Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Μικρό ημερολόγιο


Το φεγγάρι της χάριζε χαμόγελα
πίσω απ' τις λεπτές κουρτίνες
και της άνοιγε δρόμους στη νύχτα να ταξιδέψουν οι βάρκες της.
Εκείνη ψάρευε τ' αστέρια στο παιχνίδι της
και σκάρωνε νανούρισμα να κοιμηθεί ο Μορφέας..
Ούτε που νοιάστηκε 
για τα μουτζουρωμένα σύννεφα που ζήλευαν τα μάτια της...

Τη βρήκα φωτισμένη, μέσα στον ευτυχή ήλιο των μαλλιών της
γαλήνια κι απόκοσμη...


Τη φίλησα,
αγκάλιασα με την αγάπη μου στην αύρα της
και βγήκα
ήσυχα
με προσοχή,
να μην σκοντάψω στο όνειρο...

Τζιάτζιου Μαρία



Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Κι οι πικραμένοι έρωτες, καθώς αντικρίζουν στο δρόμο κάποια μοναχική
τινάζονται λίγο απο τη σκόνη της παλιάς αγάπης 
φτιάχνονται
σιάζουν το λευκό πουκάμισο
ακολουθούν το κατόπι της πεισματικά
μ' ένα πανεράκι όμορφα λόγια
δυο λουλούδια, το φεγγάρι και πολλά αστέρια
Ίσαμε το δωμάτιο που η μοναχική θα ντραπεί με τη γύμνια της λίγο,
θα χαμηλώσει τα μάτια
θα χαμογελάσει απο ευτυχία 
και θα αφήσει με τη σειρά της την απόκοσμη σκόνη της 
στα σεντόνια.
Λίγη, να μην πονάει, να τρίβεται, το σύμπαν

απο δυο μάτια έρωτα...

Τζιάτζιου Μαρία





Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Δεκαεφτά ηλιοτρόπια

Κι αν πω για της ψυχής το σούρουπο
και της χαράς την άχρωμη  δύση 
λευκή μου πέτρα
κόρη του ανέμου σπλαχνική
και μούσα 
Κι αν πω για των ματιών το σύθαμπο
και του αγνού την ερημιά
μαύρο μου αερικό
του ολίγου κόσμου χάρτη
και λιβάδι
και νερό
και κελάρυσμα...
Κι αν πω να λούσω τα μαλλιά
τα ξέπλεκα της αστραπής
τα πόδια της -σκυφτά, αν πλύνω
Αν της ομίχλης τα λιτά
ριχτά φουστάνια ενδυθώ,
άυλη, γκρίζα, αρχαία μοίρα
κι αν πω ζωή
κι ελπίδα
-ελευθερία..
Κι αν πω ακόμα, επανάσταση!
Και δύναμη
Και περηφάνια!
Κι αποκάλυψη..

Θα πω γυναίκα!
Αν πω "εσύ"...

Της άδολης αγάπης μου αστροφώς
Μελάνι των χεριών μου λαλίστατο
Εφηβική μου ψυχή -Καρυάτιδα...


Τζιάτζιου Μαρία

                                                            ~Camille Claudel~

                                                         


                                             
        ~Οι ποιητές, σε καμιά γωνιά του σύμπαντος δε χωρούν μόνοι
                                   Και οι αγαπημένοι, σέρνονται, άθελα, στους αιώνες μαζί τους~

  

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012


Με πήρες μαζί.
Έσφιγγες το χέρι μου τόσο που, δεν σκέφτηκα καν να το τραβήξω από φόβο να μην τραυματιστώ
Τα περιοδικά στο περίπτερο κρέμονταν όπως να 'ναι
η περιπτερού     - κουτσομπόλα
σε κοίταγε με το μισό απ' το ένα της μάτι, νύχτωνε.
Λεωφορεία, αυτοκίνητα,
νερά στους δρόμους, φωτεινές ταμπέλες νέον 
πεταμένα έπιπλα στη γωνιά του δρόμου
δέντρα που πλέναν τη γύμνια τους στον αργό χειμώνα
-μα, πώς τινάζουν τα νερά απ' τη ρίζα τους;
τα έπιπλα; ποιας αγάπης τους θεατές είχανε ρόλο; 
 εκεί
φτάσαμε στο τέλος.
Στα νοσοκομεία οι ασθενείς περιμένανε με αγωνία την κατάληξη
Η βροχή στέγνωσε.
Έτσι απλά. Γρήγορα
Το εκκρεμές στον τοίχο συνέχιζε να μου θυμίζει
τους πεθαμένους μου, που τάχαμου 
κάναν όλοι τούς σιωπηλούς αλλά
οι φωνές τους ενοχλούσαν τους γείτονες
Η σκόνη στο βιβλίο που διάβαζες, για χρόνια σκέπαζε τη μοναξιά της ηρωίδας
μα τα κόκκινα μάτια της, κλαίγανε κρυφά στις τελευταίες σελίδες, λίγο πριν τον επίλογο.
Οι ασθενείς καταλήξανε.
Ε υ τ υ χ ε ί ς  και  γ ε ν ν α ί ο ι

Το χέρι μου, 
πονάει ακόμα από το σφίξιμο
Κι η βροχή, όταν έρχεται 
γλιστράει με σινιάλα στο τζάμι...

Τζιάτζιου Μαρία






Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Να κοιμάμαι πάνω στη γη και κάτω απ' τ' άστρα-

Μια τόλμη να αποτυπωθεί η νηφαλιότητα του ουρανού
πάνω στο σώμα του ροδάκινου

Μια ιερατική φωτιά
να έχω στο νου μου αυτά που ποτέ δεν πεθαίνουν

Να κοιμάμαι πάνω στην γη
και κάτω απ' τ' άστρα-
που έλεγε στην Ελευσίνα ο θεϊκός τρελός.

Αν γίνομαι λιγόλογος σαν ανεμώνα 
είναι γιατί οι βοριάδες με κατέφαγαν.

Απλά επιμένω να προσκολλιέμαι 
στα βράχια
πάντα μιας αθώας καρδιάς.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σύνδεσμος:http://stratisparelis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1690.html

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Ξέρω πως θες να δίνω τίτλο στα ποιήματά μου.

Μα αλήθεια, έχουν οι κραυγές όνομα;

Πόσες επώδυνες ονομασίες να σπάσω το κεφάλι μου ν' ανακαλύψω

για να βαφτίσω την απελπισία μου,

αφού κανείς δεν πρόκειται να την προσφωνήσει όπως θα τη βαφτίσω;


Έχουν τίτλο τα ποιήματά μου!!!


έχουν όλα το όνομά σου...




-μαρια-



                                                                                            [Fabrizio Michelucci]

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Απ' το "ΙΔΙΩΝΥΜΟ" Κατερίνα Γώγου 1-6-1940/3-10-1993



Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι 
μες τους ανθρώπους...
τα περίπτερα πως κρυώνουνε
απ' τις βρεγμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πως τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας 
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιο πριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και η ντροπή σου
ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις
πως τσούκου τσούκου
αργά, μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας 








Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012