Τ' ανυπεράσπιστα σύνορα του κόσμου,
τα βλέπεις;
Τ' ατέρμονο φεύγα των πουλιών;

Εκεί κοιτώ.
Εκεί ανήκω.

Στα νοτισμένα προσχέδια ενός ταξιδιού...που ξεμακραίνει
Σε χνάρια απο πατημασιές βροχών κι ονείρων.
Και λίγο σε θεοπάλαβο άνεμο.

Κι αχνά που δε σπαν τα χείλια μου,
και χαρούμενα δε ρυτιδιάζουν τα μάτια μου,
μην ξοδεύεις τη θέρμη σου.
Πάλι θα στάξει

Ο κόσμος φεύγει
Άργησα

Εκεί κοιτώ
Εκεί έλα
Στο ροκ αίθριο των καπνών της σαγήνης που καταπίνει η κόλαση
θα παίζω με την παραφροσύνη της εξάρτησης
που γλύφει ο παράδεισος.
Θα δεις

Το χαμένο όριο της λύσσας μιας μάχης θα σπαρταράει
ξεδιψώντας τα χνότα μας
Κι πόλεμος της νύχτας, κάθε τόσο, σε κάθε ανάσα
όπου θα καίει κορμί,
θα χάνεται

τζιατζιου μαρια