Μενέλαος Λουντέμης
Τετάρτη 25 Απριλίου 2012
Τετάρτη 18 Απριλίου 2012
Μνημεία σκιές προσώπων
ακατέργαστα θολή, ζωηρή έννοια
Σήμανε Κυριακή
Εκείνες κυλούν
κυλούν πάνω μου αργά
αργά στα χρόνια
σαν δάκρυα
σαν πνοές ζεστές
σαν ιδρώτας μέσα απ' τα ρούχα μου
στροβιλίζουν και χάνονται
στα γκρίζα σύννεφα ανάμεσα
στις απότομες δυνατές βροχές
σ' ανεμοσκόρπισμα μακρύ
ως ένα τέλος άφθαρτο απ' τα μάτια μου
ως που να κατοικήσουν στο παράταιρο
ως που εκείνη η φωνή απ' το φύσημα να μη μ' ακούει
κι η δική μου φωνή να σκορπάει...
να σκορπάει στο άπειρο
γλυκά μου τραγούδια που φώναξα.
Η μνήμη μου.
Η παλιά μελωδία του έρωτα
Η μικρή Κυριακή που δε γιόρτασα...
τζιάτζιου μαρία
τζιάτζιου μαρία
Απόλυτη καταστροφή οι χίλιες σκέψεις
Χιλιοπαιγμένο τραγούδι στο πικ απ
με τη βελόνα κολλημένη στο ψε- ψε- ψε-
Μελωδία ανίκανη να σε μερέψει.
Τα παράθυρα όλα ανοιχτά.
Οι κουρτίνες ανεμίζουν.
Και κάθε φορά
Κάθε φορά που νοείς να μετανιώσεις
εκείνο το αστέρι που βολτάρει στον ουρανό χαρούμενο
ξυπνάει την ανήσυχη βασίλισσα του παραμυθιού...
Απόλυτη οδύνη μια βασίλισσα που κάθεται
πάνω στο στέμμα της
με τα παπούτσια της στο χέρι, συλλογιέσαι.
Ας θες..
Πώς να της αλλάξεις γνώμη
όταν τα μεταξένια της μαλλιά τα μάζεψε ψηλά
για χάρη της νύχτας...
Κι ο αέρας που της χαϊδεύει το λαιμό ψιθυρίζει στ' αφτί σου
πιο όμορφα απ' τις μουσικές των ανθρώπων
με το άρωμά της καμπύλη εικόνα στα μεθυσμένα μάτια
που δε θα πουν την αλήθεια μη ραγίσει ο ουρανός
και δε θα σκύψουν χαμηλά
μην ο θεός κλάψει στα πόδια της
και βουτηχτεί στην ανάσα της χίμαιρας
τρελή να πνιγεί στο άχραντο λιοστάσι της προσμονής
μακριά,
μακριά και κάποτε
τζιάτζιου μαρία
τζιάτζιου μαρία
Τρίτη 17 Απριλίου 2012
Της ανατολής
Μπορεί και να 'ρθεις
μπορεί και να ξημερώσει
η να βρέξει.
Μπορεί αν δω την ανατολή
απο τα μάτια μου να σβήσουν
τα αστέρια όλα
μέσα στο πρωινό κρύο.
Έτσι το ΄χα φανταστεί.
Στο πρωινό κρύο!
Τις πέτρες να σκεπάζει η δροσιά
τα χέρια μου να ζεσταίνονται στις τσέπες μου
κι αν βρέξει
στο τσίγκο που δέρνει η βροχή
να πω πως ήταν δάκρυα για μένα.
Γιατί δεν έπαψα να μη λέω "ποτέ"
και γιατί έκρυβα στη χούφτα μου
τόσο φως
που οι ανατολές το κλέβανε.
Έτσι το φαντάστηκα!
Να γυρίζει κάθε πρωί ο χειμώνας...
-μαρία-
μπορεί και να ξημερώσει
η να βρέξει.
Μπορεί αν δω την ανατολή
απο τα μάτια μου να σβήσουν
τα αστέρια όλα
μέσα στο πρωινό κρύο.
Έτσι το ΄χα φανταστεί.
Στο πρωινό κρύο!
Τις πέτρες να σκεπάζει η δροσιά
τα χέρια μου να ζεσταίνονται στις τσέπες μου
κι αν βρέξει
στο τσίγκο που δέρνει η βροχή
να πω πως ήταν δάκρυα για μένα.
Γιατί δεν έπαψα να μη λέω "ποτέ"
και γιατί έκρυβα στη χούφτα μου
τόσο φως
που οι ανατολές το κλέβανε.
Έτσι το φαντάστηκα!
Να γυρίζει κάθε πρωί ο χειμώνας...
-μαρία-
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)