Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011



Αν αφήσεις τους δαίμονες να παίξουνε μια φορά μαζί σου
εκείνοι γίνονται φίλοι σου για πάντα!!!

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011


Δεν λιγοστεύ’ η συμφορά όσo και αν την λέγης. Aλλ’ είναι πόνοι που ήσυχα μες στην καρδιά δεν μένουν.
Διψούν με το παράπονο να βγουν να ξεθυμάνουν.
[Στροφές απο το ποίημα του Καβάφη "Ένας έρως"]

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Παιχνίδι αιχμηρό

                          


Από μικρό παιδί κάνω παιχνίδια με τις λέξεις.
Μ’άρεσε πάντα να τις βάζω στη σειρά
Να τους αλλάζω θέση, να τις κοιτώ από μακριά
Να βάζω ανάμεσά τους άλλες, καινούριες.
Σαν χελιδόνια μοιάζανε στο σύρμα
στου τετραδίου τις γραμμές.
Σαν να μιλούσαν μεταξύ τους
Για κάποιο αιώνιο μυστικό
Για κάποιο μαγικό ταξίδι.
Μου άρεσαν πολύ οι λέξεις που είχαν  λ
Όπως κυκλάμινο, λουλούδι, αεροπλάνο
Γιαννούλα, θάλασσα, ποδήλατο, λιμάνι. 
Μετά  αγάπησα πολύ όλα τα γράμματα
Κι’ άρχισαν να μου λεν τα μυστικά τους
Να παίρνουν μόνα τους μια θέση στο λευκό χαρτί
και να μου ψιθυρίζουν τ’ όνομά τους.

Καμιά φορά μου φεύγουν απ’ τα χέρια οι λέξεις
Δεν τις προλαβαίνω
Και τρέχουν-τρέχουν και πετούν σαν μεθυσμένες.
Κουράζομαι για  να τις  κυνηγώ
Μου παίρνει και μερόνυχτα.
Λ ί γ ο ι  πιστεύουν ύστερα πόσο πονάει
των λέξεων το παιχνίδι
Και πως τα δάκρυα στο χαρτί κάνουν λακκούβες
Και οι λεξούλες μου σκοντάφτουν και χτυπάνε.
Κι’ αν είσαι μές  σ’ αυτούς τους λ ί γ ο υ ς
Και μόνο τότε βλέπεις την αλήθεια
Πως είν’η ποίηση παιχνίδι  αιχμηρό.
Πως
Καμμιά φορά
Για να φτιάξεις ένα στίχο
Ίσως πρέπει να χάσεις ένα φίλο σου
 ή ένα κομμάτι της υπόληψής σου…
Πρέπει να εκτεθείς
Αν αγαπάς τόσο πολύ
Τα παιδικά παιχνίδια με τις λέξεις. 

ΝΟΝΗ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ  "ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΙΧΜΗΡΟ"

ζωγραφική σε ξύλο
"ΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ"
ΣΟΦΙΑ ΒΛΑΧΟΥ

     

αντίο

Παντοτινή μου πεθυμιά
ο πόνος μου κατάρτι
στης θάλασσας την άκρη
απ' τα αντίο πιάνεται
Πικρός ο μισεμός σου
κι ο αναστεναγμός σου
παράφορος εφιάλτης
σ' ομίχλη χάνεται.
Καρτερική μου μοναξιά
της λήθης μου σεντόνι
στ' ονείρου μου το αλώνι
η οργή μου ωρίμασε
Κι η ανάγκη ξεμακραίνει
η θέα της χολαίνει
σβήνουνε τα λιμάνια
κι η αγάπη σίγασε 

Γιατί δε σου 'χα γράψει ποτέ. Εικοσιπέντε όπλα

Πετώντας το νυφάκι
στον πιο γλυκό του τέρμα καθηλώνεται
μ' ένα μικρό ομοίωμα στις τσέπες
για μαζί.
Το σκότος έρμαιο στην αγάπη του.
Το μαντηλάκι της ζωής

του καίει τα χέρια

Μικρό μου καραβάκι χάρτινο
τα παιδικά μου μάτια  είναι μικρά
κι ο θάνατος τρανός για μένα
μόνο χαμόγελο αποκρένεται
στο κοίταγμα.
κι  έρωτας επικείμενος
να σύρει το μαντήλι σου.
Κλέβω μια τούφα σου χρυσή στο κατευόδιο
κι ένα πανί
και το κατάρτι σου.
Τις λίγες μέρες που απομένουν
τα φυλώ στο προσκεφάλι.
Μακριά δεν είμαι
Κι εσύ ποτέ, ποτέ δε μεγαλώνεις.

Το αύριο

Κι αν δεν είχες ποτέ την όψη της πλάνης
είχες πάντα τα μάτια βουτηγμένα μέσα της.

Κι αν δεν είχες ποτέ το χρώμα της φωτιάς
είχες τη λαύρα της.
Κι αν δεν είχες ποτέ τη φήμη του ποιητή
είχες τη σκέψη του
Κι αν δεν είχες ποτέ το θεό μέσα σου
είχες την αγάπη του
Κι αν δεν είχες ποτέ ουρανό καθαρό
είχες την απεραντοσύνη του
Κι αν δεν είχες ποτέ τη θέληση
είχες τη δύναμη

Κι αν δεν είχες ποτέ τη νίκη
είχες την ελπίδα
Κι αν είναι λίγη μια ελπίδα
έχεις πάντα το αύριο

Με προλαβαίνεις

Έχω σταθεί στη στάση που κατέβηκα.
Από 'κεί η ανάσα δεν έκανε, ένα βήμα μπρος.
Με προλαβαίνεις γιατί δεν κύλισε ο χρόνος.
Γιατί δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω σου.
Γιατί σε κοίταγα που ερχόσουν
Στις έξι, στις εφτά, στις έντεκα.
Με προλαβαίνεις
γιατί ερχόσουν...
Κι είχα το νου μου να φανείς
Δεν έκλεισα τα μάτια μου.

Ποτέ στα μαξιλάρια μου δεν ξάπλωσα
Ποτέ νωρίς.
Γιατί αργά, μα ερχόσουν

Εγώ,  ε κ ε ί.
Κι η χούφτα των ονείρων μου γυμνή
σαν υπνοβάτης
κι οι εναερίτες φόβοι μου  διάσπαρτοι.

Κι η Βηθλεέμ μακριά

Κι η κρήνη του έρωτα ξερή.

Κι εγώ διψούσα.

Με προλαβαίνεις...

Αν μια Αριάδνη βρεις στο δρόμο σου

τάχυνε που διαβαίνεις

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Μην το αποπαίρνεις αυτό το σύννεφο
και μην του χρεώνεις την καταχνιά μας
δες πως πίσω του κρύβεται ο ήλιος
και θα μας χαμογελάσει
λίγο σα φυσήξει τ' αγέρι...
φωτεινός υπνοβάτης, άσπιλος
κεντώντας την ακριβή ανάσα του
πάνω στα μπράτσα μας
με τα εμπριμέ του μακραμέν...
θα ξεσκεπάσει, να ΄σαι βέβαιος,
τα ξέπλεκα μαλλιά της ερωμενης του
της πιο όμορφής μας Κυριακής



Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011




Πονάει...
Αλλα όσο κι αν πονάει δε θα μιλώ
κι ας θέλω να φωνάξω
και δε θα κινηθώ.
Ας θέλω να τρέξω πίσω σου
Θα πω μόνο "να προσέχεις"
γιατί είναι δύσκολο το πέρας της ζωής
"να ελπίζεις" γιατι δεν ξέρεις τι φέρνει το αύριο και...
"μην κινδυνεύσεις"...
είναι τόσο γλυκός, αλήθεια, ο κίνδυνος!


Σε περίμενα...
και περνούσε η νύχτα απο πάνω μου
σαν τρένο...
Βασσανιστικά αργά
μου τσάκιζε τα κόκκαλα..
Δεν ήταν κανείς
να μαζέψει τα κομμάτια μου
Κανείς να μ'αρπάξει..
Κι ήταν η τελευταία φορά..
Σε περίμενα...
Μέχρι το πρωί σε περίμενα διάολε!!!
Μέχρι το πρωί τα ουρλιαχτά μου
σχίζανε το στήθος μου κι εσύ
τα κλάματά μου δεν τα άκουγες...

Μείναν τα φώτα μου ανοιχτά.
Και το κρασί μου γεμάτο ακόμα...

Πόσες φορές υπνοβάτες;


 
Έλιωσε όλο το ασήμι και το άπλωσε πάνω του, πάνω στα παιδιά του, στα υπάρχοντά του. Όλα τα γιάτρεψε κι έφυγε.
                                                                        Yelena Parharidou                   



φτγρ. Παύλος Παυλίδης