Κι οι πικραμένοι έρωτες, καθώς αντικρίζουν στο δρόμο κάποια μοναχική

τινάζονται λίγο απο τη σκόνη της παλιάς αγάπης 

φτιάχνονται
σιάζουν το λευκό πουκάμισο

ακολουθούν το κατόπι της πεισματικά

μ' ένα πανεράκι όμορφα λόγια
δυο λουλούδια, το φεγγάρι και πολλά αστέρια
Ίσαμε το δωμάτιο που η μοναχική θα ντραπεί με τη γύμνια της λίγο,
θα χαμηλώσει τα μάτια
θα χαμογελάσει απο ευτυχία 
και θα αφήσει με τη σειρά της την απόκοσμη σκόνη της 
στα σεντόνια.
Λίγη, να μην πονάει, να τρίβεται, το σύμπαν

απο δυο μάτια έρωτα...

Τζιάτζιου Μαρία