Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Μάγος χρόνος

Σε τράβηξα
μην πέσουν πάνω σου
τα ντουβάρια που με πλακώνανε
χρόνια τώρα.
κλεισμένη σ'ένα μπουμπούκι
τριαντάφυλλου
που πότιζα μ'αγάπη
να μυρίσεις.
μα τα δικά μου λουλούδια
δεν είχαν χρώμα
δεν είχαν άρωμα
Κι είχαν αγκάθια κοφτερά
Σε τραγούδησα
μη σε κουφάνει η σιωπή
που έσπαγε τα δικά μου τύμπανα
κι όλα χωρίς άχνα
μου φαινόταν απόκοσμα
Σε κράτησα έξω απ'τις μελαγχολίες μου
μη σε πονέσουν τα δικά σου χτυπήματα
μη σε συντρίψει ο πόνος που προκάλεσες
Και δεν κατάλαβες τίποτα.
πάλι φεύγεις να σωθείς
απο κάτι που έφτιαξες.
και δε σε νοιάζουν οι λεπτοδείκτες
που σπρώχνεις προς χάρην σου
και συνθλίβουν τα κόκκαλα της απόγνωσής μου.
Το παίζεις αδιάφθορος σε κείνους που ακόμα δε γνωρίζουν
πως αδιάφορα και με έπαρση
πατάς απο πάνω μου να περάσεις
και με κάνεις τόσο μικρή όσο δείχνω.
Μάγε,χρόνε,
όλοι θα σε μισήσουν
όχι μόνο οι δικές μου ανάσες.
και ούφ,δε με πειράζει που
θα είν'αργά για μένα
γιατί εκεί που θα σταματήσω εγώ
την τρελλή σου πορεία,
εκεί δε θα με νοιάζεις πια
Δε θα με νοιάζει τίποτα
ούτε αυτά που μου'δωσες
ούτ'αυτά που μου πήρες.
Ούτε τα γέλια μου
ούτε τα κλάματά μου.
Και θα χαρώ τότε
να πλύνεις τα μαλλιά μου εσύ
Να ντύσεις το γυμνό μου κορμί
με το τελευταίο μου ρούχο
Θα είναι σα να μου'χεις ζητήσει συγνώμη
και θα γυρνάω μ'αυτη
στ'απέραντα σκοτάδια σου,
μια απαλλαγγμένη μορφή
να με θυμάσαι