Σε πλάγιο αργαλειό στίχους υφαίνεις
Πλέξη σφιχτή μες στα στημόνια τους περνάς
Κι' αν τη σαϊτα σου σκεβρώσει ο χιονιάς
Αν τα υφάδια σου κοπούν, μην αποσταίνεις
Με τις αόρατες κλωστές της ειμαρμένης
Θα κροταλίζει τ' αργαλειού σου ο σεβντάς.
Φαρμάκι γιά ροδόμελο μη σ' αποσώσει
Μόλα το λιανοπούλι σου κι' όπου πετάξει
Και μιας ψυχής τη φλόγα να αδράξει
Τον πάγο μιας καρδιάς να σιγολιώσει
Μια μοναχά σταγόνα του αν στεγνώσει
Πα στο στίχο σου, η στάχτη έχει ανάψει.
Με ό,τι έχεις γράφε΄μ' ό,τι κρατεί στο χαλασμό.
Με το μελάνι αίμα που τη φλέβα σπάζει
Με αίμα που νερένιο αργοσταλάζει
Με το νερό που ξόρκι κάμει αγιασμό
Δάκρυ αγγέλου που μερεύει το νυγμό
Στα στήθια. Φιλί στ΄αχείλι που στενάζει.
Φτερό να γίνεσαι στου Πόε το κοράκι
Κι' ας απομείνεις μια σιωπή βοώντος.
Ποιητής λογάς κι η σιγαλιά σου βρόντος
Αναστενάρικου χορού στη Σαμοθράκη
Εικονοστάσι που αποτρώγει το σαράκι
Θα' σαι και λυγμός θεού αποθανόντος._
Δημήτρης Νικηφόρου
24 - 8 - 2013
https://www.facebook.com/pages/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85/618036574876940?fref=ts
