Ένα γέρικο, σκαμμένο βλέμμα
από αιματίτη
και μάρμαρο
σ' ένα βραχώδες πρόσωπο
αντικριστά στους καθρέφτες.
Μη μου λες τι να κάνω.
Με κούρασες.
Αν τους βάλω χρώμα
θα χάσουν την ομορφιά
της απόγνωσης
και τη σμηλεμένη με τόσο κόπο ιστορία
στην πλαγιά των κροτάφων.
Κι έχει αξία το γκρίζο.
Μίλησε το χαρτί
καθώς τους εμφάνιζε.
Ίσως με φέραν σε απόγνωση.
Και δεν ήθελα να τους κρύψω στο μπλόκ μου.
Αλλά ούτε θέλω να χάσω τη μαγική στιγμή να μου μιλήσουν
Μη ρωτάς.
Δε λέν παντού τα μυστικά τους τα μολύβια...