Θα με βρείς τελευταία φορά μοναχή μου.
στην ακρογιαλιά που ξέρεις
Να 'ρθεις, να μου σφίξεις το χέρι.
Να μου κάνεις ένα αστείο ακόμα.
Να μου πείς..."τελευταία φορά"

Μην κοιτάξεις τα μάτια μου.
Γύρνα και δες στον ορίζοντα
τους σταχτοπράσινους κυματισμούς
της θάλασσας
που ραγίζουν τον ήλιο μου
κι ανασαίνουν την άπνοια
που μου πνίγει το στέρνο...
Άκου τους κλαυθμούς του αφρού της
να πεθαίνει
ξεπλένοντας τα δάκρυα,
εκεί που αργοσταλάζει ο λυγμός μου.
Άκου πώς πονάει μαζί μου...
Τελευταία φορα...
Κι ύστερα να φύγεις.

Εγω θα μείνω
Θα συνεχίζω το ποίημα
που ποτέ δε θα τελειώσει
Με χίλια λόγια θρήνου
για τις γιορτές που δε θα ζήσουμε
για τα χρόνια πολλά που δε θα πούμε
για τις στιγμές που δε θα γελάσουμε
που δε θα χαζέψουμε
δε θα αναλύσουμε
για τις στιγμές που,
μαζί, δε θα ξανακατεύουμε στην κόλαση
Κι ήταν ζεστα στις φωτιές της...

Εσύ ας φύγεις...
Θα σχηματίσω μ' ενα τσάγανο
τη σκιά σου που ξάπλωσε στην άμμο
και θα την κάνω κόσμο μου.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος μου αδειάζει.
και θα κρυώνω κολυμπώντας
στην ατέρμονη μοναξιά
του κενού που αφήνει το βλέμμα σου

Ας φύγεις
Και μην πείς αντίο
Η λέξη αυτή μου μοιάζει με καταπακτή
που καταπίνει την ελπίδα μου
και τραβάει αρμαθιές τα δάκρυα
που προσπαθώ να συγκρατήσω..
Δεν κλαίω που σ' έκανα Θεό μου
ούτε και που οι Θεοί δε μου ταιριάζουν.
Μα κλαίω γιατί είν' αθέατοι
και πού θα δω ξανά απ' τη μορφή σου...
Πονάει...
Αλλα όσο κι αν πονάει δε θα μιλώ
κι ας θέλω να φωνάξω
και δε θα κινηθώ.
Ας θέλω να τρέξω πίσω σου
Θα πω μόνο
"να προσέχεις"
γιατί είναι δύσκολο το πέρας της ζωής
"να ελπίζεις"
γιατι δεν ξέρεις τι φέρνει το αύριο
και..."μην κινδυνεύσεις"...
είναι τόσο γλυκός, αλήθεια, ο κίνδυνος!

Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου...