Δρόμοι είναι οι ψυχές που κάποτε τυχαίνει να σμίγουν οι ιστορίες τους. Η διμερής, από κοινού, κατάθεση, χαράζει δικές της γεωδαισιακές, που συναντώνται στην καμπύλη γεωμετρία της ποίησης απ-αγγέλοντας στίχους :




Άτιτλο

Την αρμονία του σύμπαντος ανατρέπω!
Ω φάσμα εσύ του παλιού αιθέρα
καλώ σε τη ντάμα σου ν' αγκαζάρεις
έτσι που οι στροφές της ν' αργέψουν.
Οι μέρες μήνες να γινούν,
οι μήνες χρόνοι
και στο καιρό πόδια χελώνας να φυτρώσουν.

Στου χρόνου το βέλος τρυπώ την ανάγκη!
καρφωμένος βιγλάρει στη γέφυρα,
σφυρίζοντας τη μπαλάντα του ιπτάμενου Ολλανδού,
ο πλοηγός της τρικάταρτης φαντασίας μου
που πρόβαλε στις δίνες ενός νεφελώματος,
της ίδιας του της έκρηξης ανεμοσκόρπισμα.

Πάγος και άνθρακας!
Παραφωνία στα νιόφερτα άστρα.
Πλάνης• ένα σε διαρκή αγυρτεία μετέωρο,
περιδινούμενος ίλιγγος
με απαστράπτουσα ουρά σελαχιού,
σκαρί μαθημένο στις απρόβλεπτες τροχιές της μέθης,
ιππότης της ελεεινής μορφής που,
αντίθετα από τον τρελό του Θερβάντες,
παίρνει τους γίγαντες για ανεμόμυλους•
χορευτής κάθε μάχης χαμένης.

Ω τι πορτραίτο ελκυστικό!
Και πως να ξύσω το κάρβουνο
σε τούτη την υποδόρια έξαρση;
κι' αυτό το στημένο στο ικρίωμα κρανίο,
η αψιά του αδιαφορία σαν την σκιά φτερούγας
π’ ανοίγει διάπλατη στου νου του το πέταγμα.

Καρφιτσωμένοι αιώνες στο χαρτί μου
και γω, ανέγνοιαστα στου κόσμου τις άκριες,
σμίγω σούσουρα με ντοκουμέντα,
τα κοπανώ στο γουδί μου, τ' αλέθω•
Ρυτίδες αρότρου χαράζει η σμίλη μου
σε αγρούς ξανά οργωμένους
στων ματιών του τα χάσκοντα βάθη.

Άτιτλο λέω ν'αφήσω ετούτο το σκίτσο.
Ανωνόμαστο σαν τον πλάνητα ποιητή μου
για να μαντεύουν στις λοξές και στις κάθετες
πως σπέρνεται στα έγκατα η απόγνωση και
στα ουράνια τα στάχυα της θερίζει η ελπίδα._

Μαρία Τζιάτζιου
Δημήτρης Νικηφόρου

27- 4 -2013