Θα αποτεφρώσω μια δέσμη χαράς

κάπου στην ανάπαυλα της νύχτας..

με το πρώτο αχνό σου φως..

Αιώνια θα τη σκορπώ

σαν φεγγαρένια θύμηση 

σαν λύπηση ωχρή, 

ως το τελευταίο 

άπλετο χρυσάφισμα του ήλιου,

μικρό, μικρό σημάδι μου,

απόκοσμο αερικό

κι εγώ θα λείπω.

Θα λείπουμε κι οι δυο

απ' το πιο λάγνο σκίρτημα

της δύσης,

απ' την τραχιά

την πιο υγρή μας νύχτα,

απ' τη σιωπή

που αγκαλιάζει

την αχόρταγη γύμνια μας..

εκεί που οι δαίμονες 

τρελά χορεύουν με το δέρμα

και μεθούν με τις σταγόνες μας...

που το ντουμάνι από τα χνώτα μας

βάφει το τζάμι έρωτα....

Εμείς

Φτωχό μου άγγιγμα  

Θα λείπουμε

απ' τις πληγές που ορθώνει η άβυσσος

Ασημένια μου αυγή

μικρέ, μικρέ κατακλυσμέ μου,

αδιόρθωτα πλάνε μου εγωισμέ ....