ζεστός καιρός σήμερα
φωτεινή μέρα
οι πόρτες μας ανοιχτές
ξανά μαζεύω τα παιχνίδια τους απο γύρω
δεύτερη φορά σήμερα
ο δεινόσαυρος του Βασίλη
σφήνωσε κάτω απ'το έπιπλο της τηλεόρασης
πότε σου είπα οτι είμαι ερωτευμένη μαζί σου;
πότε σου είπα οτι είσαι υπέροχος άνθρωπος;
πότε σου είπα
πόσο κι εγώ λατρεύω να πίνουμε μαζί τον καφέ μας;
πρίν μια ολόκληρη ζωή...
ο δεινόσαυρος βγήκε τελικά απο 'κει κάτω
αλλα ο μαρκαδόρος της Χρυσουλένιας
έβαψε ξανά το
ίδιο μαξιλάρι
έτσι εξακολουθώ να είναι πάντα ερωτευμένη
με όλα όσα είσαι...
με ό,τι έχει σχέση με σένα
κι ακόμα δεν το μετάνιωσα, να ξέρεις
είναι πικρά καμιά φορά, με ό,τι συμβαίνει
μα προσπαθώ
και στήνοντας τις μαξιλάρες πίσω στον καναπέ
που παλεύαν στο παιχνίδι
αναρωτιέμαι πότε θα δείς όσα σου γράφω
δεν είχες ποτέ σχέση με τέτοια πράματα
δεν ξέρω αν ποτέ διάβασες αυτά που ήτανε για σένα
ό,τι πέρασε,δύσκολο,
με συνθλίβει
το σπασμένω αμαξάκι το πετάω
θα τραυματίσει το παιδί
αυτά ολα όμως τα όμορφα που έχω απο σένα
όλα όσα έχουμε μαζί, εδώ,
μου είναι πολύτιμα
για πάντα
όπως η ζωγραφιά του Βασίλη
στην πρώτη σελίδα με το βιβλίο
που γράφω ποιήματα
κι ο πειρατής του δίπλα στο κρεβάτι του
πολύτιμα
όσο όταν ακούω τις ανασούλες τους
απ'την άκρη της πόρτας
τις νύχτες
δεν σας συγκρίνω
δεν είναι σε καμιά περίπτωση το ίδιο
αλλα.......
το φαγητό μας είναι έτοιμο
τουλάχιστον αυτό,
καταπίνεται
καλύτερα απ'την αναμονή
και το άγνωστο που περιμένει
έξω απ'την πόρτα...