Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Αργοπεθαίνοντας ο ήλιος απ' τις μαχαιριές της νύχτας
το αίμα του κατακόκκινο χρωματίζει τον ουρανό
Κι ο ποιητής, γιορτάζει το έγκλημα
σε μια σελίδα.
Τα πελαργόνια αποκοιμιούναι
κι οι γλάροι κουβεντιάζουνε στους βράχους
Η θάλασσα σιγοψιθυρίζει ένα μυστικό σε μια φωτιά
που ζεσταίνει μια αγάπη
κι ο ποιητής, ζωγραφίζει τον έρωτα.
Πολλές, πολλές αράδες
Ένας βαρκάρης στο βάθος της ζωής ψαρεύει ελπίδες.
Ένας μοναχικός τις ψάχνει σουλατσαίρνοντας σκυφτός στην άμμο
κι ο ποιητής, τραγουδά την απώλεια.
Καλύτερα απ' το έγκλημα
Καλύτερα κι απ' την αγάπη

-Ποιητή,έχεις γεμίσει μια σελίδα απο έγκλημα
τρείς απο αγάπη
κι ένα βιβλίο απο απώλεια...

-Μα ναι,το έγκλημα το ξεχνούμε γρήγορα.
Κι ας μάτωσε τους ουρανούς
κι ας το 'μαθε όλη η πλάση...

-Και την αγάπη;

-Ω, με την αγάπη δε ζούμε για πάντα.
Ίσως εκείνη μια μέρα αποφασίζει και
μας εγκαταλείπει.
Έτσι, μόνοι, ζούμε με την απώλειά της για πάντα...