Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Τ' ανυπεράσπιστα σύνορα του κόσμου,
τα βλέπεις;
Τ' ατέρμονο φεύγα των πουλιών;

Εκεί κοιτώ.
Εκεί ανήκω.

Στα νοτισμένα προσχέδια ενός ταξιδιού...που ξεμακραίνει
Σε χνάρια απο πατημασιές βροχών κι ονείρων.
Και λίγο σε θεοπάλαβο άνεμο.

Κι αχνά που δε σπαν τα χείλια μου,
και χαρούμενα δε ρυτιδιάζουν τα μάτια μου,
μην ξοδεύεις τη θέρμη σου.
Πάλι θα στάξει

Ο κόσμος φεύγει
Άργησα

Εκεί κοιτώ
Εκεί έλα
Στο ροκ αίθριο των καπνών της σαγήνης που καταπίνει η κόλαση
θα παίζω με την παραφροσύνη της εξάρτησης
που γλύφει ο παράδεισος.
Θα δεις

Το χαμένο όριο της λύσσας μιας μάχης θα σπαρταράει
ξεδιψώντας τα χνότα μας
Κι πόλεμος της νύχτας, κάθε τόσο, σε κάθε ανάσα
όπου θα καίει κορμί,
θα χάνεται


τζιατζιου μαρια



Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Πίσω απ' το φεγγάρι







Οι ποιητές θα τιμήσουν το φεγγάρι απόψε
Οι ερωτευμένοι θα το λατρέψουν
κι οι άστεγοι θα το σκεπαστούν.
Μα εγώ θα κρυφτώ πίσω του.
Στη σκοτεινή πλευρά της γνώσης του
Στην πεμπτουσία της σιωπής του.
Στο άγονο, μοναχικό και ξεχασμένο πρόσωπό του
που, νιώθω να χαμογελά,
σ' όλα τα μυστικά όταν λιώνει η θέρμη του,
εκεί που ξένοι κατοικούν
και άγγελοι έκπτωτοι.
Εκεί που χρόνια αγαπημένοι ταξιδεύουν
και δίνονται
και χάνονται...


Κανένα ίχνος σου ακόμα δεν θα ταράξει αυτή τη νύχτα
που θα λουφάξω μέσ' το σύμπαν.

Θα είμαι στο φεγγάρι απόψε.

Τζιάτζιου Μαρία

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

"Θείο δώρο"



Ποίηση Νικηφόρου Βρεττάκου
Συλλογή: Κατεβαίνοντας στη σιγή των αιώνων 1933



Ήθελα τάχα, Θεέ μου, να μου κάνεις δώρο
ένα μικρό θεό, στην άκρη αυτού του κόσμου.
Και να 'χει αρχή και τέλος ο μικρός θεός μου
που ήθελα τάχα, Θέ μου, να μου κάνεις δώρο,
να τον χωρεί καλά και με ο εγκέφαλός μου.
Κλεισμένος να πονεί μες το γαλάζιο χώρο...
Ήθελα τάχα, Θεέ μου, να μου κάνεις δώρο
ένα μικρό θεό στην άκρη αυτού του κόσμου...

Κλεισμένος να πονεί μες το γαλάζιο χώρο,
για να τον αγαπώ καθώς τον εαυτό μου.
Κ' ενώ θε να ποθεί το φως κάποιου άλλου κόσμου,
κλεισμένος να πονεί μες τον γαλάζιο χώρο!
Να φεύγει ορμητικός, μα ο κύκλος κάθε δρόμου,
να φέρνει μου ξανά, το θείο σου, Θέ μου δώρο.
Κλεισμένος να πονεί μες το γαλάζιο χώρο,
να κλείνω εγώ αυτόν, κι αυτός τον εαυτό μου.
Η θάλασσα γέρνει ανήσυχη στην ακτή.
Απέραντο μαύρο αντικατοπτρίζει το πορτραίτο της,
ψιθυρίζει η νύχτα·
και σιγοκλαίει
μη σπάσει τη σιωπή με την κραυγή της ερημιάς.

Αν τη θυμηθούν, θα βουλιάξουν την αγκαλιά της
οι μονάχοι… 
Και ποιος ξημερώνει τόσα κρίματα...

μαρία


Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Ταξιδεύουν...
Φεύγουν...
Οι ήρωές μου βαδίζουν πάντα αργά.
Μετρούν στα βήματά τους 
τους ήλιους
που κατάπιαν οι οδύνες στο κενό.
Αιωρούνται πάνω από χνάρια αναμνήσεων 
στους φεγγίτες του νου.
Χαμογελούν 
πίσω από αινιγματικές, απρόβλεπτες σκιές.

Οι ήρωές μου
έρχονται από άλλες εποχές.
Από ξεχασμένους, χορταριασμένους δρόμους.
Γυρίζουν από τα πράσινα μονοπάτια του έρωτα, 
ίσως.
Κι απ' τις ζεστές μέρες που,
φέρναν πάντα πίσω τα πουλιά.

Βυθίζονται σχεδόν ανήμποροι
στον ωκεανό του πάθους τους.
Λιώνουν στις πιο κόκκινες κι άσβηστες φωτιές τους.

Οι ήρωές μου
ανασαίνουν την απόγνωση.

Καταδιώκονται από βουβές επιθυμίες
και υποκύπτουν.
Τους βρίσκεις να χάνονται
πίσω από χρυσαφιές, κερένιες λάμψεις
σαν αερικά.
Πίσω από χυτές κουρτίνες που κρύβουν 
την αργοπορημένη τους επιστροφή.
Γιατί επιστρέφουν.
Διεκδικούν 
έστω μία σταγόνα 
από παλιά ευτυχία.

Κουβαλούν τον βαρύ, ράθυμο ουρανό τους, παντού.

Οι ήρωές μου
ηρεμούν το πνεύμα τους 
στην απομόνωση των ξένων σκέψεων
και υπερβάλλουν να λατρεύουν το τέλος...


Τζιάτζιου Μαρία