Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ~ Νόνη Σταματέλου ~


Σ' ευχαριστώ που μου 'δειξες απ' την αρχή
το Στερέωμα.
Για το κόκκινο δειλινό των Κυκλάδων
σ' ευχαριστώ.
Για κείνο το "σ' αγαπώ"
που ήχησε σε όλο το Αιγαίο

Μια πιο πολύ σ' ευχαριστώ
για το ποτάμι που βρήκες στα σπλάχνα μου
που τρέχει, τρέχει, τρέχει
που τρέχει γαλανό νερό
και πλένεται η ζωή μου...


Απ' την καινούρια ποιητική συλλογή  "ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ"

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012


Δεν ήμουν σίγουρη αν έψαχνα ένα ποίημα για το τέλος ή ένα τέλος για το ποίημα.
 Όμως τα παράτησα όταν συνειδητοποίησα πως, έχω σίγουρα, ένα ποίημα και ένα τέλος.
"Κάτι έχω" σκέφτηκα...

                                                                              μ.τ.

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012


Εγώ αυτή τη φορά,
ξεκινάω για πίσω...

Χωρίς ήρωες
χωρίς ρομάντζα
χωρίς ποίηση.
Μόνο  ρίζες...
                               μ.τ.



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΣΕ ΠΥΡΙΝΗ ΤΡΟΧΙΑ ~ Νόνη Σταματέλου





Σε πύρινη τροχιά η ψυχή μου
τόσα χρόνια
ως έντομο μορμυρίζον
στις παρυφές της Άνοιξης
Με μάτια ανοιχτά 
και κεραίες αθέατες
προσανατολισμένες σταθερά 
στη γόνιμη χώρα της σιωπής!
Τις νύχτες πάνω απ' τα σπίτια
σ' ένα κρυφτούλι με τις γωνίες των αστεριών.
Τις μέρες ακίνητη
με τα φώτα κλειστά στην τροχιά του μυαλού.

Όλοι γνωρίζουν βέβαια
πως είμαι ένας κανονικός άνθρωπος
με όνομα, ταυτότητα και ωράριο εργασίας.
Ευτυχώς δεν υποψιάζονται τίποτα!




http://www.mylefkada.gr/politismos-ekdhloseis/politismos-ekdhloseis/noni-9909.html


Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Αν η ψυχή γίνεται αστέρι
κάνε με σκοτεινό.
Αν γίνεται χρόνος
κάνε με, πριν.
Αν γίνεται αγάπη
κάνε με, εσύ.

Αν γίνεται κύκλος,
άφησέ με δρόμο ευθύ
Αν γίνεται τόπος
κατρακύλησέ με στο χάος
Αν γίνεται μαζί...
αποθήκευσέ με απο τώρα στις τσέπες σου

                                                                                  τζιάτζιου μαρία

Κατερίνα στον καθρέφτη

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ,
να μην ξυπνήσει εκείνη που κοιμάται μέσα μου
κι ανακαλύψω πως το μάταιο είναι τροφή και το παράλογο δρόμος
και πεινώ να φάω
και διψώ να ταξιδέψω.
Μη συρθώ απ' τις αδυναμίες μου
που φυλακίζω έντρομη
όσες μυριάδες σαν αυτοκόλλητη ταινία μου κολλήσανε
ως επιθυμίες και θέλω.
Κι εγώ θέλω.... Θέλω!!! Και θέλω,
να πάψω να υπόσχομαι πως μπορώ,
ακούω,
συμμετέχω.
Θέλω, να μη με χρειαστεί η ζωή να είμαι εδώ
να μη με αποζητήσει κανείς
να αφεθώ στην ποίηση δίχως ενοχές
να μην αναφέρω τον Τρότσκι
να μην ξέρω που πέφτουν τα Εξάρχεια
να μη με ξαναδούν σε πορείες, να μην ξέρουν τ' όνομά μου,
να μην ξέρουν τ' όνομά μου
να μάθουν να αποδέχονται την άρνησή μου
να μη μου ζητούν
να μην περιμένουν.
Θέλω να μην πρέπει να αναπνεύσω
Θέλω, αφού επιλέγουν το πώς θα ζήσω
να μπορώ να επιλέξω
το πώς θα πεθάνω

                                                       τζιάτζιου μαρία


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

      ζ                                      
      ω
      γ
      ρ
      α
      φ
      ι
      κ
      ή

      τ
      ζ
      ι
      α
      τ
      ζ
      ι
      ο
      υ

      μ
      α
      ρ
      ι
      α
   
      Μη με προκαλείς περισσότερο
      απο αυτό που επιτρέπω στον εαυτό μου τις νύχτες.
      Απελαύνω πνεύματα αιμόφυρτα που... 
      δεν εμπιστεύομαι τις πράξεις τους.  

                                                                      μαρία

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

...
Άκουσα τον πιο βαρύ μου αναστεναγμό που ως τότε είχα άγνοια αν στ' αλήθεια υπήρχε
Πόνεσα και στις πιο απόκρυφες γωνιές της ψυχής που καμιά λογική, ποτέ, δε με είχε πετάξει στα βάθη της.
Έκλαψα με τα πιο σιωπηλά δάκρυα μαθαίνοντας πόσο είναι ικανά να κάψουν την ψυχή και πόσο επώδυνα να χαράξουν στα μάγουλα.
Όμως, μάζεψα λίγο απ' το κουράγιο μου, τραγούδησα σιγανά με τη σπασμένη φωνή μου και είπα στην καρδιά
"Ξέχνα το ταξίδι γλυκιά μου. Οι μεγάλοι δρόμοι είναι εκείνοι που τους παίρνεις μία μόνο φορά γιατί αλλιώς, χάνουν τη μαγεία τους.
....
Οι πιο αγαπημένοι άνθρωποι δεν είν' εκείνοι που ποτέ δεν θα φύγουν απο κοντά σου αλλά, εκείνοι που ποτέ δεν θα σβήσουν απ' την ψυχή σου. Να τιμάς και να ευχαριστείς πάντα εκείνους που σ' αγάπησαν γιατί αυτοί ήταν η ζωή σου. Το αύριο της κάθε μέρας σου. Κι εκείνους που σε πλήγωσαν, καρδιά, να τους ευγνωμονείς ακόμα πιο πολύ. Ήταν εκείνοι που σου έμαθαν να διακρίνεις  την κακοτοπιά, το λάθος, το πόσο δεν πρόσεξες. Τα μεγαλύτερα μαθήματα απο κείνους τα πήρες.Τα χαστούκια που μας δίνει ως μαθήματα ο θεός, μην ξεχνάς, μας τα δίνει με τα δικά τους χέρια..."

Αυτό είναι. Ο θεός. Εκείνον έψαχνα απο μικρό παιδί και δεν βρήκα ποτέ μου. Ζητούσα ένα σημάδι του, φώναζα γι' αυτό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ξέσκιζα το στήθος μου, ερχόμουν σε πλήρη απόγνωση, έπεφτα και δεν είδα την αγάπη του ποτέ, ποτέ...Δεν μου άπλωσε το χέρι του ποτέ. Έπρεπε σακατεμένη να σηκωθώ και να παλέψω πάλι μόνη, να τα στήσω ξανά πάλι όλα απ' την αρχή. Έτσι έμαθα να μην κοιτάω ψηλά. Δεν σήκωσα τα μάτια κι εγώ ποτέ ξανά να τον ψάξω. Έκοψα τις παρτίδες μου με τους ουρανούς και τα λευκά του σύννεφα. Αποστρεφόμουν και την αναφορά του πια..Μα ας είναι.
...
Οι σκέψεις κάναν μια πορεία ετών στο μυαλό μου ως που κουράστηκα. Το κορμί μου άρχισε κι έτρεμε τινάζοντας γύρω μου τις σταγόνες της βροχής που ακόμα χουζουρεύανε πάνω στα ρούχα μου και γυαλίζανε στο μισοσκόταδο.Μα δε με ένοιαζε, τίποτα δεν είχε σημασία πια. Τίποτα. Και σ' αυτό το τίποτα τελείωσε εκείνο το βράδυ καθώς τα μάτια μου κλείνανε, υγρά απ' τη βροχή και τα δάκρυα. Ένα τίποτα που χανόταν υπόκωφο στα όρια του συνειδητού και του ονείρου. Ένα τίποτα που έμελλε να είναι η τελευταία λέξη που θα με συνέδεε με την κακή μου πραγματικότητα και με την εποχή εκείνη. Έτσι βρεμένη, ακουμπισμένη στο μέσα περβάζι του παραθύρου, με όλα τα γνώριμα αντικείμενα πλάι μου, ανάμεσα στις πιο αγαπημένες σκιές του παρελθόντος, στη σιγουριά και την ασφάλεια του πατρικού μου, αποκοιμήθηκα.
...
Δεν θυμάμαι να ξανάδα τόσο όμορφο όνειρο
...
"Ο θεός τελικά, κοιμόταν στη στέγη των ονείρων μου..."

                                                                                                             μαρία*





Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012



Ως την ανάταση
άκρα μουδιασμένα
χείλη ξερά
άνυδρα
σα να κατάπια λέξεις δικές σου
στυφές
ή σα να γεύτηκα την τραγωδία σου


Κι ο χορός εισβάλει 
Ο χορός σου
υπνωτισμένος
ασθενής
καταραμένος
Μου αρκεί χλωμός

αβάσταχτα μισός


 Καρκίνωμα 
Τσιγάρο
ή αλκοόλ
Ουσία



Στις άκρες του υποκόσμου
στο λιμάνι μου
καταγώγιο φτηνό

καπνός
καπνοοοοοός......

Η ερημιά μαζί σου
Η άτονη επιθυμία
Η πνιγηρή εξάρτηση
Η ανίατη σιωπή
Η κόλαση
Οι φλόγες μου
Η ανάσα μου
Η ανάσα μου!



Και πάλι η ανάταση

Πάλι εκεί





Είναι ψηλά ο νους

                                 τζιάτζιου μαρία

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Πίσω απ' το φεγγάρι

Οι ποιητές θα τιμήσουν το φεγγάρι απόψε
Οι ερωτευμένοι θα το λατρέψουν
κι οι άστεγοι θα το σκεπαστούν.
Μα εγώ θα κρυφτώ πίσω του.
Στη σκοτεινή πλευρά της γνώσης του
Στην πεμπτουσία της σιωπής του.
Στο άγονο, μοναχικό και ξεχασμένο πρόσωπό του
που, νιώθω να χαμογελά,
σ' όλα τα μυστικά όταν λιώνει η θέρμη του,
εκεί που ξένοι κατοικούν
και άγγελοι έκπτωτοι.
Εκεί που χρόνια αγαπημένοι ταξιδεύουν
και δίνονται
και χάνονται...


Κανένα ίχνος σου ακόμα δεν θα ταράξει αυτή τη νύχτα

που θα λουφάξω μέσ' το σύμπαν.

Θα είμαι στο φεγγάρι απόψε.


                                                                       τζιάτζιου μαρία



Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Σ΄ακούω στις καταδύσεις της νύχτας
μέσα απο ένα χαλί λόγια παλιά να ξετυλίγεσαι 

Ως το βυθό της μου δανείζεις παρελθόν.

Ως το πλάτος της έρωτα

Κι ως τον αφρό της σύμμαχο.

Ως τη στεριά
γίνεσαι αστέρι στο βορρά μου

Κι ως την αυγή
το παραλήρημα στη σκέψη μου.

                                                                     τζιάτζιου μαρία