Σερνόμουν με τα χέρια και τα γόνατα.

Ο δρόμος τραχύς.

Μάτωνα.

Η ψυχή χυνόταν κάτω απ' τα πόδια μου.

Την πατούσα με το μηδέν της αντοχής μου

και τα χέρια μου κολλημένα στο έδαφος

ανήμπορα να κρατήσουν την καρδιά να μη σπάσει.

Κι εκείνη πέτρωσε.

Άδειασα

Τώρα

Δεν έχω άλλη συγνώμη για κείνη.

Τις έχω όλες κάψει

στο υπεράνω του εγωισμού

Κι έτσι κενή στο βυθό της αγάπης και άτολμη,

άτολμη μπροστά στην ώρα της αλήθειας

με την καταδίκη μου υπογραμμισμένη στα κόκκινα

και τη σημαία της δύναμης κουρελιασμένη,

θα πνιγώ, να πεθάνω μια φορά ακόμα.

Στον υγρό τάφο της αγάπης,

δροσερός σαν το πρώτο φιλί σου που δεν είχα,

αγκαλιά του θα λατρέψει τη σήψη μου

να  σε λιώσει να στάξεις

μια μια τις σταγόνες σου

στην πιο παλιά μου ανάμνηση

που τρίβει το μυαλό σου σαν γυαλόχαρτο.

Που να χωρέσει ένας πνιγμός στη λύτρωση!

Μια ανάσα ακόμα στη ζωή δεν θα χωρέσει!