έχω ακόμα φεύγοντας, στο δρόμο
την αίσθηση της αγάπης.
ανακατεμένη με λέξεις για το σύμπαν
τον θεό και τον άνθρωπο.
απ'όλα τα μονοπάτια περνάμε τελικά
παρατηρώ
και μια νόστιμη γεύση στο στόμα έχω.
δεν έχω ξαναφάει πιο νόστιμη ομελέτα
ποτέ μου!
είμαι όμως λίγο...νά...μάλλον δεν το είπα
δεν έχω τακτ και..
σου είπα αλήθεια οτι κι ο καφές,
στο κουζινάκι σου είναι πιο νόστιμος;
είναι!
σαν βάλσαμο...
είναι,
ή μήπως τον νοστιμεύουν οι μπούκλες σου;;;
μμμ θα το σκεφτώ κι αυτό
και θα σου πώ
όταν αποφασίσουμε να ράψουμε για το καλοκαίρι...
αν ποτέ ράψουμε για το καλοκαίρι..
αν τελειώσει το πλεκτό
κι όόόταν συνέλθουμε
να συνεχίσουμε τη ζωγραφική...
όόόταν τελειώσουμε τα μπιζού...
όόόταν θα φτιάξουμε το κέικ με τα βότανα
κι αν τελικά βρε παιδί μου
μας αφήσουν οι αναλύσεις!
πάντως, το άλλο σου το'πα;
περνούν πιο εύκολα κι οι τραγωδίες
δίπλα στο καλοριφέρ της κουζίνας σου!
και οι μπούκλες...και οι μπούκλες........
κάνουν τη δουλειά τους κι αυτές.
καλύπτουν και τα δικά μου αυτιά
όταν με τρελλαίνουν οι τσιριχτές φωνούλες...
κι ας είναι ατίθασες
εμένα πόσο με γαληνεύουν...
στο υπόσχομαι, θα ζωγραφίσω αύριο
και θα τελειώσω τον τοίχο της Σισού
σπρώξε λιγάκι.....
μα πατώ κι εγώ στ'ακροδάχτυλα
γιατί κρατάω την ανάσα μου
βλέπεις
ο θεός
πετάει στο δρόμο μου διαμάντια
κι όλο φοβάμαι μην τα σπάσω......