Η θάλασσα γέρνει ανήσυχη στην ακτή.

Απέραντο μαύρο αντικατοπτρίζει το πορτραίτο της,

ψιθυρίζει η νύχτα·

και σιγοκλαίει

μη σπάσει τη σιωπή με την κραυγή της ερημιάς.

Αν τη θυμηθούν, θα βουλιάξουν την αγκαλιά της

οι μονάχοι… 

Και ποιος ξημερώνει τόσα κρίματα...

μαρία