Ταξιδεύουν...

Φεύγουν...

Οι ήρωές μου βαδίζουν πάντα αργά.

Μετρούν στα βήματά τους 

τους ήλιους

που κατάπιαν οι οδύνες στο κενό.

Αιωρούνται πάνω από χνάρια αναμνήσεων 

στους φεγγίτες του νου.

Χαμογελούν 

πίσω από αινιγματικές, απρόβλεπτες σκιές.

Οι ήρωές μου

έρχονται από άλλες εποχές.

Από ξεχασμένους, χορταριασμένους δρόμους.

Γυρίζουν από τα πράσινα μονοπάτια του έρωτα, 

ίσως.

Κι απ' τις ζεστές μέρες που,

φέρναν πάντα πίσω τα πουλιά.

Βυθίζονται σχεδόν ανήμποροι

στον ωκεανό του πάθους τους.

Λιώνουν στις πιο κόκκινες κι άσβηστες φωτιές τους.

Οι ήρωές μου

ανασαίνουν την απόγνωση.

Καταδιώκονται από βουβές επιθυμίες

και υποκύπτουν.

Τους βρίσκεις να χάνονται

πίσω από χρυσαφιές, κερένιες λάμψεις

σαν αερικά.

Πίσω από χυτές κουρτίνες που κρύβουν 

την αργοπορημένη τους επιστροφή.

Γιατί επιστρέφουν.

Διεκδικούν 

έστω μία σταγόνα 

από παλιά ευτυχία.

Κουβαλούν τον βαρύ, ράθυμο ουρανό τους, παντού.

Οι ήρωές μου

ηρεμούν το πνεύμα τους 

στην απομόνωση των ξένων σκέψεων

και υπερβάλλουν να λατρεύουν το τέλος...

Τζιάτζιου Μαρία