Σου σμίλευα όλη νύχτα
ως το ξημέρωμα
αυτό το πρόσωπο απ' άκρη σ' άκρη,
απο το μέτωπο ως το λαιμό,
με κάθε όμορφη, εύκαιρη λέξη μου.

Το στόλισα ψιλές, δασείες, κόμματα
κι ένα σωρό αδέξιες έννοιες,
έτσι, για να σ' αναγνωρίζω μόνο εγώ.

Βούτηξα το Άλφα στα μελάνια
και το Ωμέγα στην ψυχή μου,
φύσηξα να πάρεις πνοή,
κι έσβησα απ' τις σκιές σου
ο,τι κακό έχεις πει
να μη χαλάει η έκφραση,
κάθε φορά που θα τολμάς
να μου ψιθυρίζεις αγάπη
απ' την αμίλητη εικόνα σου.

Κατά το πρωί,
σου είπα καλημέρα
κατέβασα τις τέντες μου
έφτιαξα έναν ακόμα καφέ
και σε έκρυψα, λίγο πριν ξυπνήσεις,
στο συρταράκι της ντουλάπας μου,
εκεί που πάντα έτρεχα κρύψω
της ζωής μου τα αδιέξοδα...


                                                           τζιάτζιου μαρία