιές - Ανδρέας Λίσσόβας

[...]

Γι' αυτό λοιπόν, άκουσε, πως, εδώ, όταν

το χαρτί ζωγραφίζεται απο τον ποιητή,

τίποτε στον κόσμο δεν σταματά

τα όνειρα...

που πραγματοποιούνται...

Χωρίς τίτλο - Έλενα Παρχαρίδου

Στη δική μου γη

θα τρως απ' όλους τους καρπούς

Θα μπορείς να παίζεις με τους πάνθηρες και τις τίγρεις 

Και θα φοράς ο,τι σου αρέσει

Δεν έχει όρια ο κήπος μου για σένα ούτε πόρτες κλειστές

Εδώ δεν θα έχεις όνομα κι ούτε χρειάζεται να κόψουν τα πλευρά σου

Χωρίς τίτλο - Έλενα Παρχαρίδου

Λοιπόν στον ύπνο μου

βλέπω ότι σ' έχω νικήσει.

Πόσο χαίρομαι που όταν ηυπνάω 

δεν έχω πολεμήσει κανέναν

Παντού εκεί - Τόλης Νικηφόρου

[...]

Σπασμένα δάχτυλα

που αφήνουν ίχνη στο χαρτί 

το ποίημα

παντού εκεί όπου καταφεύγει

απαρηγόρητη η ψυχή.

Δεν είμαι μόνος - Τόλης Νικηφόρους πάντα

[...]

Κι είμαστε ένα
μέσα μου όπως πάντα
εγώ και οι σκιές 
οι αγαπημένες μου σκιές


δεν είμαι μόνος




Φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει - Τόλης Νικηφόρου


[...]
μ' αρέσει αυτό το κόκκινο στις λέξεις σου
θαμπό σαν τη φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει
και φανερώνει ξαφνικά τη λάμψη και το χρώμα της


δρόμος μακρύς κάτω απ' τα κάστρα
κι είσαι η πλατεία με τις μουσικές στο τέρμα του.








Τρεις ουρανούς - Silena


[...]
τρεις ουρανούς έχω


ο ένας θυμάται
ο άλλος υπόσχεται
ο τρίτος συντροφεύει


δεν έχουν πείσματα οι ουρανοί μου
δεν έχουν όχι και γιατί
μόνο μνήμες, επιθυμίες και στοργή


τρεις ουρανούς έχω 
κι απέραντη αγάπη




Γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Μνημονεύουμε το ζειν στο αέναο του χρόνου που καταγράφει το στίγμα μας, ιδεατό αποτύπωμα της ανθρώπινης ανάσας στο "κάπου" του χάους του σύμπαντος...
Πυροτεχνήματα λοιπόν!

ΕΙΡΗΝΗ

Ξημερώματα Δευτέρας 3:37 π.μ.
Καιρός κα...λός;  κακός;
Ποιος ασχολείται;
Δε θα μας χαλάσει τα σπαρτά.
Εμείς δεν έχουμε σπαρτά.
Δεν περιμένουμε να πάρουμε απο σπαρτά.
δεν έχουμε καν χωράφι.
Εμείς δεν έχουμε χώμα
ούτε για να λερώσουμε τα παπούτσια.
Δεν έχουμε χώμα εδώ!
Δεν έχουμε χώμα!
Έχουμε όμως αρκετό τσιμέντο...
Πάρτε τσιμέντο
Περισσεύει το τσιμέντο...
Είναι τόσο πολύ που
είναι ασήκωτο καμιά φορά.
Είναι βαρύ το τσιμέντο!
Βαρύ!
Βαρύ!!!
Είναι βαρύ το τσιμέντο!!!

Πλακώνει τόσες πολλές απο τις επιθυμίες...
Τόσα πολλά απο τα όνειρα
Τόσες απο τις ανάσες
Κρύβει τόση θέα απ' τη ζωή.
Είναι ασήκωτο....

Χμ! Κάπου κάπου
μυρίζει καμιά μυγδαλιά το Μάρτη.
Κι όταν φυσάει ο άνεμος την ξεγυμνώνει
ξεδιάντροπα
όμορφα..σαγηνευτικά..
Σαν κρυφός, αόρατος εραστής
απομακρύνει κάθε ίχνος απ' την υπόλευκη ντροπή της...
Κι εκείνη; Τι λέτε να κάνει εκείνη;
Τι μπορεί να κάνει μια μυγδαλιά!
Μπορεί..να κουκουλώσει με το πράσινο τσίτι
τη γύμνια της.
Να περιμένει τον καρπό της
Και να ξαποστάσει στη σκιά της μια γάτα.
Όπως και να κρύψει τόσο λίγο απ' το τσιμέντο.
Το τσιμέντο που σκιάζει τα μάτια μου.
Το τσιμέντο που εξαφανίζει τα δικά σου...

Τελικά
Μια Άνοιξη ακόμα
περνάει πάνω απ' τον περιφερειακό
τρεχάτη μαζί με τα αυτοκίνητα
που σχίζουν το πανί της ησυχίας

Έλα...έλα!
Πόση ζημιά θα μας κάνει απο τόσο μακριά;
Πόσο να μας ξεσηκώσει και να ταράξει
την απελπισμένη ρουτίνα
που έγινε δεύτερη πέτσα μας;
Δεν κινδυνεύουμε ούτε να ερωτευτούμε.
Ούτε να επιθυμήσουμε μια βόλτα
να χαϊδέψουμε τις παπαρούνες του Μάη.
Είμαστε ασφαλείς εδώ
να παρακολουθούμε το σπίτι να γεράζει
να προσέχουμε μη χρειαστεί απ' τη φροντίδα μας
κι εμείς λείπουμε.
Είμαστε ασφαλείς
να μαθαίνουμε τα δρώμενα
στημένοι μπροστά στο πολύχρωμο κουτί,
που εκτός των άλλων διαφημίζει και
το πως πρέπει να ζήσουμε.
Μέσα στο βαρύ τσιμέντο.
Να ζήσουμε.
Να ζήσουμε πολλές φορές τη Δευτέρα
μαλώνοντας στις λαϊκές με τις κυρίες
που σκοτώθηκαν πάνω μας.
Να οσμηστούμε πολλές φορές τον ιδρώτα
απο τα παστωμένα σώματα στα αστικά
αλλάζοντας μυστήριες ματιές,
ακούοντας την ψιλή κουβέντα των διπλανών
κι αγκομαχώντας ως την τελευταία στάση
που μας περιμένει δίπλα στην υπηρεσία
να στηθούμε στην ουρά και
να μην προλάβουμε τις φίλες στο πάρκο,
που έτσι και αλλιώς θα κουτσομπολεύαμε,
-λεφτά για καφέ πια δεν υπάρχουν-
και να τρέχουμε να προλάβουμε τα ψώνια
και τα παιδιά απο το σχολείο
που η δασκάλα τους σήμερα,
θα τους μιλούσε, κόβω το κεφάλι μου,
για την Άνοιξη.
Εκείνη την Άνοιξη που θα μυριστούν στο
τσιμεντένιο μας μπαλκόνι
και θα πλάσουν τα παιδικά τους όνειρα
που θα θυμούνται στο μακρινό τους μέλλον
γεμάτα γραμμώσεις απ' τα κάγκελα..
Απ' τα σιδερένια και κρύα, γκρίζα κάγκελα
που τους περιορίζουν σαν τα προβατάκια..

Έλα...
Δεν είναι τόσο άσχημα ίσως.
Μπορείς και να κλείσεις τα μάτια
και να ταξιδέψεις.
Σίγουρη επιλογή!
Πάνε όπου θες.
Γύρνα τον κόσμο ανέξοδα
και χωρίς τον κόπο του ταξιδιού.
Χαμογέλασε.
Φτιάξε μια ελπίδα μέσα σου γι' αύριο.
Διάβασε ένα βιβλίο στην ζεστή άκρη του καναπέ
και μπες στην ιστορία.
Γίνε πρωταγωνιστής.
Κι αν ακούσεις καμιά βουή απ' έξω,
αν δεις κόσμο να πλημμυρίζει τους στενούς δρόμους,
μην κάθεσαι.
Βοήθα να φαρδύνει το πλήθος.
Να μην επιτρέψεις να γυρίσει ο Χειμώνας.
Υπάρχει πάντα η περίπτωση
να βγεις πάνω απ' τον περιφερειακό
και θα πρέπει να δείξεις στα παιδιά την Άνοιξη...

 τζιάτζιου μαρία

Άκουσες το λυγμό μου...δίχως να θες
κι είδες μέσα μου από λάθος...
Μα όσο κι αν νομίζεις πως κατάλαβες
τα βαθιά μυστικά έχουν κρυφούς δρόμους
κι αλλόκοτους...
Κρύβονται σαν θησαυρός
στον βυθό της θάλασσας...
προστατευμένα από πνεύματα
του παρελθόντος...
Δε βγαίνουν στο φως της μέρας
και δε ζουν μαζί μας,
να μην αναστατώσουν το αύριο.
Γιατί έχουν την ικανότητα να μας παρασύρουν
να μας τσακίσουν, να μας διαλύσουν..
και να σκορπίσουν τα κομμάτια μας
να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας...


Άκουσες τον απόηχο ενός οδυρμού...
Είδες τη συνέπεια μιας καταστροφής..
Αυτά τα συντρίμμια μέσα μου συμμαζεύω...


Κι όταν έρχεσαι κοντά μου
πες μου να χαμηλώνω το βλέμμα μου...
Γιατί το ψέμα καμιά φορά
μιλάει από τα μάτια

τζιάτζιου μαρία 

Ω..όχι, όχι, δεν είμαι ζωγράφος..
απλά γραντζουνάω τα κάρβουνα πάνω στο χαρτί μου
ως που να με κοιτάξουν αλλήθωρα κάτι μάτια
Όχι, ούτε ποιητής είμαι.Απλά,
γραντζουνάω την πένα μου.
Ως που να γελάσουν κάτι λέξεις μαζί μου..
Ούτε θεός.
Ούτε θνητός είμαι.
Είμαι μια καλημέρα.
Μια μικρή γιορτή
Μια  προκοπή
Μια μάγισσα


~μαρία~

Άμα κραυγάζεις
δεν θα ακούεις τις σειρήνες;
Νόμιζες.
Αυτές είναι το ζήτω
κι εσύ τα παλαμάκια


-μαρία-

Δε μπορώ να μερέψω της ψυχής τα πυροτεχνήματα.
Μήτε και να συμμαζέψω τους πυρετούς της σα λυσσάει.
Μόν' απο τύχη τους καταλαγιάζουν.
Και μοναχά τους σταματούν, σα θέλουν.
Ούδ' ενας λόγος δεν τα φοβερίζει
και σκάν
και πυρπολούν την κόλαση.

-μαρία-

Νεκρός

Αργοσταλάζουν πέταλα απ' τα μάτια σου
αχνά στο φως
σαν τιποτένιος ίσκιος
στα παράλια του φεγγαριού.

Πνιχτά απ' το πηγάδι που τα γέννησε, θαρρείς,
και σμιλεμένα από 'να χέρι ικανό
θάμπουν κυλώντας σε σοκάκια πέτρινα
κάτω απ' το βλέμμα σου το υγρό
το αγαπημένο...

Πού είν' ο θεός;
Πού είν' ο νεκρός
ο ιχνηλάτης στο σκοτάδι που τον στείλαμε
να πει μαντάτα από μπροστά...

[ Στεγνή παρηγοριά στα ρόδα
που θ' αφήσουν τ' αγκάθια τους...]

Ο γευσιγνώστης του κρασιού
που θα το πιούμε, λέμε,
σαν η ώρα κοκκινίσει από φωτιά
κι ορμήξει πάνω μας...
Που είναι;
Να μας το πει!
Είναι πικρό;
Είναι γλυκό;

Να πάψεις με τα δάκρυα
να ποτίζεις τη γλάστρα σου,
ξημέρωμα, στη μνήμη πλάι.
Κι αν θα σου πω από μέσα μου
κι εγώ
μια γνώμη,
είναι καλά.
Και μην της κλαις στη χρυσαυγή
και μην πονάς στο σούρουπο...

Κείνη η γραμμή που πέρασε
όλους μας περιμένει.

τζιάτζιου μαρία

Αγάπη...αγάπη...

Τραγούδι μου
ποιός σ' αποθύμησε μέσα στη νύχτα..
Μοναχική γιορτή μου
ποιός σ' επισκέφθηκε..
Αγάπη
ποιός σ' άγγιξε με τα μεθυσμένα του δάχτυλα..
ποιά σκόνη, ποιά στάχτη έρωτά μου σε λέρωσε..

Μην τα 'φερε όλα ο βοριάς

μέσα απ' τη χαραμάδα;

Μη χώθηκε κι αυτός μαζί, ο ζαλισμένος;

Φορώ τα παπουτσάκια μου για να χορέψω

 σ' ενα χωραφάκι με πράσινα στάχυα

και μια λεύκα στην άκρη του.

Πρωί, τα ξημερώματα

Με το λινό ρομαντικό μου φουστανάκι

τις ριγέ κορδέλες μου

κι ενα εβένινο στεφάνι

πλεγμένο στα μαλλιά μου

Θα διαγράφω κύκλους...κύκλους...

και θ΄αφιονίζομαι απ' το θρόισμα της λεύκας

αγάπη...αγάπη....

Τα χέρια μου ανοιχτά θα σχίζουν τον αέρα

η σκιά μου θα ζαλίζει τη γη.

Χόρεψε λεύκα...κύκλους...αγάπη...

χόρεψε αγάπη με τη λεύκα.

Το μεσημέρι το τραγούδι θα φωνάζει

να μην το παραβγούνε τα τζιτζίκια.

Κι η ζαλισμένη γη,

κύκλους κι η γη..

Να ζαλιστούν και τα τζιτζίκια

κι η λεύκα

και τα στάχυα...

κύκλους...αγάπη...αγάπη...

Με νύχτωσες με τ' όνομά σου στα χείλη

κι έπαψε η γιορτή...

αγάπη...

τζιάτζιου μαρία

Οι ήρωές μου

Αν προσπαθήσεις να τους δεις 

θα κυνηγάς πάντα το αβέβαιο....

τζιάτζιου μαρία

Τελειώνει το παραμύθι

Μικρό, ζεστό μου καλοκαίρι

Ο χρόνος ξεψυχάει

Οι τελευταίες του πνοές σκυρτούν.

Ξελιγώνονται στη βροχή

που σκορπάει τα μάτια μου

και λιώνει μες τα αυλάκια της τον ήλιο

εκείνον που λατρέψαμε

να καίει στη σάρκα...

Πως να τα δεις τα μάτια μου

Μάτια δεν έχω

Και πως να δω τα μάτια σου..

απ' τα σύννεφα..

Άσε λοιπόν τη σκέψη να παγώσει στον καιρό

Άσε να με παρασύρει ο κρύος άνεμος..

ξερόφυλλο σε λησμονημένο τοπίο

πετραδάκι, κούτσουρο στη χειμωνιάτικη θάλασσα

να μπερδευτώ με τη λήθη,

σταγόνα στο βαθύ ωκεανό της καρδιάς σου...

Ξέχασέ με μια φορά

να μη μας δοθεί ποτέ,

δεύτερη ευκαιρία να πονέσουμε

Να μη μας διαβρώσει ο χρόνος..

Να μείνουμε ένα ψεύτικα αληθινό παραμύθι

στα πίσω πίσω

στο συρτάρι της λησμονιάς..

Πες μου ψέματα.
Τώρα που θέλω ν' ακούσω τη σκιά σου
τραγουδιστά να μου απαγγέλλει
να μπω στον κόσμο τον τρελών περήφανα
με τα φτερά της κοκότας στο κεφάλι μου
να κάμω μωρέ κι εγώ πως είμαι.
Πες φτηνά να μην κοστίσουν
να στρωθώ στο σεντόνι μου χαρούμενη
δίχως το βάρος πως σε φόρτωσα
να κλείσω τα μάτια αναίμακτα της ψυχής μου απόψε.
Θα ξέρω πως περιγελάς και τι έχεις κατά νου.
Θα ξέρω.
Μα να μάθεις να με σώζεις
όταν η νύχτα μου πατά το στέρνο
Να μάθεις πως έχω ανάγκη τη φλυαρία σου
να πιάνομαι, να γαντζώνω  τα νύχια.
Κι ας μη γίνεις σωτήρας μου,
μόνο παρέα όταν ο κόμπος στο λαιμό με σφίγγει.

υπομονή

Μην αυτοκτονείς ακόμα.
Περίμενε.
Μπορεί να ξημερώσει.
Κάτι άκουσα, άκου με.
Κάποιος στον τοίχο απέναντι έγραψε καινούριο σύνθημα
Κάτι λέει για τούτη τη ζωή
Κάνε ρε μια νύχτα κόπο ακόμα να το διαβάσεις μόνη σου.
Περίμενε
Άν δεν έχει ενδιαφέρον, πέταξέ του σκατά κι ύστερα σβήσε.
Να περιμένεις λέω. Όχι να κάνεις υπομονή.
Την υπομονή μόνο για κακό σου μπορεί να στην προτείνουν.
Χυδαίοι. Σε γλύφουν σε ξεζουμίζουν και σε ταΐζουν υπομονή...
Με κάνουν να γελάω και να κλαίω μαζί.
Έτσι ώρες ώρες μου 'ρχεται, να μαζέψω τους υπομονετικούς απ' όξω
να βάλω τίποτα καρναβαλίστικα φτερά
να ανεβώ στην ταράτσα και να βουτήξω στο κενό, να πετάξω.
Και να βάλουν τη σκοτωμένη στην εφημερίδα
με τα σκόρπια μυαλά στην άσφαλτο και τα στεγνά αίματα στις άσπρες γραμμές
και θέλω στη λεζάντα να γράφει.."πήγε να κάνει υπομονή".
Να καταλάβουμε επιτέλους
Να ανοίξουμε τα μάτια καμιά φορά
Όχι ρε! Να μην κάνεις υπομονή.
Να πας να αυτοκτονήσεις καλύτερα
αλλά υπομονή μην κάνεις. Ισοδυναμεί με το τίποτα.
Ισοδυναμεί με δειλία...με ανικανότητα!
Να πας για να έχεις μούτρα τουλάχιστο να μπεις ίσαμε την κόλαση.
Να πεις έκανα κάτι ρε! Κάτι! Αλλά, δεν έκανα υπομονή!
Να έχεις λόγο να δώσεις στο θάνατό σου!

Κάποια στιγμή μαζευτήκαμε στο παγκάκι.
Είπαμε να αναγνωρίσουμε το παρελθόν
και να τα πούμε
γιατί τα χρόνια θα μας τρώγανε κανονικώς
όπως φάγανε την μις Αννούλα Φρίντα.
Μαζέψαμε κάτι μπύρες κάτι τσιγάρα.
Δεν πίνω.
Εννιά χρόνια κατηχητικό.
Όταν έπρεπε το κάψαμε.
Κάποιος θυμήθηκε.
Ο Τάκης Ινδιάνος στη γέφυρα στη Σαρακίνα.
Έβλεπα τρύπες και το νερό μου προκαλούσε φόβο.
Κι ο Τάκης έφυγε.
Κάτι μου φώναζε απο τότε αλλά
άργησα να ανέβω στο πιο ψηλό της σημείο.
Θυμήθηκα.
" γέχα νόχα -Άμα κάτσεις σ' αυτό το σημείο ένα λεπτό, το νου σου,
προκαλείς τη μοίρα"
Την προκαλέσαμε φορτωμένοι μαγκιά -γέχα νόχα!
Γεια μας ρε!
Η Αννούλα πρώτη. Γεια μας.
Εκείνος έδινε τις προτεραιότητες
Μετά την έκανε...
Το παγκάκι δε βολεύει άλλο λέμε
Τα charly δε βγαίνουν σε τακούνια,
τα στριμώξαμε και 'κείνα όπως όπως στο παρελθόν.
Ποιος θα γυρίσει πρώτος πίσω;
Στη Σαρακίνα;
Όχι, όχι. Πιο πίσω.
Κανένας ρε.
Ανάφτε τσιγάρο. [Κάποιος θα κάνει την αρχή.]
Αλλάξαμε μάρκα, το πρόσεξε κανείς;
Κουβέντες στον αέρα θα λέμε; Ξημερώνει.
-Κι άλλες φορές ξημέρωσε.
-Τότε ήταν αλλιώς. Τότε κάναμε επανάσταση.
-Και τώρα κάνουμε
- Τώρα κάνουμε τις κότες-
-Αξίζει;
-Όσο το παντελόνι που φοράς ρε
-Ναι αλλά τότε μας είχαν υποτιμημένους
- Κι εμείς τους εαυτούς μας υπερτιμημένους.
-Τελικά, ο μαλάκας τσάμπα πήγε γαμώτο!
-Είχε υπερτιμήσει κι αυτός τις δυνάμεις του.
-Και για πόσο θα κάνουμε τις κότες;
-Όσο θα τρως τα πίτουρα που σε ταΐζουν παππού.
-Παππού, που το θυμήθηκες;
-Γιατί περίμενα να το πεις και να είναι έτσι
-Και τι έκανες τόσα χρόνια;
-Περίμενα να είναι έτσι για να το πεις παππού!
-Γεια μας πάλι ρε! Τελευταία τζούρα και την κάνουμε.
Δεν είναι για μας άλλο τα παγκάκια
Περιμένει κόσμος απο σήμερα...

Τεντωμένο σχοινί

κάτω απ' τα πόδια μου

να περάσω απέναντι.

Διαβατήριο χωρίς υπογραφές

και ξένη ταυτότητα.

Κυνηγώ τη σκιά που κάποτε διετέλεσε  όνομα

και χάθηκε στα πιο πίσω της διαδρομής,

αναλφάβητη αναφορά σε ύπαρξη.

Μη μου αρνηθείτε την άγνοια των χρόνων 

και μη γελάστε με την έλλειψη της  προσφοράς.

Ο,τι αχαλίνωτα έτρεχε στο στίβο της δικαιοσύνης μου 

κατέρρεε κάθε μέρα πάνω μου

συντρίμμι το συντρίμμι.

Κανενός όμως το βάρος δεν του φόρτωσα.

Σε κανενός την τσέπη όμως δεν έψαξα.

Ό,τι σου κλέβει η ζωή αρμενίζει καιρό ναυάγιο στο πέλαγο,

διάσπαρτο αποκαΐδι να το μαζέψεις αν θες απ' την αρμύρα,

να στήσεις  με πρόνοια ξανά την αρχή.

Κανείς δε φταίει για τον ύφαλο που χτύπησες.

Κανείς δε σου χρωστάει το χέρι του

ούτε η βοήθεια το δικό της.

Τέντωσε το σχοινί σου 

και περπάτησε το πάνω απ' το κενό σου.

Μην περιμένεις, κανείς δε θα 'ναι 'κει.

Να σου είναι αρκετά 

ένα πράσινο δέντρο απέναντι

κι ένας ζεστός ήλιος πάνω απ' τη σπηλιά που σε περιμένει.

 

  

Ταξίδι μέσα μου

Δικό σου να το στερέψεις
το νερό μέσα μου.
Πιες να δροσίσεις τη δίψα που σε καίει
διαβάτη της άρρωστης αγάπης μου.
Στάξε στα χείλια σου τα στεγνά
σταγόνα σταγόνα την άγια σου επιθυμία
μη φύγεις λεπρός απ' την πηγή μου αφού την έχω
Οι δρόμοι μου όλοι, αδιάβατοι
να τους περπατήσεις.
σοκάκι σοκάκι
Κάθε γωνιά μου να πατήσεις έρημη
κάθε πλατιά λεωφόρο
που τα φανάρια της σε περιμένανε να διασχίσεις.
Πλεύσε, καράβι  στις άγονες γραμμές μου
που ούτε κουπί ακόμη τα νερά τους δεν τάραξαν,
τα γαλάζια κι ήμερα γεμάτα ζωή στο βυθό τους,
πλεύσε τα με ούριο άνεμο.
Γέμισε τον κόσμο μέσα μου
ν' ακουστούν οι φωνές σου
στην πλατιά μου ησυχία,
να σπάσεις την απόκοσμη βουή
που κανείς δεν αντέχει
να τον πάει ως τον παράδεισο.
Κοίτα μην τσακιστείς μοναχά στις συμπληγάδες μου,
πόνο για σένα δεν θέλω που δικός σου δεν είναι.
Μην παραπέσεις
σε ξεχασμένου ονείρου τ' αυλάκι.
ξένο στα μάτια σου
που εγώ το 'κλαψα γι' αλλού..
Μην ξεθαρρέψεις και γελαστείς με τις σειρήνες μου
και ξεχαστείς και μείνεις..
Δεν έχω τόπο για το βράδυ
και φιλιά
και χάδια,
δεν έχω.
Σα θες, ξανά με το ξημέρωμα
γιατί τις νύχτες θεραπεύω τις πληγές μου

Μου Υποσχέθηκες

Μένουμε ακόμα μόνοι καμιά φορά οι δυο μας.
Σ' εκείνη τη γωνίτσα, ως τα ξημερώματα
πιασμένοι χέρι χέρι,
απέναντι απ' τη φωτιά
με τα μάτια λαμπυρίζοντα στο φως της
να πίνουμε την ατέλειωτη θάλασσα της νύχτας
που δεν θα την κοιμόμαστε ποτέ χωριστά.
Της νύχτας που όλο μας λείπει
και στο φως της ημέρας κάνουμε πως την ξεχνούμε.
Είναι απαλό το χέρι σου όταν θυμάμαι.
Τη νύχτα ποτέ δεν την ξεχάσαμε.
Ποτέ, όπου και να βγάζει ο δρόμος που περπατούμε,
βραδινή μου σκιά, δεν αφήνω το χέρι σου.
Η σιγή σου όλο μου φωνάζει.
Κι υποσχέθηκες να διαβάζεις.
Κι εγώ να γράφω.
Να σου κρατώ το χέρι και να γράφω.
Δίπλα στη φωτιά.
Χωρίς απάντηση.
Έμαθα πως δεν απαντούν τα πέρατα του κόσμου.
Πως είναι άβατο μια σκέψη μόνη.
Μα, είπες θα διαβάζεις.
Καμιά φορά ξέρεις,
δε φτάνει αγάπη μου η φωτιά να ζεστάνει τις λέξεις μου
κι ανακάλυψα πως τα δάκρυα τις ζεσταίνουν.
Δεν κλαίω. Είναι που δε μ' αρέσει να παγώνει το σ' αγαπώ.
Ναι, δεν είναι γραμμένο πουθενά θα μου πεις.
Είναι. Όλα είναι η αγάπη μου.
Όλα είναι άγγιγμα, φιλί και δάκρυ.
Όλα η ίδια νύχτα, η ίδια φωτιά κι ο ίδιος έρωτας
που έφτιαξε τόσες εικόνες, τόσα τραγούδια.
Να διαβάζεις. Να διαβάζεις αγάπη μου, υποσχέθηκες.
Κι εγώ υποσχέθηκα να πετώ πουλιά να ταξιδεύουν
και να στέλνω τα μάτια μου ξωπίσω τους.
Στο άβατο της απεραντοσύνης.
Στη μοναχική εικόνα του αποσπερίτη
στο ξημέρωμα που είσαι πάντα μαζί μου.
Αγάπη μου! Υποσχέθηκα..

Μου 'παν "εσύ δε θα τα πεις καλά! Πάλι σαν τα μούτρα σου θα τα κάνεις"
Χώθηκαν πίσω απο τα δόντια μου κι άρχισαν τις πρόβες.



                                                           Yelena Parharidou

                                                                                     [foto:tziatziou maria]





Την αλήθεια δεν την αποστειρώνουμε Μάρτη μου.
Όσες φορές ήρθες κι έφυγες εδώ με βρήκες.
Στο ίδιο καταφύγιο μέσα στα σύννεφα
να προσπαθώ να τους πλέξω τα μαλλιά
με κάθε τι εύκαιρο από χαζές λέξεις
που παλεύω να κολλήσω τη μια πλάι στην άλλη
να  σε ξεγελάσω.
Σκέψου πόσες φορές σταμάτησα στο μαύρο ουρανό
κάθε διαδικασία
πόσες ευκαιρίες έχασα
πόσες φορές μούσκεμα τα παράτησα
πόσες λέξεις μου πήγαν χαμένες και
πόσες μου πέσαν απ' το στόμα στο κενό.
Βαρέθηκα να μετρώ σπασμένα
Έλα και φύγε
Δεν έχω να σου δώσω άλλο από αλήθεια
όπως την έζησα ωμή
χωρίς κοσμητικά.
Αν ακόμα μια φορά μου ζητήσεις, Μάρτη
θα γίνεις μήνας του χειμώνα μου
και θα καθυστερώ πάντα την Άνοιξη.
Κι ας μην έρθουν πίσω τα πουλιά, που
έτσι κι αλλιώς ποτέ μαζί τους δε με πήρανε

Καταραμένη

Γεννιόταν  μέσα σε κοιλιά καταραμένη

την ώρα που η μοίρα της ήταν μαστουρωμένη.

Με γάγγραινα γεννήθηκε στα μάτια της

με σκόρπια των αισθήσεων τα κομμάτια της

Γυρνάει σαν την τρελή μέσα σε όνειρα 

και κλέβει εφιάλτες για την πάρτη της.

Πηδιέται με τον δαίμονα κι η αύρα της

κρεμιέται απ' το πρωραίο το κατάρτι της.

Γουστάρει με την πάγια τακτική της

να ονομάζει την αγάπη αεροπλάνο της

Σφεντόνα αυτό το αστραπιαίο βλέμμα της

σε βάζει με τη μία μες τo πλάνo της

Αγία υπέφερε στον κύκλο της ευθύνης της

κι αποτραβιόταν απο μόνη μες τη δύνη της.

Κρατάει την κατάρα για τη μήτρα της

κι εκδίκηση για τίμημα τα λύτρα της.

Δε φρέναρε καλά, κατρακυλάει..
Ο δρόμος όταν καίγεται πονάει....

Γι' αυτή οι ελεγείες απο σήμερα
το αντάρτικο σχοινί της την τραβάει!