Είναι στιγμές που ξανακάνουν τον κύκλο τους...

κι η βροχή συνοδεύει στο κατευόδιο  τις επιθυμίες  τις προσδοκίες ,

τα όνειρά μας...

πάντα απρόσκλητη, 

σαν για να μας εξιλεώσει που  ανοίξαμε την αγκαλιά στην α δ ρ ά ν ε ι α,

σαν γιατί,    έτσι

αναγνώρισε τον  πόθο  

ως παλιό αγαπημένο έπιπλο στη γωνιά της ζωής,

καλογυαλισμένο,  στεκούμενο,  κενό.

Κάτω απ΄τη στέγη κανείς μας  δεν ξεπλένεται..

Οι στιγμές παρέρχονται...

Κληροδοτούμε το παλιό μας έπιπλο 

με τη συνείδηση κλειδωμένη μέσα

κι αποφασίζουμε στα γρήγορα τη μοίρα των ύστερων

Στο μακρινό μέλλον ήμασταν ένας ακόμη χαλαρός κρίκος;

                                                                              ...