Θα μπορούσα ίσως να μετανιώσω

για το παιχνίδι με τους ληστές.

Να αλλάξω το ρόλο μου με άλλον.

Δεν εμπνέει παραφροσύνη πια.

Τελευταία παίζω πολύ με τους στρατιώτες σου

καταστρώνω πλάνα,

στήνω στο σαλόνι πεδία μαχών,

κρύβομαι στο χόρτο και περιμένω  

Πάλι τα ίδια.

Οι ακροβολισμένες ενοχές

σφραγίζουν με αναρίθμητες ριπές το στόμα μου.

Τα δικά μου πολυβόλα σωπαίνουν.

Τραυματίας πάλι εγώ.

Απ' τα πυρά μου (;)

Δεν είναι παιχνίδια αυτά.

Δεν έμαθα ποτέ να τα παίζω.

Άσε που διαρκούν πολλές αιωνιότητες

και μου θανατώνουν το παρακάτω.

                                                                               Τζιάτζιου Μαρία

                                                                             “Handle with Care,” Fotini Hamidieli, 2010