Το φεγγάρι της χάριζε χαμόγελα
πίσω απ' τις λεπτές κουρτίνες
και της άνοιγε δρόμους στη νύχτα να ταξιδέψουν οι βάρκες της.
Εκείνη ψάρευε τ' αστέρια στο παιχνίδι της
και σκάρωνε νανούρισμα να κοιμηθεί ο Μορφέας..
Ούτε που νοιάστηκε
για τα μουτζουρωμένα σύννεφα που ζήλευαν τα μάτια της...
Τη βρήκα φωτισμένη, μέσα στον ευτυχή ήλιο των μαλλιών της
γαλήνια κι απόκοσμη...
Τη φίλησα,
αγκάλιασα με την αγάπη μου στην αύρα της
και βγήκα
ήσυχα
με προσοχή,
να μην σκοντάψω στο όνειρο...
Τζιάτζιου Μαρία
