Γιατί δε σου 'χα γράψει ποτέ. Εικοσιπέντε όπλα

Πετώντας το νυφάκι
στον πιο γλυκό του τέρμα καθηλώνεται
μ' ένα μικρό ομοίωμα στις τσέπες
για μαζί.
Το σκότος έρμαιο στην αγάπη του.
Το μαντηλάκι της ζωής

του καίει τα χέρια

Μικρό μου καραβάκι χάρτινο
τα παιδικά μου μάτια  είναι μικρά
κι ο θάνατος τρανός για μένα
μόνο χαμόγελο αποκρένεται
στο κοίταγμα.
κι  έρωτας επικείμενος
να σύρει το μαντήλι σου.
Κλέβω μια τούφα σου χρυσή στο κατευόδιο
κι ένα πανί
και το κατάρτι σου.
Τις λίγες μέρες που απομένουν
τα φυλώ στο προσκεφάλι.
Μακριά δεν είμαι
Κι εσύ ποτέ, ποτέ δε μεγαλώνεις.