Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Σ' αυγάτισα τ' αμπέλια κερά μου
τα στάρια για τ' αλεύρι σου, το λάδι
τα κρομύδια του χειμώνα
ξύλα για τη ζέστη σου.
Μαλλί, κλωστή για τα κεντίδια σου.
Μπόλιασα τις χαραμάδες στα παράθυρα
κι έσιαξα πάνω απ' το κεφάλι σου τα κεραμίδια.
Με τα δυο χέρια μου έσκαψα
τον λίγο κήπο σου.
Καλοκερά μου 'σύχασε.
Ζύμωνε, ψένε τ' ολόξανθο ψωμί σου.
Ζέσταινε το καλύβι μας
Να ορθώσουμε τα πόδια της ζωής που καταριέται
και λαμανάει τη φτώχεια μας.
Μ' αντρειά και δύναμη σηκώσου.
Τούτο τον κόσμο 'μεις τον στρώσαμε
Τον ξέρουμε και τον πονούμε
Κάμε μια ανάσα του καιρού
και θα του παραβγούμε


Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Τώρα, το δάσος με τους φόβους είναι μακριά
Κι οι σκιές του ανύποπτες
Για τα βάραθρα που ανοίγουν μέσα μου
Σαν και πρώτα κοιμίζονται κάτω απ' τα δέντρα
Απ' του ήλιου το φως κρυμμένες
Κι απ' του φεγγαριού το στεφάνι ατύλιχτες
Μάγισσες παγωμένες στη δροσιά των χόρτων
Σε εφιάλτες τιμωρημένους
Γαντζωμένες, κι άφευγες, δίνες του τρόμου
Ίδιο φιδιού το δάγκωμα...