Σαλεύεις
στους κόκκινους δρόμους
του φεγγαριού που μάτωσε.
Σ' εκείνη τη γωνιά της γής
που σμήγει ο πόνος
με τη λήθη της καρδιάς.
Πόσο σε καίει το τίποτα
οι ρίζες του κακού που μεγαλώνουν
και τα φουγάρα της ψυχής
που όλο καπνίζουν στάχτες!
Μοιάζει η μοναξιά με λύτρωση
ώρες ώρες
που αφήνεις τα νύχια στη σάρκα σου
κι ο λύκος φίλος.
Ακατανόητο
να στερείσαι ο,τι έχεις
περιπλανώμενος στην καρτερία
των αναπάντητων "γιατί"
και των αναλοίωτων "αντίο"
βουτώντας υπομονετικά πάντα στη μνήμη.
Κι ας ξέρεις πως η μνήμη
δε ζεί στο σήμερα.
Δεν υπάρχει στο αύριο...
Δεν είναι σύμμαχος ποτέ.
Είναι παλιάτσος.
Είναι μπορντούρα σε όνειρα.
Άσε το φεγγάρι να κλάψει μόνο του
Λυπήσου που κουβαλάει
ολονών μας το νύχτωμα.
Ποτέ δεν θα δούμε
έτσι κι αλλιώς
το πρόσωπό του γελαστό.
Γνέψε μας μόνο
όταν θα λάμπεις δίπλα του
κι εγω θα καταλάβω πως είσαι 'σύ.
Και θα σου χαμογελώ πάντα
Να 'χεις παρέα στο αξημέρωτο πέταγμά σου...
μαρία τζιάτζιου
