Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Σαλεύεις
στους κόκκινους δρόμους του φεγγαριού
που μάτωσε.
σ'εκείνη τη γωνιά της γής
που σμήγει ο πόνος
με τη λήθη της καρδιάς.
Πόσο σε καίει το τίποτα...
κι οι ρίζες του κενού
που μεγαλώνουν .
και τα φουγάρα της ψυχής
που όλο καπνίζουν στάχτες.
Και μοιάζει η μοναξιά με λύτρωση
ώρες ώρες που αφήνεις τα νύχια
στη σάρκα σου
κι ο λύκος φίλος
Ακατανόητο να στερείσαι ό,τι έχεις
περιπλανώμενος στην καρτερία
των αναπάντητων "γιατι"
και των αναλοίωτων "αντίο"
βουτώντας υπομονετικά πάντα στη μνήμη.
Κι ας ξέρεις πως η μνήμη δε ζεί
πως δεν υπάρχει στο αύριο που περιμένει.
Δεν είναι σύμμαχος ποτέ.
Είναι παλιάτσος,σκέψου το.
Είναι μπορντούρα σε όνειρα.
Άσε το φεγγάρι να κλάψει μόνο του...
Λυπήσου που κουβαλάει
ολονών μας το νύχτωμα.
Ποτέ δε θα δούμε έτσι κι αλλιώς
το πρόσωπό του γελαστό...
Χαιρέτησέ μας μόνο
όταν θα λάμπεις δίπλα του
Κι εγώ θα καταλάβω
πως είσ'εσύ
Και θα σου χαμογελώ πάντα
στο αξημέρωτο πέταγμά σου...