Όσες φορές θα μ' ακούς

οι μέρες μου θα χτυπιούνται από κατάντια.

Και τις ώρες τους μαρτυρικά θα σπρώχνω να κυλούν

Τα μάτια θα σκύβουν υποτακτικά στη θέληση

κι η  ορμή θα έχει ξεθυμάνει.

Ο αγώνας θα είναι παρελθόν

κι οι ατέλειωτες τιμές στους ήρωες σου

αποτυπώματα στα δάχτυλα.

Τόσες  λέξεις...

Οι μισές δικές μου

 Άγαρμπες γροθιές

που σκουντουφλάγανε με δύναμη πάνω στην άγνοια

και οι μισές το γέλιο σου

συγκατοικούν ανέμελα ακόμα

στη δύνη του χρόνου,

άκου τες.

Μας χλευάζουν που δεν είχαμε χρόνο

Που δεν είχαμε το θράσος να πατήσουμε το άβατο

και κύλησε αργό ποτάμι η επιθυμία στη σκιά των πλατανιών,

μουρμουρίζοντας έρωτα απ' τα βάθη του.

Όσες φορές θα θυμάσαι να γυρνάς μια ελπίδα πίσω

Εκεί που θα σε περιμένει 

στις άκρες του κόσμου μια επανάσταση

κι εγώ θα έχω γράψει το Ε.

Όσες φορές θα πονάς 

βρες παρηγοριά στις λέξεις μου

που ζωγραφίζουν την ευχή μου -φάρμακο.

Και κίνα ξανά να κατακτήσεις την ιδέα σου.

Όσες φορές θα με βλέπεις θα είναι όνειρο

και το άγγιγμα ποταπή ψευδαίσθηση της αφής

ξεριζωμένη απ' το θέλω σου.

Άπλωσε το χέρι σου και μην το πιστέψεις.

Όσες φορές θα μ' ακούς

θα είναι το τραγούδι της γαλήνης μου

που γυρνάει φάντασμα ασύχαστο.

Θα σε ρωτάω πάντα φιλί μου, 

πόσες φορές ξημέρωσε.

Θα σου δείχνω.

Τόσες φορές έφυγες.

Όταν θα μ' ακούς, θα σου λέω

τόσες φορές πέθανα...