Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Στη μικρή φίλη μέσα μου...

Αρκετά παίξαμε.
Οι κούκλες ξεμαλλιάστηκαν
και τα σπιτάκια τους γκρεμίστηκαν,
απο χρόνια.
Πάρε απόφαση να μεγαλώσουμε.

Οι παιδικές φωνούλες
απ'την αυλή του σχολείου
γλυκιά μου
δεν είναι δικές μας.
Οι φωνούλες αυτές,
δε φέρουν ευθύνες μαζί τους.
Είναι ξέγνοιαστες...
Και δεν είναι σίγουρα οι δικές μας.
Των παιδιών μας,ίσως...

Μην απλώνεις κάθε μέρα
τα μικρά κουζινικά σου
και μη με περιμένεις.
Φτιάχνουμε το φαί μας σε χύτρες πια...
Μεγαλώσαμε
Στα πάρτυ μας δε φυσάμε πιπίγγια
και οι τούρτες μας
έχουν πολλά κεράκια...

Μα φύλαξέ τα,
τα παιχνίδια
στο μπαουλάκι
και φώναξέ με κάπου κάπου
να χαμογελάμε στο παρελθόν.
Χέρι χέρι
έστω απο μακριά
η αγωνία ήταν πάντα πιο νόστιμη...