Να μαι  πάλι,
να στραγγίζω των δακτύλων μου το αίμα
πάνω στα λευκά χαρτιά
στις ίδιες μικρές ώρες της νύχτας
πίσω απ' τα άσχημα κάγκελα
με το ταξίδι να θαμπώνει ακόμα τα μάτια μου

Μα σ' ακούω να ομορφαίνεις την ασχήμια τους
ψιθυρίζοντας πλάι μου
"είναι ευλογία ή ποίημα"
Είναι.
Δίχως να ξέρεις καλά καλά πως

είναι απ' τα μάτια σου που κυλούν μέσα μου
ανάκατα με δάκρυα ευτυχίας
και μυρωδιά βροχής,
που αρωματίζει το χαρτί.
Απ' το φιλί στο καλωσόρισμα.
ή απ' την ανασεμιά
στο πρώτα μοναχικό μαξιλάρι σου.

...

Κι έτσι με σύμμαχο
λυτρώνεται κι η καταραμένη ποίηση
και ξαμολάει τις κόρες της
στην άγουρη επιστροφή, δειλή,
μετανιωμένη
απ' το κατακάθι της απουσίας μου...

Μα γύρισα.
Δεινή ερωμένη και πιστή ακολουθία σου.
Γιατί όπου αυτή η ξυπόλυτη ποίηση με έφερε
ήτανε μόνο που,

βύζαξε απ' το μαστό της αγάπης σου...

                                                                            τζιάτζιου μαρία

                                                                                                                                    [foto: tziatziou maria]