Μένουμε ακόμα μόνοι καμιά φορά οι δυο μας.
Σ' εκείνη τη γωνίτσα, ως τα ξημερώματα
πιασμένοι χέρι χέρι,
απέναντι απ' τη φωτιά
με τα μάτια λαμπυρίζοντα στο φως της
να πίνουμε την ατέλειωτη θάλασσα της νύχτας
που δεν θα την κοιμόμαστε ποτέ χωριστά.
Της νύχτας που όλο μας λείπει
και στο φως της ημέρας κάνουμε πως την ξεχνούμε.
Είναι απαλό το χέρι σου όταν θυμάμαι.
Τη νύχτα ποτέ δεν την ξεχάσαμε.
Ποτέ, όπου και να βγάζει ο δρόμος που περπατούμε,
βραδινή μου σκιά, δεν αφήνω το χέρι σου.
Η σιγή σου όλο μου φωνάζει.
Κι υποσχέθηκες να διαβάζεις.
Κι εγώ να γράφω.
Να σου κρατώ το χέρι και να γράφω.
Δίπλα στη φωτιά.
Χωρίς απάντηση.
Έμαθα πως δεν απαντούν τα πέρατα του κόσμου.
Πως είναι άβατο μια σκέψη μόνη.
Μα, είπες θα διαβάζεις.
Καμιά φορά ξέρεις,
δε φτάνει αγάπη μου η φωτιά να ζεστάνει τις λέξεις μου
κι ανακάλυψα πως τα δάκρυα τις ζεσταίνουν.
Δεν κλαίω. Είναι που δε μ' αρέσει να παγώνει το σ' αγαπώ.
Ναι, δεν είναι γραμμένο πουθενά θα μου πεις.
Είναι. Όλα είναι η αγάπη μου.
Όλα είναι άγγιγμα, φιλί και δάκρυ.
Όλα η ίδια νύχτα, η ίδια φωτιά κι ο ίδιος έρωτας
που έφτιαξε τόσες εικόνες, τόσα τραγούδια.
Να διαβάζεις. Να διαβάζεις αγάπη μου, υποσχέθηκες.
Κι εγώ υποσχέθηκα να πετώ πουλιά να ταξιδεύουν
και να στέλνω τα μάτια μου ξωπίσω τους.
Στο άβατο της απεραντοσύνης.
Στη μοναχική εικόνα του αποσπερίτη
στο ξημέρωμα που είσαι πάντα μαζί μου.
Αγάπη μου! Υποσχέθηκα..
