Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Λευκό πανί στο νότο

Παράθυρο του νότου,
άνοιξε.
Πές μου εικόνες.
Δως μου την τέρψη της ματιάς,αβίαστη
στο ωχρό κατευόδιο της σκέψης να ακολουθεί,
πλανεμένη κι ας είναι,
πίσω απ' τις σκούρες κουρτίνες που κρύφτηκε.
Δαγκώνω τα χείλη 
και περιμένω.
Σαν άλλη φορά ξανά, με την αναμονή να μη συστήθηκα.

Όγκος γινήκαν οι πεταμένες ώρες
απάνου στο κρεβάτι
που για μέρες κανείς δεν το ξάπλωσε.
Ξεχαστήκανε τα χρώματά του
κάτω απο βαρειά σκόνη
κι η άπλα του, πρώτα,
φαντάζει κουραστική
σε μια πρώην φύση που κάλπαζε.
Λες να 'μουν εγώ;
Λες να ξημέρωσα άλλες φορές;
Ίσως τα φαντάσματα να μας παίρνουν μαζί τους.
Ίσως να ήμουν.
Ίσως να ήμουν...
Δε βάζει ο νούς!
Παράθυρο του νότου!
Ίσως να ήμουν...
και να 'στεκα πάντα εκεί,
πάντα να περίμενα
ατενίζοντας τους κυανούς κάμπους του Αιγαίου
να φέρουν τα δέντρα του γλυκούς καρπούς
κι ο ορίζοντάς του λευκό πανί
να στρώσω τη γιορτή μου.